Parks and Recreation: And I feel good

Δεν ξέρω αν είναι η καλύτερη κωμωδία αυτή τη στιγμή (spoiler: δεν είναι) αλλά είναι σίγουρα η σειρά που ποτέ δεν αποτυγχάνει να με κάνει να νιώσω όμορφα. Είχα δει πέρσι όλη τη 2η σεζόν μέσα σε ένα weekend και είχα μετά ένα χαμόγελο μέχρι την Ιντιανάπολη. Έκανα τώρα πάλι ένα catch-up στα τελευταία 5 επεισόδια, και ξέχασα τις έγνοιες. Λίγα λόγια μετά το άλμα, με spoilers για το προτελευταίο επεισόδιο.

Είναι κάτι που αυτή η σειρά έχει πετύχει τέλεια, και είναι κάτι που δεν το είχε ποτέ του ούτε καν το Office, εκείνο δηλαδή το show του οποίου το Parks αρχικά υπήρξε αντιγραφή. Όμως το Parks δε δούλεψε ποτέ ως κλώνος του Office. Για τα λιγοστά επεισόδια της πρώτης σεζόν (την οποία ακόμα δεν έχω δει -και υποπτεύομαι πως ποτέ δε θα δω- ολόκληρη), η Leslie γραφόταν ακριβώς σαν τον Michael Scott και όλα τα υπόλοιπα μέλη του καστ είχαν το ακριβές τους αντίστοιχο στο Scranton.

Τίποτα δεν δούλεψε. Ίσως ήταν η επανάληψη, ίσως το γεγονός πως ο κεραυνός δε χτυπά δυο φορές στο ίδιο μέρος, η ουσία ήταν πως το Parks ήταν αποτυχία - τόσο έντονη που δεν υπήρξε ούτε για στιγμή αμφιβολία πως τα πράγματα πρέπει να αλλάξουν. Ξεκινώντας από τη 2η σεζόν, η Leslie ήταν πολύ πιο συμπαθής, έξυπνος, εγκάρδιος άνθρωπος από όσο ήταν ποτέ ο εγωιστής μπέμπης Michael Scott. Και η καρδιά της σειράς, ήταν ένα ρομάντζο που έμελλε να ξεπεταχτεί από το πουθενά, σε αντίθεση με τα υπολογισμένα will-they-won't-they με τα οποία είναι γεμάτα η τηλεόραση. (Ένα εκ των οποίων είναι φυσικά το Jim/Pam, κι ένα εκ των οποίων υποτίθεται πως θα ήταν το Ann/Andy.)

Τα λέω όλα αυτά για να καταλήξω στο υπέροχο, προ δύο εβδομάδων, επεισόδιο με τον από το πουθενά γάμο του Andy με την April, πιθανώς το πιο όμορφο γαμήλιο επεισόδιο της πρόσφατης μνήμης από οποιαδήποτε σειρά. Διότι ήταν ένας γάμος όσο γλυκός και αναπάντεχος ήταν οτιδήποτε έχει να κάνει με αυτό το ζευγαράκι, των οποίων οι γλυκές, αβέβαιες ματιές γέμισαν με ζέστη και καρδιά τη 2η σεζόν της σειράς, έκαναν τη διαδοχική θέαση επεισοδίων μια ειλικρινά αγωνιώδη εμπειρία - επειδή ως θεατής ένιωθες ότι πίσω από την αξιαγάπητη αβεβαιότητα των δύο χαρακτήρων, κρυβόταν κι εκείνη των σεναριογράφων, οι οποίοι απλά ακολουθούσαν τη χημεία που διαπίστωσαν ανάμεσα σε δύο ηθοποιούς.

Το όλο 'ακολούθα την καρδιά σου' μοτίβο βοήθησε κι αλλού τη σειρά. Στο να γίνει η Leslie από αδέξια, αληθινή control freak/αξιαγάπητη ηγέτιδα. Στο να γίνει ο Ron Swanson, από απόμακρος douchebag, ο πιο ξεκάθαρα cool χαρακτήρας που υπάρχει αυτή τη στιγμή οπουδήποτε στην τηλεόραση.

Κάθε τι στο Parks and Recreation μοιάζει -εκτός από δεδομένα αστείο- να είναι καρπός ειλικρινούς αγάπης των σεναριογράφων για τους χαρακτήρες που πλάθουν, ακριβώς επειδή εγκατέλειψαν νωρίς τα δεσμά της υπακοής σε προαποφασισμένες νόρμες, και έγραψαν ό,τι ένιωθαν πως αξίζει να γραφτεί. Ίσως γι'αυτό το λόγο, το Parks είναι μακράν το πιο εγκάρδιο show που μπορείς να βρεις αυτή τη στιγμή. Δίπλα σε άλλα μπορεί να μοιάζει απλοϊκό ή όχι πάντα τόσο αστείο - αλλά τίποτα δεν το ξεπερνάει σε αμεσότητα και γλύκα και ζεστασιά. Κάθε επεισόδιο τελειώνει με έναν μικρό θρίαμβο των πρωταγωνιστών του, που στον μικρόκοσμό τους είναι ήρωες.

Κανείς δε θέλει ποτέ να κάνει κακό στον άλλον - ακόμα και ο αντίστοιχος Toby του γραφείου μοιάζει να αγαπάει τη δουλειά του καιοι συνάδελφοί του (κι ας τον κοροϊδεύουν) να τον θέλουν εκεί. Ο Toby στο Office πάντα έβγαζε γέλιο, αλλά πάντα ήταν μια μαύρη τρύπα κακού κάρματος και μαγνήτης κακιασμένης ενέργειας. Στο Parks ποτέ δε νιώθεις κακία - ούτε στο ελάχιστο.

Τίποτα δεν εκφράζει καλύτερα όλα τα παραπάνω, από τον γάμο της April με τον Andy. Ούτε προμοταρίστηκε σαν event, ούτε είχε στο πλαίσιο της ιστορίας κάποιον περαιτέρω ρόλο εμποδίου ή οτιδήποτε άλλο συμβατικά τηλεοπτικό. Όχι. Ήταν απλά μια απόφαση της στιγμής, κάτι που θα μπορούσες να δεις αυτούς τους χαρακτήρες να κάνουν. Σαν ο Greg Daniels και οι σεναριογράφοι (συνεχίζοντας να ακολουθούν το ένστικτό τους όσο αφορά αυτούς τους δύο χαρακτήρες) να σκέφτηκαν, "δε θα ήταν πολύ όμορφο αν απλά παντρεύονταν;" και απέναντι σε κάθε λογική, να το έκαναν πράξη με όσο απλό τρόπο το σκέφτηκαν.

Αυτός ο γάμος κλείνει με απόλυτα πετυχημένο και ταιριαστά γλυκό τρόπο το κεφάλαιο του ομορφότερου και πιο feel-good will-they-won't-they ρομάντζου της τηλεοπτικής ιστορίας. Και θα παραμείνει σύμβολο του πόσο όμορφη μπορεί να είναι μια σειρά όταν οι δημιουργοί (και κατ'επέκταση οι χαρακτήρες) απλώς, ακολουθούν την καρδιά τους.

.