Doctor Who: The Impossible Astronaut

Αυτό θα πει να ξεκινάς με το πόδι πατημένο στο γκάζι. Μετά το άλμα ακολουθούν -για να χρησιμοποιήσω τα αθάνατα λόγια της River Song- spoilers.

Βλέπεις, αυτού του είδους τα τρομερά επεισόδια μπορούν να προκύψουν όταν μια σειρά, μια δημιουργική ομάδα βασικά, έχει αποκτήσει πλήρη εμπιστοσύνη στον εαυτό της. Η πρεμιέρα της 6ης σεζόν -και ας αναφέρομαι σε αυτήν ως 2η για τις ανάγκες αυτών των write-ups, νομίζω καταλαβαινόμαστε- δεν είχε την ανάγκη να εισάγει νέους χαρακτήρες, να θεμελιώσει ένα δικό της σύμπαν, μια δική της ευαισθησία και αισθητική, όπως η πρεμιέρα της περσινής 1ης. (Κάτι που το 'Eleventh Hour' θεωρώ πως έκανε υποδειγματικά.) Αντ'αυτού, πιάνει μια συνεχιζόμενη ιστορία κάπου στο μέσον της, και συνεχίζει από εκεί που μας άφησε πέρσι.

Ο Moffat ξέρει ότι ο περσινός κύκλος στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία, οπότε νιώθει σίγουρος απέναντι στο ενδεχόμενο να προχωρήσει σε ακόμη πιο τολμηρές ιστορίες. Ο Matt Smith έχει παίξει το ρόλο με φοβερό τρόπο για μια σεζόν, οπότε μπορεί να ανταπεξέλθει στην πρόκληση του να παίξει όχι μόνο δύο βερσιόν του χαρακτήρα, αλλά και η παρούσα, η 'κανονική' να είναι σκοτεινότερη από την περσινή. Η ομάδα των companions έχει περάσει το στάδιο των εισαγωγών, και πλέον λειτουργεί ως μια καλολαδωμένη μηχανή με δεδομένη χημεία. Βασικά είμαστε στο σημείο που εμείς ως θεατές, ο Moffat ως δημιουργός, και οι Smith, Gillan, Darvill, Kingston ως ερμηνευτές, είμαστε όλοι έτοιμοι για μια ιστορία όπου ο Doctor μοιάζει να μην είναι καν ο πρωταγωνιστής, να μην είναι καν ο σωτήρας, αλλά εκείνος που αναγκάζεται να σταθεί στο περιθώριο αφήνοντας τους φίλους του να τον σώσουν.

Και δεν εννοώ στο πλαίσιο ενός επεισοδίο τώρα, αλλά arc-wise, πιάνω τη μεγάλη εικόνα της σεζόν. Κάτι τέτοιο μοιάζει να ετοιμάζει η σειρά για φέτος. Και τίποτα δε θα μπορούσε να είναι πιο ενδεικτικό για κάτι τέτοιο, όσο η σκηνή που ουσιαστικά ξεκινάει το arc, μας κλωτσάει απότομα ρίχνοντάς μας με τα μούτρα στο μέσο μιας παράξενης, υποβλητικής, συναρπαστικής ιστορίας:

Η σκηνή με τον θάνατο του Doctor.

Καταρχάς νιώσε λίγο αυτή τη σκηνή. Είναι περίεργη, έχει κάτι το ονειρικό - δεν το λες εφιαλτικό ακόμα, γιατί δεν είσαι σίγουρος. Αλλά νιώθεις πως δεν ανήκει σε αυτό τον κόσμο, πως κάτι πάει στραβά. Το μαλλί του Doctor είναι λάθος, ο ίδιος μοιάζει καταβεβλημένος (huge props, Matt Smith), ο συγχρονισμός του με την River Song είναι ύποπτα τέλειος (θυμήσου, οι δυο τους ποτέ δεν έχουν συναντηθεί επί ίσοις όροις). Έχει μαζέψει όλο του το παρεάκι σε μια ειδυλλιακή παραλιούλα για να αράξουν και να τα πούνε, αλλά ο Doctor δε μοιάζει να είναι εντελώς εκεί. Και τότε εμφανίζεται η ονειρικότερη σεκάνς όλων, ένας αστροναύτης κοιτάζει ακίνητος μέσα από τη λίμνη. Το visual είναι απίστευτο.

Αυτό που συμβαίνει αμέσως μετά με άφησε μαλάκα. Ο αστροναύτης μιλάει με τον Doctor (ο οποίος γνωρίζει ποιος είναι), ύστερα τον πυροβολάει και τελικά τον σκοτώνει ενώ αυτός βρίσκεται στο μέσο regeneration. Όχι, δεν είναι κάποια από τις συνηθισμένες τηλεοπτικές μπλόφες. Ο Doctor είναι νεκρός - οι φίλοι του ετοιμάζουν γι'αυτόν μια βίκινγκ κηδεία, πλήρη με τη βάρκα που ταξιδεύει το σώμα του στα ήρεμα νερά, και τη φωτιά που τα καταπίνει όλα.

Σε αυτό το σημείο έχω ήδη χαζέψει, τόσο γιατί η σεζόν έχει ξεκινήσει πανέμορφα, όσο και γιατί με το καλημέρα επιχειρεί την πιο φιλόδοξη ιστορία όλων: Ο Doctor, ο ήρωας αυτής της σειράς, είναι νεκρός.

Φυσικά δεν είναι νεκρός-νεκρός κι αυτό το ανακαλύπτουμε ευθώς αμέσως, καθώς εκτός από την Amy, τον Rory και την River (κι έναν περίεργο πρώην πράκτορα του FBI), ο Doctor του μέλλοντος είχε καλέσει και τον Doctor του παρόντος. Το γιατί τα έκανε όλα αυτά μπορούμε να το συνάγουμε από τα συμφραζόμενα του επεισοδίου. Ξέρει ότι πρόκειται να πεθάνει, αλλά δε μπορεί ο ίδιος να γυρίσει στο παρελθόν και να αποτρέψει τον θάνατό του, οπότε τι κάνει; Καλεί την πιο έμπιστη ομάδα του σαν μάρτυρες για το αναπόφευκτο, και τους αφήνει όλα τα στοιχεία που χρειάζονται, ώστε να λύσουν εκείνοι το μυστήριο, να κάνουν εκείνοι ό,τι αλλαγές πρέπει, ώστε να αποφευχθεί το μοιραίο.

Good stuff.

Αυτό που επιτυγχάνεται άμεσα με αυτό το ξεκίνημα, είναι μια ενδιαφέρουσα αλλαγή στη δυναμική μέσα στο TARDIS. Ξαφνικά -για πρώτη φορά- όλοι έχουν ένα κοινό μυστικό από τον Doctor. Δεν είναι εκείνος που κρύβει πράγματα από τους άλλους, κι αυτό τον εξοργίζει. (“Don't play games with me, don't ever, ever think you're capable of that,” λέει στους φίλους του όταν πια είναι σαφές ότι υπάρχει κάτι που δεν του λένε.) Τα πράγματα διατηρούνται σε ισορροπία μόνο αφού η Amy παίζει το απόλυτο χαρτί και ζητάει από τον Doctor απλά να την εμπιστευτεί. Αυτός δεν έχει άλλη επιλογή - το γεγονός ότι η Amy τον εμπιστεύτηκε απόλυτα στη διάρκεια των γεγονότων της 1ης σεζόν, είναι το μόνο πράγμα που τον κράτησε ζωντανό σε αυτό το σύμπαν.

Σημείωσε ότι δεν εμπιστεύτηκε εξίσου τη River. Ο Moffat δε χάνει ευκαιρία να μας θυμίσει ότι αυτός ο χαρακτήρας κρύβει κάτι πολύ σκοτεινό και ανείπωτο. O Doctor του μέλλοντος το ξέρει και προφανώς την έχει συγχωρέσει, αλλά ο τωρινός είναι επιφυλακτικός απέναντί της.

(Σε αυτό το σημείο πρέπει να πω ότι θαυμάζω όλο και περισσότερο την τόλμη που κρύβεται πίσω από την απόφαση να αποτυπωθεί σε τηλεοπτική σειρά μια τέτοια ιστορία. Άρχισε όσο κάποιος άλλος έτρεχε τη σειρά, προφανώς με τη γνώση/ελπίδα πως στη συνέχεια θα την κληρονομούσε ο Moffat, και θα είχε τη δυνατότητα να την συνεχίσει με τον ρυθμό και τον τρόπο του. Δεν ξέρω πότε σκοπεύει να ολοκληρώσει το έπος των Doctor και River Song, αλλά διάολε, πρέπει να έχει φοβερή εμπιστοσύνη και στον εαυτό του και στους ηθοποιούς του, αλλά και στο BBC για να την ξεκίνησε εξαρχής.)

Η δράση μεταφέρεται στον Λευκό Οίκο του 1969, ακούμε 2-3 αστειάκια για τον Richard Nixon (“You were my second choice for president” το καλύτερο), έχουμε και μια πολύ αστεία σκηνή όπου Nixon και Canton προσέχουν την ύπαρξη του Doctor μες στο γραφείο (τέλεια κωμωδία καταστάσεων χωρίς πολλά λόγια ή εκφράσεις) και περνάμε τελικά στο ψητό, και την επίσημη εισαγωγή των κακών του επεισοδίου, αν όχι της σεζόν, αν όχι της Moffat era.

Οι Silents λοιπόν είναι αυτά τα τρομακτικά πλάσματα (και πραγματικά δεν καταλαβαίνω πώς είναι τόσο εύκολο για τον Moffat να γεννά τρομακτικές ιδέες με τόση ευκολία και συνέπεια) των οποίων την ανάμνηση χάνεις τη στιγμή που παύεις να τα κοιτάς. Τέλειο concept, και αναρωτιέμαι τώρα όχι μόνο τι θέλουν από τον Nixon (και ποια η σχέση τους με το κοριτσάκι ου τον παίρνει τηλέφωνο και βρίσκεται μες στη στολή του αστροναύτη όταν πυροβολάει η Amy) αλλά και ποιος ο γενικός ρόλος τους στο arc.

Θυμίζω ότι ένα από τα πράγματα για τα οποία λάτρεψα το περσινό φινάλε, ήταν το πώς έκλεισε απόλυτα και τέλεια το arc της σεζόν (με τη ρωγμή και όλα αυτά που έμοιαζαν 'λάθος' με την Amy, και με τη σχέση της με τον Rory κτλ κτλ) αλλά την ίδια στιγμή άφησε πίσω πολύ συγκεκριμένα ερωτήματα για τη συνέχεια: Τι είναι η Σιωπή; Κι τι προκάλεσε την έκρηξη του TARDIS; Τα γεγονότα αυτού του επεισοδίου συνδέονται άραγε με αυτά τα ερωτήματα;

Το στοιχείο της περσινής σεζόν που σίγουρα συνδέεται είναι -και μου έχει πραγματικά κάνει τρομερή εντύπωση που δεν το έχω δει να αναφέρεται σχεδόν πουθενά- το υπό κατασκευή TARDIS που γνωρίσαμε σε εκείνο το πολύ περίεργο επεισόδιο, 'The Lodger'. Είχα γράψει τότε ένα σύντομο ποστ, στο οποίο έλεγα πως “Το set-up της ιστορίας ήταν δυσανάλογα απλωμένο σε σχέση με το exposition και το resolution. Νιώθω σα να είδα το πρώτο μέρος μιας περιπέτειας, της οποίας το δεύτερο ξέχασε να γυριστεί.” So there you go. Το επεισόδιο το ξαναείδα πριν δυο μέρες (στο πλαίσιο ενός μαραθωνίου για να έχω φρέσκια την περσινή σεζόν) οπότε αναγνώρισα κατευθείαν το υπό κατασκευή TARDIS. Ίσως αυτό είναι το δεύτερο μέρος εκείνης της περιπέτειας;

Οι ερωτήσεις έχουν ήδη μαζευτεί αρκετές και έχω μεγάλη αγωνία για το πώς θα αρχίσουν τα πράγματα να δένουν μεταξύ τους.

~~~

Σχόλια:

> Η Amy είναι έγκυος. Καλή φάση. Δεν ξέρω πώς χωρέσει αυτό στην ευρύτερη ιστορία -αν ας πούμε το ζευγάρι των companions θα έχει φέτος λιγότερη όρεξη για ταξίδια και περιπέτεια από ό,τι είχε πέρσι- αλλά για να γράφτηκε κάποιος λόγος θα υπάρχει.

> Προσπαθώ να μην συγκρίνω αλλά πραγματικά δε μπορώ: Το τελευταίο US-based επεισόδιο της σειράς ήταν το 'Daleks in Manhattan' και πραγματικά δεν έχω να πω κάτι άλλο εκτός από α) LOL και β) πόσο πολύ έχουν ανέβει τα στάνταρ παραγωγής της σειράς.

> Οι φάκελοι που έστειλε ο Doctor με τις οδηγίες ήταν αριθμημένοι, που σημαίνει πως είναι πλέον επίσημο: Η σειρά σημαντικότητας των ανθρώπων είναι ο εαυτός του, μετά η River και μετά η Amy (και ο Rory).

> Η σχέση τους πρακτικά επιβεβαιώνεται τόσο από τον μελλοντικό Eleven (που είπαμε πως είναι in synch με την River άρα μοιάζουν να έχουν κάποιες πολύ ευχάριστες κοινές αναμνήσεις) όσο κι από τον παροντικό, με τον άβολο τρόπο που είπε “We're just friends!” στον Rory. Όχι ότι είχαμε κάποια αμφιβολία δηλαδή.

> Ένα χειροκρότημα για τον Mark Sheppard, εκ των μεγάλων και τιμημένων γυρατζήδων της sci-fi τηλεόρασης. Τον γνώρισα ως Badger στο Firefly, τον αγάπησα (παρά τις αρχικές μου αμφιβολίες) ως Romo Lampkin στο Battlestar Galactica, τον λυπήθηκε η ψυχή μου στο Bionic Woman. Εδώ είναι απλά cool. Just right.

> To επεισόδιο ήταν αφιερωμένο στη μνήμη της Elizabeth Sladen, της διαχρονικά πιο διάσημης και αγαπητής companion στην ιστορία της σειράς, Sarah Jane Smith, η οποία πέθανε από καρκίνο λίγες μέρες πριν την προβολή του επεισοδίου. Η Sladen είχε προλάβει να παίξει στο πλευρό του Matt Smith σε ένα two-parter της (αξιοπρεπέστατης) spin-off σειράς The Sarah Jane Adventures, της οποίας μάλιστα έχει γυρίσει περίπου έναν κύκλο επεισοδίων που αναμενόταν να προβληθεί τον Σεπτέμβριο.

> Απόλαυσε την Karen Gillan καλεσμένη στον Craig Ferguson (γνωστό Whovian). Χωρίς άλλα σχόλια.

Πριν τα comments, να υπενθυμίσω ότι το blog αυτό έχει μηδενική ανοχή σε spoilers και φήμες - ειδικά για το Doctor Who είναι πανεύκολο κάποιος να βρει στο ίντερνετ οποιαδήποτε πληροφορία θέλει για όλα τα επερχόμενα επεισόδια. Όχι σε αυτό το blog. Ισχύει καθεστώς comments moderation, που θα πει ότι όλοι οι αναγνώστες είναι απολύτως ασφαλείς από spoiler.

Αλλά επειδή θα ήθελα κι εγώ να είμαι εξίσου ασφαλής και 'καθαρός', θα παρακαλούσα όλους να μην γράψουν το παραμικρό πράγμα που να αφορά φήμες, spoilers, φωτογραφίες από το σετ, spoilerous δηλώσεις κτλ, γιατί ούτως ή άλλως δε θα δημοσιευτεί. Ευχαριστώ.

Πάει και το disclaimer, οπότε είμαστε έτοιμοι. Καλή (κουτσουρεμένη) Who season!

.