"Agents of S.H.I.E.L.D.", 2x01: Shadows

Με καθαρό μυαλό και απόσταση από την πρώτη σεζόν, και χρόνο να σκεφτώ καθαρά γιατί λειτουργούσε ή όχι, έχω την αίσθηση πως το πρόβλημα καταλήγει σε ένα βασικό στοιχείο. Το ότι αυτή η ομάδα ηρώων, όσο περιθωριακή κι αν προσπάθησε να την κάνει αρχικά να φανεί το σενάριο, παρέμενε τίποτα λιγότερο από ένα πανίσχυρο μπράτσο μιας παγκόσμιας υπερ-αστυνομικής δύναμης. Δεν έχω τίποτα ενάντια σε αυτό το concept, και το σκέτο “Shield” ας πούμε μια ομάδα αστυνομικών έχει για ήρωες, και μάλιστα το πιο δυνατό και βρώμικο και ύπουλο. Κανένα θέμα. Το πρόβλημα είναι πως ο Γουήντον δεν γράφει τέτοιες ιστορίες, και ακόμα πιο συγκεκριμένα, πως το ίδιο το “Agents of S.H.I.E.L.D.” δεν γραφόταν πέρσι σα να επρόκειτο για τέτοια ιστορία.

Η δραματική αυτή βελτίωση που είδαμε στο πίσω 1/3 της σεζόν δεν επήλθε επειδή έγιναν καλύτερες οι ιστορίες ή επειδή έδεσε το καστ. Σίγουρα αυτά βοηθάνε, αλλά αυτά θα συνέβαιναν ούτως ή άλλως. Αντίθετα με τις ανυπόμονες προσδοκίες του σημερινού κοινού, οι σειρές του Γουήντον πάντα έπαιρναν τον χρόνο τους μέχρι να δέσουν αρκετά. (Εκτός του “Firefly”, αλλά το “Firefly” είναι το “Firefly”.) Η βελτίωση λοιπόν ήταν απολύτως υπαρκτή και αληθινή, δε τη φανταστήκαμε, και οφειλόταν κατά κύριο λόγο σε ένα πράγμα: Στην διάλυση της S.H.I.E.L.D., στο γεγονός πως αυτή η ομάδα ηρώων έγινε η περιθωριακή ομάδα ηρώων που πάντα ήθελε -νόμιζε!- πως είναι. Ο Γουήντον(*) γράφει περιθώριο και απόγνωση και ηθική εναντίον ευκολίας. Ακόμα και το “Avengers” ήταν τόσο καλό επειδή το έγραψε με αυτούς τους όρους, σαν “Breakfast Club” με υπερδυνάμεις. Το “Agents” άρχισε να λειτουργεί όταν άρχισε να γράφεται κι αυτό έτσι. Με τη διάλυση της πανίσχυρης διεθνούς οργάνωσης/στρατού/αστυνομίας, η ομάδα του Κούλσον έγινε κάτι σαν το πλήρωμα του Firefly, κάτι σαν τους Scoobies της Μπάφυ, κάτι σαν το Angel Investigations. Έγινε μια ομάδα απεγνωσμένων περιθωριακών ηρώων on the run, που προσπαθούσαν να κάνουν τον κόσμο καλύτερο ακόμα κι αν ο κόσμος, κατά τις διδαχές των X-Men του πρωτομάστορα Κρις Κλέρμοντ, τους μισεί.

(*Και δεν ακούω τίποτα περί της Γουηντονοσύνης της σειράς. Το αν είναι καλή ή όχι δεν έχει σχέση. Τη σειρά διευθύνουν και γράφουν μεταξύ άλλων οι Τζεντ Γουήντον και Μορίσα Ταντσαρόεν (“Dr. Horrible's Sing-Along Blog” με τον Τζος), Τζέφρι Μπελ (showrunner του “Angel” και σεναριογράφος/σκηνοθέτης του φινάλε της σειράς), Τζεφ Λόεμπ (συνεργάτης για σειρά ετών του Τζος σε διάφορα πρότζεκτ), Ντρου Ζ. Γκρίνμπεργκ (σεναριογράφος τις 3 τελευταίες σεζόν της “Buffy”). Ο Τζος Γουήντον μπορεί να δίνει μόνο ντιρεκτίβες και εγκρίσεις, αλλά το σύνολο των ανθρώπων που έχει μαζέψει είναι δημιουργοί διαλεγμένοι από αυτόν, που ξέρουν τι ζητά και πώς το ζητά αυτός. Το “Agents” είναι Γουήντον. Όχι 100%, αλλά όχι και 0%.)

Όλα αυτά τα γράφω επειδή εκείνο το περσινό τελευταίο 1/3 μεταφράζεται, στο ξεκίνημα της 2ης σεζόν, ως κάτι σαν mission statement πλέον. Μπορούμε να θεωρήσουμε την μισή περσινή σεζόν ως κάτι που θα έλεγε ο αφηγητής στους τίτλους αρχής της σειράς και να πάρουμε σαν αληθινό Επεισόδιο 0 το “Captain America: The Winter Soldier”; Όσο με αφορά, η αληθινή σειρά, ως σειρά που λειτουργεί με τα υλικά που διαθέτει στην παλέτα του ο Γουήντον, εκεί ξεκίνησε. Και τώρα συνεχίζει από εκεί που το άφησε, επειδή προφανώς όλοι οι εμπλεκόμενοι καταλαβαίνουν όλα τα παραπάνω. Η σειρά επιτέλους βγάζει κάποιο νόημα.

Το οποίο ποιο είναι; Ο Κούλσον είναι πλέον Διοικητής μιας υπόγειας S.H.I.E.L.D. που ενεργεί ακόμα στην παρανομία, στο περιθώριο, με την κυβέρνηση να τους έχει πάρει στο κυνήγι. Ας φορέσουν και καφέ παλτά, θα τους πηγαίνουν.

Άλλα δεδομένα που προκύπτουν στη διάρκεια του 40λεπτου: Η Hydra προφανώς και υπάρχει ακόμα, απλά είναι κι αυτή κρυμμένη. Η κυβέρνηση, μέσω ενός ξεκαρδιστικά πεισματάρη στρατηγού (τέλειος ο Άντριαν Πάσνταρ στο ρόλο) δεν πιστεύει πως υπάρχει ακόμα Hydra, οπότε η μίνι-S.H.I.E.L.D. του Κούλσον πρέπει τώρα να αποφεύγει και τους καλούς-κακούς, την ώρα που κυνηγάει τους κακούς-κακούς. Μια χαρά. Για να το καταφέρει, ο Κούλσον στήνει μια ληστεία με κρυφό στόχο το αόρατο τζετ της Wonder Woman και παράλληλα κι ένα μαγικό ματζαφλάρι που κυνηγούσε ο Χίτλερ πίσω στην εποχή της “Agent Carter” (ενθουσιάστηκα με το guest spot της Χέιλι Άτγουελ, δεν είχα ιδέα, και γενικότερα είμαι ενθουσιασμένο για την όλη αυτή σειρά) και το οποίο έκανε πέτρα ολόκληρη Ζήνα με το που το άγγιξε.

Προφανώς αυτό το ματζαφλάρι είναι εκεί για να μας οδηγήσει μέσα στα επόμενα επεισόδια σε ό,τι υποτίθεται πως θα είναι ο αληθινός μεγάλος κακός / απειλή της 2ης σεζόν, αν υποθέσουμε πως η ευρύτερη 'κυνηγάμε τη Hydra και ξαναστήνουμε τη S.H.I.E.L.D.' αποστολή δεν είναι παρά κάτι το γενικότερο. Προς το παρόν, στα μικρά συγκεκριμένα που είδαμε ως τώρα:

• ο villain αυτής της βδομάδας ήταν αρκούντως cool, με τις μετατροπές της φυσιολογίας του σώματός του, για μικρο-μπράβος μια χαρά ήταν. Ο Μανώλης της gkoultouraς μου λέει πως είναι ο Absorbing Man. Κουλ.
• ο Ριντ Ντάιαμοντ πάντα θα με χαροποιεί όπου κι αν το βλέπω.
• ο Φιτζ τα έχει χάσει τελείως, σε μια πειστική μεν ανατροπή, δύσκολο να την πιστέψεις δε (η Σίμμονς όντως θα τον άφηνε έτσι; και οι Κούλσον κλπ απλώς θα κοιτάζανε; δε το τρώω).
• ο Γουώρντ είναι σε ένα κελί και στο δρόμο προς τη Μεγάλη Γουηντονική Μεταστροφή θα παρέχει πληροφορίες για την Hydra στον Κούλσον μέσω της Σκάι, η οποία ίσα που ανέχεται να τον κοιτάει.

Τελοσπάντων, κάτι μοιάζει να γίνεται. Σίγουρα έχω μεγαλύτερο ενδιαφέρον για τη συνέχεια από ό,τι πέρσι σε σημεία του πρώτου μισού της σεζόν. Το ατυχές είναι πως σε επίπεδο παραγωγής και οπτικής, η σειρά παραμένει σε αισθητικό επίπεδο '90s syndication, το οποίο μάλλον πρέπει να το αποδεχτούμε. Είναι απλά μια άσχημη σειρά. Και -ίσως βέβαια επειδή εδώ η έγνοια ήταν στο να μπουν μπροστά πολλά πράγματα ενόψει νέας σεζόν- η γραφή δε μου φάνηκε ιδιαίτερα έξυπνη ή με χαρακτήρα. Θα έχω υπομονή, ωστόσο θα ήθελα κάποια στιγμή να με εκπλήξει η σειρά με θετικό τρόπο. Για την ώρα μοιάζει απλώς ικανή να κυλάει ευχάριστα. Το οποίο είναι κι αυτό κάτι, υποθέτω.