Καταρχάς. Colton. Σε ευχαριστώ.
Στην αρχή ήμουν πολύ επιφυλακτικός απέναντί του γιατί μου φαινόταν σαν να έχει κάτι το κουραστικά επιτηδευμένο πάνω του, σαν απλά να είχε δει πολλή τηλεόραση και να αποφάσισε να γίνει κι αυτός μέρος της. Όμως όχι, γιατί όπως φάνηκε, άβολη ατάκα με άβολη ατάκα, στο απίστευτο TC, ο Colton παίζει τελικά και να είναι ακριβώς αυτό το ανυπόφορο, εκνευριστικό πλάσμα που παρακολουθούμε άφωνοι εδώ και ένα μήνα.
Νωρίτερα, είχαμε γίνει μάρτυρες μιας εξέλιξης τόσο αδιανόητα ηλίθιας και ακατανόητης που αισθάνομαι άβολα και μόνο που τη φέρνω στο μυαλό μου. Καταρχάς, κανόνας, απαράβατος. ΔΕΝ ΠΑΡΑΔΙΔΕΙΣ ΚΕΚΤΗΜΕΝΑ. Πώς το λένε. Όποιος έκανε ποτέ το λάθος να παραιτηθεί από δοκιμασία για λόγους στρατηγικής, πάντα μα πάντα έχασε. Το να κερδίζεις όμως και μετά να αποφασίζεις πως ούτως ή άλλως, Ε μωρέ ντάξει, βασικά ακόμα κι έτσι, εγώ θα διώξω μέλος, φτάνει σε βαθμό επικολυρισμού στην ηλιθιότητα.
Γιατί δεν είναι ότι ένας ή δύο ή πέντε άνθρωποι έκαναν τη συμμαχία τους και είπαν, Ακούστε, για να ξεφορτωθούμε τον τάδε και πάρουμε τον έλεγχο της φυλής, πρέπει να χάσουμε. (Που κι αυτό λανθασμένο αποδεικνύεται, ξανά και ξανά.) Εδώ μιλάμε ότι σε μια αποκορύφωση συλλογικής ηλιθιότητας, 8 άνθρωποι (ένας τρελός που έχει μάθει όλοι να τον υπακούν, και 7 ζόμπι) συμφώνησαν να εκχωρήσουν το δικαίωμά τους στην πληρότητα και να φέρουν το παιχνίδι στα ίσα δίχως κανέναν προφανή λόγο.
Η στιγμή που προτείνεται, είναι η στιγμή που άρχισα να ορθώνω αργά και σταθερά το κορμί μου προς την οθόνη, και όταν άρχισαν όντως να το συζητάνε, το σαγόνι μου άρχισε να κατεβαίνει. Εξίσου αργά, εξίσου σταθερά. Όταν πια εμφανίστηκαν όντως στο TC, είχα φτάσει πλέον να μοιράζομαι το ίδιο ύφος με τον Jeff Probst.
(Το οποίο, btw, απλά ανεκτίμητο.)
Όταν η φυλή των ανδρών παραχώρησε την ασυλία στις γυναίκες γράφτηκε μια νέα μελανή σελίδα στην ιστορία στρατηγικής στη σειρά*, όμως και πάλι από μόνο του δε θα ήταν αρκετό για να κάνει το επεισόδιο ένα αληθινό WTF-classic. Το απίστευτο συμβούλιο που ακολούθησε όμως, το κλείδωσε το θέμα.
(* Το οποίο μπορούμε να το καταλάβουμε και μόνοι μας. Το ότι ο Probst υπογραμμίζει διαρκώς όλες τις πρωτιές** αφαιρεί κάτι από τον απίστευτο χαρακτήρα τους. Αφήστε να σχολιάζουμε εμείς τη σειρά, είναι αρκετά εκνευριστικό που το κάνει διαρκώς η ίδια για τον εαυτό της.)
(** Και δεν είναι καν πρωτιά btw. Ένα από τα χειρότερά μου στο Survivor είναι όταν αναγκάζεται να πάει στο TC η φυλή που κέρδισε τη δοκιμασία, κάτι που σαφέστατα έχει ξανασυμβεί, Jeff. Ότι είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει εθελοντικά και χωρίς να τεθεί ως ενδεχόμενο από την παραγωγή της σειράς, ναι. Get your facts straight dude.)
Ο Probst μετά συνέχισε, πιάνοντας τον Colton (ο οποίος ως αδιαμφισβήτητη κυριαρχική φιγούρα του παιχνιδιού σίγουρα δεν υπακούει στο alpha male πρότυπο που πάντα γουστάρει ο host) και μην τον αφήνοντάς τον σε χλωρό κλαρί. Υποθέτω πως θα έπρεπε να είμαι πιο τσαντισμένος για αυτή την ξεδιάντροπη παρέμβαση (όπως ήταν ο Tarzan, σε άλλο ένα απολαυστικό highlight) όμως αυτό το assisted character assassination του πλούσιου λευκού γόνου του Νότου που "έχει μαύρους ανθρώπους στη ζωή του δηλαδή την καμαριέρα μου" ήταν τόσο αδιανόητα jaw-dropping που σε πάγωνε και σε άφηνε απλώς να βγάζεις ήχους μη πιστεύοντας την εκθετική αύξηση της αμηχανίας, και της αδυναμίας του Colton να καταλάβει πως με κάθε του λέξη ολοκλήρωνε όλο και περισσότερο ένα πολύ συγκεκριμένο, διόλου κολακευτικό, απόλυτα κλισέ, πορτρέτο γι'αυτόν.
Και το όλο προφίλ αυτό στηρίζεται τόσο πολύ από όλες τις προηγούμενες στιγμές του χαρακτήρα. Το όλο "κάθομαι στην αιώρα μου κι απλά διώχνω με μια κίνηση του χεριού τον κουραστικό αυλικό που με ζαλίζει" απλά με έκανε να ξύνω το κεφάλι μου όταν το έβλεπα στην αρχή του επεισοδίου. Μέχρι το τέλος, έβγαζε τόσο νόημα που κούναγα στεναχωρημένος το κεφάλι μου αριστερά-δεξιά.
Το να πω ότι θέλω να δω τη συνέχεια χθες, είναι πολύ ήπια σαν δήλωση.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου