Στα γρήγορα: H Bridget είναι προβληματική νεαρά που έχει υπάρξει στρίπερ στο παρελθόν, τώρα είναι σερβιτόρα, και κάπου στο ενδιάμεσο έγινε μάρτυρας ενός φόνου σε κάποιο καλόφημο στέκι που σύχναζε, υποθέτω. Όχι και υπόδειγμα ακριβώς. Μπαίνει σε πρόγραμμα προστασίας μαρτύρων αλλά φρικάει ότι θα τη φάει λάχανο ο τύπος που πάει να καταδικάσει με τη μαρτυρία της, οπότε σκέφτεται ό,τι ο καθένας μας: Εκείνο τον πανομοιότυπο δίδυμο που έχω, μήπως να τον εκμεταλλευόμουν κάπως; Cut to the Hamptons, όπου επανενώνεται μετά από 6 χρόνια με την ice cold bitch hi-society δίδυμη αδερφή της, Siobhan. Μόνο που η Siobhan εξαφανίζεται σε ανύποπτη στιγμή, αφήνοντας την Bridget να γεμίσει τα κενά και να πάρει τη θέση της, θέλοντας και μη. Φυσικά θα μάθει μυστικά (της Siobhan) αλλά και θα προσπαθήσει να κρύψει αλήθειες (δικές της).
Λοιπόν, δηλώνω ευθύς εξαρχής ότι δεν είμαι σαν τους άλλους Buffy fans. Είμαι χειρότερος. Βλέπετε, η Buffy δεν ήταν απλά η σειρά που λάτρεψα, ήταν η σειρά με την οποία έμαθα να βλέπω τηλεόραση. (Το έχω ξαναπεί, αλλά δεν πειράζει: Αν δεν ήταν αυτή η σειρά, δε θα υπήρχε αυτό το blog.) Και παρόλο που σπανίως αφήνω ηθοποιούς να καθορίζουν το ενδιαφέρον μου για διάφορα projects, είναι κάποιοι για τους οποίους διατηρώ ένα κατανοητό soft spot.
Προφανέστατα, η Sarah Michelle Gellar είναι μια από αυτούς.
Οπότε με το καλημέρα, το Ringer έμοιαζε να ικανοποιεί την πλέον στοιχειώδη προσδοκία που είχα από αυτό. Sarah Michelle Gellar! Σε διπλό ρόλο! Τι άλλο να ζητήσω;
Μόνο που. Ο διπλός ρόλος αυτός μοιάζει σε πρώτη φάση να μην προσφέρει κανένα challenge. Οι δύο διαφορετικές αδερφές, είναι διαφορετικές σε κωμικό επίπεδο. Η κάθε μία είναι τόσο μονοδιάστατη και αδιάφορη που δεν προσφέρουν ούτε για την Gellar κάποια πρόκληση, ούτε για τον θεατή κάποιο ενδιαφέρον. Και κάπου στο βάθος του μυαλού μου δε μπορώ να διώξω τη σκέψη πως η Gellar, όταν συμφώνησε να κάνει αυτή τη σειρά (που τότε προοριζόταν για το CBS), πίστευε μέσα της πως είχει βρει τον αβανταδόρικα Emmy-worthy ρόλο της. Έναν υποβιβασμό δικτύου και μια απλοϊκή σκιαγράφηση ρόλου/ρόλων μετά, μάλλον θα τα βλέπει αλλιώς τα πράγματα. Η σειρά σπρώχτηκε στο CW για να κάνει παρέα στα εφηβικά βαμπιροδράματα και η Gellar βρέθηκε να παίζει χαρακτήρες που μαζί, δε φτάνουν ούτε στο δαχτυλάκι μιας Buffy που μπορούσε να σε κάνει να κλάψεις, να γελάσεις, να τρομάξεις και να συγκλονιστείς μέσα σε ένα διάστημα λίγων λεπτών.
Όλα αυτά δε σημαίνουν πως δεν είναι ευχάριστος ο πιλότος. (Ευχάριστος όχι με την έννοια πως έχει καθόλου fun, απλά πως βλέπεται ευχάριστα, εύκολα, θες να δεις παρακάτω.) Αν και περνάμε όλο το 40λεπτο προσπαθώντας να βγάλουμε άκρη με το concept και βάζοντας όλα τα κομμάτια στη θέση τους, η διαδικασία δεν είναι βαρετή. Η Siobhan τα έχει κάνει κάπως σκατά, για να το πούμε απλά, και από ένα σημείο και μετά θες να δεις σε τι άλλο αδιέξοδο θα βρει τον εαυτό της η Bridget καθώς υποδύεται τον εαυτό της. Οι περιφερειακοί χαρακτήρες βέβαια μοιάζουν ακόμα πιο χάρτινοι, αλλά σειρά είναι, δεν ξέρεις τι γίνεται καμιά φορά.
Όμως όσο κι αν ικανοποιείται σε ένα στοιχειώδες επίπεδο η ευχαρίστηση του "να δω τι γίνεται παρακάτω", η απουσία γκρι αποχρώσεων γονατίζει το όλο εγχείρημα. Η σειρά δεν μοιάζει να έχει δικό της ύφος ή ταυτότητα (όπως φανταστικά εξήγησε σε αυτό το κείμενό του ο Dan Fienberg), oι περιφερειακοί χαρακτήρες δεν έχουν καμία προσωπικότητα (και είναι ποτέ μη-άχρωμος σε οτιδήποτε ο Ioan Gruffudd;), ενώ οι δύο αδερφές Gellar είναι τόσο απογυμνωμένα ακριβείς αντανακλάσεις(*) η μία της άλλης που απλά δε μπορείς να δεις το όλο σύστημα να συντηρείται για πολλά ακόμη επεισόδια.
(*GET IT????)
Το Ringer τελικά ανήκει σε αυτή την κατηγορία σειρών που ούτως ή άλλως δε μπορείς να τις φανταστείς να έχουν ιδιαίτερα μεγάλη ζωή - για λόγους περισσότερο δημουργικούς παρά εμπορικούς. Σκηνές στημένες με τόσο προφανή και αθέλητα κωμικό τρόπο όπως η τελευταία του πιλότου σίγουρα δεν σε εμπνέουν και με πολλή εμπιστοσύνη. Έστω κι αν σε κάνουν προσωρινά να θες να δεις 'τι θα γίνει παρακάτω'.
Μετά από μια δεκαετία προσπάθειας για μια εν τέλει non-starter κινηματογραφική καριέρα, και μια ασύνετη επιστροφή στην τηλεόραση, δε σταματώ να πιστεύω πως η Sarah Michelle Gellar μπορεί, και αξίζει, καλύτερα.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου