Spoilers με καθυστέρηση για το τρίτο Doctor Who (για αρχειακούς λόγους, κι επίσης ωραίο επεισόδιο), σύντομα και το τέταρτο. Στο πλαίσιο της σεζόν που ο Moffat εξαρχής ήθελε να είναι μια σειρά από αυτοτελείς ιστορίες κυρίως-τρόμου, ετούτο εδώ λάμπει. Το Doctor Who είναι σειρά που μπορεί με ευκολία να πει οποιουδήποτε είδους ιστορία θέλει σε οποιοδήποτε σκηνικό, οπότε ναι σίγουρα, γιατί όχι ένα κλειστοφοβικό θρίλερ που συνδυάζει 'Alien' και 'Das Boot';
Ένα από τα κυριότερα ζητήματα της εποχής Moffat σε σχέση με την προηγούμενη ήταν η επανένταξη παλιών κακών στο νέο, πιο μοντέρνο context της σειράς. Αφενός ο RTD είχε ήδη δουλέψει με τους εμβληματικότερους εξ αυτών (και στην περίπτωση των Daleks τους είχε λιώσει στο έδαφος κιόλας), αφετέρου ο Moffat πάντα προτιμούσε να δουλεύει πάνω σε άλλη λογική. Είτε δηλαδή να σκαρφίζεται δικούς του κακούς, είτε να δίνει μεγάλο βάρος στην ατμόσφαιρα και στις μικρές ιστορίες τρόμου-σπαζοκεφαλιές που δεν στηρίζονται τόσο σε κάποιον κακό για να λειτουργήσουν.
Με έναν ενδιαφέροντα τρόπο αυτές οι δύο τάσεις αλληλοσυμπληρώνονται εδώ. Το 'Cold War' είναι μια τέτοια ιστορία που δεν πολυχρειάζεται κακό. Ο εχθρός θα μπορούσε κάλλιστα να είναι η ίδια η παράνοια, η κλειστοφοβία των μελών του πληρώματος. Όμως υπάρχει, και είναι ένας Ice Warrior ονόματι Skaldak που στις κακές στιγμές του μοιάζει με Power Ranger αλλά στις καλές του είναι γαμάτος κακός για επεισόδιο όπου μια ντουζίνα άνθρωποι είναι αποκλεισμένοι σε έναν ασφυκτικά κλειστό υποθαλάσσιο χώρο.
Αυτό δίνει την ευκαιρία στον Mark Gatiss που γράφει το επεισόδιο να επανεισάγει έναν cheesy χαρακτήρα με έναν τρόπο που τον κάνει όντως τρομακτικό, όμως αυτό που κάνει τη διαφορά είναι ο τρόπος που τον χρησιμοποιεί, που δεν είναι καθόλου μονοδιάστατος. Ενώ δηλαδή η ιστορία ξεκινά σαν απόγονος του 'Alien', στην πορεία χαρίζει μικρές ανατροπές σε όλη της τη διαδρομή. Υπάρχουν στιγμές που περιμένεις τον Skaldak να ενεργήσει με συγκεκριμένο τρόπο αλλά εκείνος κάνει κάτι διαφορετικό. Όταν ο Σοφός Γέρος χαρακτήρας τραγουδάει και Duran Duran και είσαι πια σίγουρος πως είναι ο επόμενος που θα αποχωρήσει, ειδικά όταν τα χέρια του Skaldak πιέζουν το κρανίο του, ο Gatissa δεν ξεχνά τις ανθρώπινες πτυχές που έχει δώσει στο τέρας του.
Ο Skaldak έχει αίσθηση τιμής και έχει ηθική και λογική, δεν είναι δηλαδή το αχόρταγο εκδικητικό τέρας που θα διαφήμιζε μια τέτοια ιστορία. Σε αυτό στηρίζεται και όλο το κλείσιμο του επεισοδίου- φυσικά εφόσον παρέχεται αυτή η διέξοδος, γνωρίζουμε πώς θα λυθεί η πλοκή τελικά, ότι ο Doctor δηλαδή δε θα χρειαστεί να κάνει κάποιο σπουδαίο ηρωισμό. Όμως αυτό ήταν και το ωραίο, ότι δηλαδή αυτή τη φορά ο κακός απλά άκουσε.
Ήταν φρέσκο, και είχε ως αποτέλεσμα ο Ice Warrior του nu-Who να μην είναι απλά μια cheesy μαριονέτα/ξύλινος villain, αλλά ένα ον με υπόσταση. Παρόμοια τακτική είχε ακολουθήσει ο Moffat και ως προς την επανένταξη της Vastra των Silurians και του Strax των Sontarans. (Οι Sontarans για την ακρίβεια είχαν επιστρέψει επί RTD, αλλά η ιδέα του Strax ως ξεχωριστής προσωπικότητας προέκυψε επί Moffat.)
ΕΠΙΣΗΣ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕ: To καστ, ο Liam Cunningham είναι πάντα φανταστικός ακόμα κι όταν κάνει τον ηλιοκαμμένο μούτσο στο Game of Thrones. Ο αξιολάτρευτος τρόπος με τον οποίον ο σκηνοθέτης Douglas Mackinnon προσπάθησε να δουλέψει γύρω απ'το γεγονός πως δεν είχε αρκετό μπάτζετ για να δείξει το τέρας. Και η Clara, η Clara η οποία μου αρέσει που δεν είναι ο χαρακτήρας που ενοχλητικά θα σώζει τη μέρα διαρκώς, θα έχει και τις φορές που απλά νιώθει φοβισμένη (η σκηνή στο 'μπουντρούμι' με το κέλυφος του Skaldak), αλλά πάντα θα προσπαθεί επειδή 'δεν τρέχουμε ποτέ μακριά'.
Very nice. Ως σεζόν λογικής 'ανθολογία αυτοτελών παράξενων περιπετειών' ετούτη εδώ ως τώρα μου αρέσει πολύ. Και αυτό το επεισόδιο αποτελεί άξια προσθήκη στην γκαλερί των genres που έχουμε δει ως τώρα.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου