LostWatch: Alcatraz

βασικά ο Hurley, αλλά με επιλογές στο outfit

Στην δίχως τέλος, κούραση ή ντροπή αναζήτηση των τηλεοπτικών δικτύων για το επόμενο Lost, το Alcatraz έρχεται με ορισμένα πλεονεκτήματα: Κατά κύριο λόγο ότι δεν είναι καθόλου κακό.

Άλλο πλεονέκτημα θα υπέθετε κανείς πως είναι το ότι έρχεται από δημιουργική ομάδα που μοιράζεται πολλούς βασικούς συντελεστές με το ίδιο το Lost: O παραγωγός JJ Abrams, ο συνθέτης Michael Giacchino, o παραγωγός/σκηνοθέτης Jack Bender, η σεναριογράφος/δημιουργός Elizabeth Sarnoff, ο παραγωγός Bryan Burk, ο Hurley στο ρόλο του Hurley.

Να πω λίγο το μεγαλύτερο θετικό από όλα; Η απουσία των showrunners του Lost.

Για την ακρίβεια το καλύτερο πράγμα που συμβαίνει στο Alcatraz είναι ότι δε μοιάζει τόσο σε εκείνη τη σειρά που άπαντες προσπαθούν εδώ και χρόνια ανεπιτυχώς να αναπαράγουν, αλλά θυμίζει περισσότερο σε τόνο και σε δομή εκείνη τη μίξη Lost και X-Files, δηλαδή το Fringe, που προσωπικά αγαπώ πολύ περισσότερο από το Νησί των Καταραμένων.

Το Alcatraz διαδραματίζεται, προφανώς, στο Alcatraz, τη θρυλική φυλακή από την οποία δεν απέδρασε ποτέ κανείς εκτός από τον Clint Eastwood, και μερικές εκατοντάδες ακόμα τρόφιμους, μαθαίνουμε καθώς αρχίζει ο πιλότος, οι οποίοι βασικά μεταφέρθηκαν στο χρόνο, μισό αιώνα αργότερα, στο σήμερα.

Με το αζημίωτο φυσικά: Όποιος τους βοήθησε να το σκάσουν με αυτό τον ανορθόδοξο τρόπο, τους έβαλε να εκτελέσουν και κάποιο μυστηριώδες σχέδιο για την πάρτη του. Αυτό σαν αρχική ιδέα ακούγεται εντελώς '12χρονο που εξηγεί τι παιχνίδι παίζει με τα transformers και τα G.I. Joe του', αλλά δεν πειράζει. Οι πιο γαμάτες σειρές συχνά προκύπτουν από τις πιο απενοχοποιημένα σαχλές ιδέες. Εκεί που κρίνονται πάντα αυτού του τύπου οι μυθολογίες είναι στην εκτέλεση, και λέγοντας εκτέλεση εννοώ:

Μας ενδιαφέρει στο ελάχιστο αυτό που συμβαίνει; Υπάρχει κάποιος χαρακτήρας που να μας υποχρεώνει να παλουκωθούμε κάτω και να τον ακολουθήσουμε; Αυτό το οτιδήποτε συμβαίνει, έχει κάποιο αντίκτυπο; Ή είναι ένα διαρκές tease;

Υποκειμενικά όλα αυτά φυσικά, αλλά εμένα, από τις σκηνές στο έρημο Alcatraz των πρώτων στιγμών του πιλότου, μέχρι την εισαγωγή της κεντρικής ηρωίδας (που υποδύεται η Sarah Jones με αρκετή γοητεία όσο και δύναμη), η σειρά με είχε. Υποπτεύομαι ότι ένα 30% οφείλεται στο γαμάτο score του Giacchino, ο οποίος δε θα επιστρέψει για την υπόλοιπη σεζόν, αλλά προχωρώ παρακάτω.

Εκεί που πέτυχε το Fringe, εκεί που νιώθω πως πάει να πετύχει το Alcatraz, εκεί που σίγουρα είχε εξαρχής πετύχει το Lost, είναι στο ότι διάβασαν σωστά το πώς φτιάχνεται μια τέτοια σειρά. Όλοι οι κλώνοι επιχειρούσαν πάντα να μας πνίξουν με ερωτήματα παρουσιάζοντας κάτι δίχως όντως να το παρουσιάζουν. Κυριότερα, χωρίς να μας νοιάζει. Το Lost δεν ξεκίνησε με μυστήριο. Δηλαδή ναι, κάποια ερωτηματικά υπήρχαν εδώ κι εκεί, αλλά το παν, σε εκείνη την πρώτη σεζόν που ήταν και η καλύτερη της σειράς, ήταν οι χαρακτήρες. Μας νοιάζει αυτό που συμβαίνει, γιατί επιδρά πάνω σε αυτούς τους ανθρώπους.

Το Fringe πριν αφεθεί να απλώσει την τόσο ενδιαφέρουσα μυθολογία του, είχε περάσει πρώτα 2 σεζόν πάνω σε ένα κεντρικό δράμα για μια σχέση πατέρα-γιου που βρήκαν ο ένας τον άλλον μέσα από συνθήκες ααδύνατες, και που τώρα το πληρώνουν. Σε νοιάζει. Τόσο απλά.

Δεν είμαι έτοιμος προφανώς να βάλω μια σειρά δίπλα σε αυτές από τόσο νωρίς, και μπορεί κι από το επόμενο κιόλας επεισόδιο να με απογοητεύσει, αλλά το Alcatraz τουλάχιστον ξέρει πώς να ξεκινήσει. Έχεις ένα χαρακτήρα που εν τέλει διαθέτει έναν άρρηκτο (και επίπονο) δεσμό με αυτή την ιστορία. Και που έχει ωραία χημεία τόσο με τον comic relief χαρακτήρα (Hurley αδερφέ μου) όσο και με τις σκηνές που η Jones παίζει απέναντι στον Sam Neill. Πάντα θες τέτοιου είδους χημεία ανάμεσα στον straight πρωταγωνιστή ήρωα και στον σκιώδη ψιλο-antagonist, ψιλο-σύμμαχο.

Μέχρι να ολοκληρωθεί η πρώτη ώρα έχεις μια αίσθηση του ποιοι είναι χαρακτήρες αυτοί, ξέρεις γιατί τους καίνε τα ερωτήματα που θέτει η μυθολογία, άρα σε ενδιαφέρουν κι εσένα. Ταυτόχρονα, δεν είναι τόσο αποπνικτικά ώστε να καταπλακώνουν όλη τη σειρά. Δηλαδή, μπορείς να παρακολουθήσεις μια ιστορία με αρχή, μέση και τέλος δίχως να πρέπει διαρκώς να σταματάς για να θυμηθείς ποιος είναι ο καθένας και τι θέλει και ποιος είχε πει ψέμα σε ποιον.

Όπως και να έχει, η βασική δομή μοιάζει ωραιότατη: Έχεις άντρες που ταξιδεύουν στο χρόνο για να λύσουν προσωπικές εμμονές τους που έχουν μείνει ξεκρέμαστες. Σαν μια δεύτερη ευκαιρία μετά το θάνατο. Πάντα θα είναι ωραίες αυτές οι ιστορίες. Το Alcatraz κάνει αυτό, προσθέτοντας ένα τύπου '100 Bullets' στοιχείο που ήδη μετά το 2ο επεισόδιο με κάνει να θέλω να δω τι άλλο κρύβει από πίσω.

Δεν με ενδιέφερε ποτέ απαραιτήτως να γουστάρω κάποια από τις σειρές που πλασάρονται μία στο τόσο ως ένα ακόμα Lost (εξάλλου η ιδανική μορφή μυθολογίας/αυτοτελούς αφήγησης έχει γίνει από τον Whedon παλαιότερα και από το Doctor Who αυτή τη στιγμή, οπότε είμαι καλυμμένος), αλλά σε πρώτη ανάγνωση -και χωρίς να κάνει κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί-, το Alcatraz μοιάζει κατά τι πιο ενδιαφέρον εκεί που απέτυχε το Person of Un-Interest και κατά τι πιο έξυπνο εκεί που απέτυχε το παντελώς ανόητο TerraNova.

.