"Survivor: San Juan del Sur - Blood vs. Water" a.k.a. "Survivor: SJDS-BvW lol", 1: Suck It Up and Survive

Η περσινή σεζόν ήταν, αθροίζοντας τους δύο κύκλους, πιθανότατα η καλύτερη που έχει δει το “Survivor” από τότε που ο Ρούπερτ, ο Τζόνι Φέρπλεϊ και ο Ρομπ Σεστερνίνο έπαιζαν για πρώτη φορά το παιχνίδι, οπότε βγάζει νόημα που οι παραγωγοί επέλεξαν να κινηθούν στις κατευθύνσεις που αυτοί οι δύο περσινοί κύκλοι όρισαν. Από το “Blood vs. Water” κρατούν το όλο αυτό στοιχείο αλλά εμπλουτισμένο με διάφορα νέα twists- υποπτεύομαι πως οι μάχες μεταξύ των φυλών που προσωποποιούνται σε μάχες μεταξύ των αντίστοιχων loved ones θα είναι στοιχείο που θα επανέρχεται. Και από το “Cagayan” κράτησαν το ότι, α ναι, μπορεί μια σεζόν να είναι φανταστική δίχως κανέναν απολύτως παλιό παίχτη.

Μου αρέσει να βλέπω παίχτες να επιστρέφουν γιατί αυτό χτίζει μια σπάνια εσωτερικής ιστορία για τη σειρά, όμως χρειάζεται μέτρο, και το μέτρο είχε χαθεί. Το “Survivor” είχε μάθει να πατάει υπερβολικά στους παλιούς παίχτες και για κάποιο διάστημα αυτό φρέναρε την εξέλιξή του. Αν το “Cagayan” έδειξε (θύμησε) κάτι, είναι ότι μπορείς να βγάλεις μια τοπ-5 σεζόν, ακόμα και σήμερα, δίχως κανέναν απολύτως 'star'.

Το άμεσο κακό στην εφαρμογή αυτής της ιδέας πάνω σε εκείνη του Blood vs. Water είναι ότι υπάρχει μια γρήγορη εμμονή σε κλισέ ριαλιτοαφηγήσεις που το “Survivor” δεν είχε πάντοτε ανάγκη. Αλλά εδώ επειδή οι προϋπάρχοντες προσωπικοί δεσμοί είναι θεμελιώδες στοιχεία της σεζόν, κι επειδή σε αντίθεση με τον περσινό κύκλο οι δεσμοί αυτοί δεν βασίζονται στην ήδη γνωριμία μας με έναν από τους δύο, οι παραγωγοί ένιωσαν πως πρέπει να μας συστήσουν όλους τους παίχτες με ευκολοδιάβαστα κεφαλαία ΜΑΝΑ ΜΕ ΤΡΙΑ ΔΙΑΖΥΓΙΑ - ΚΟΡΗ ΠΟΥ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ, ΤΟ ΠΑΛΕΥΕΙ Η ΚΑΚΟΜΟΙΡΑ ή Η ΜΑΝΑ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΤΥΠΟΥ ΠΕΘΑΙΝΕΙ ΚΙ ΑΥΤΟΣ ΗΡΘΕ ΣΤΟ “SURVIVOR” - [ΚΑΠΟΥ ΕΊΝΑΙ ΚΑΙ Η ΚΟΠΕΛΑ ΤΟΥ] ή ΜΑΤΣΟ ΣΥΖΥΓΟΣ - ΜΠΙΜΠΟ ΓΥΝΑΙΚΑ ή ΜΑΤΣΟ ΣΥΖΥΓΟΣ - 'ΧΑΛΑΡΩΣΕ ΛΙΓΟ ΤΗ ΦΑΣΗ ΣΟΥ' ΓΥΝΑΙΚΑ. Αυτό με κουράζει πάρα πολύ, έψαχνα απεγνωσμένα να βρω κάποιο συμπαθητικό δίδυμο μέσα σε όλη την κλισεδούρα.

Πρώτες εντυπώσεις για εκείνους που σηκώνουν εντυπώσεις σε αυτό το στάδιο:

Τζέρεμι, ό,τι πιο κοντινό είχε το επεισόδιο σαν πρωταγωνιστή. Ανυπόφορος. Έχασα το μέτρημα πόσες φορές είπε παραλλαγή του “take care of my woman”. Η Βαλ πρακτικά κουνούσε χέρια και πόδια φωνάζοντας “I'M STANDING RIGHT HERE” αλλά εκείνος τα δικά του. Πάω στοίχημα ότι είναι και Patriots. Blergh.



Ντέιλ, ο γέρος με τη φωτιά. Ο Ντέιλ και η κόρη του η Κέλι πρέπει να ήταν οι δύο μοναδικοί άνθρωποι που συμπάθησα σε αυτό το αρχικό μοντάζ, οπότε θα μείνω με αυτούς για την ώρα. Ο Ντέιλ είναι δυο αιώνες μεγαλύτερος σε ηλικία από οποιονδήποτε άλλον στη φυλή του όμως ήταν ο μόνος που ήξερε να ανάψει φωτιά χωρίς τον αναπτήρα που τους χαρίζει ο Προμπστ για να μην πεθάνουν.

Νάντια. Α, η Νάντια. Στο τέλος του επεισοδίου η 'συμμαχία γυναικών' (paging 2001) αποφάσισε να συνασπιστεί για να διώξει έναν άντρα κι αντί ας πούμε να σουτάρουν τον Χαζό Κουασιμόδο Της Λουιζιάνα, ή όποιον από τους δίδυμους surfer dudebros έκατσε στη φυλή τους, έκριναν πως θα διώξουν τον Ντέιλ 'επειδή δεν βοηθά στις δοκιμασίες' (WTF), παρότι ο Ντέιλ ήταν ο μοναδικός άνθρωπος της φυλής τους που είχε κάνει το παραμικρό χρήσιμο πράγμα τις 3 πρώτες μέρες. Η Νάντια επίσης ήταν όλο σε φάση “awwww, ο Τζοςςςς!! είναι ένα από, ξερωγώ, λάικ, τα κορίτσια, γιου νόου;” Χαίρομαι πάρα πολύ που έφυγε.

Τζος. Μη νομίζεις ότι σε ξέχασα. Η φυλή είναι κομμένη στα δύο κι αυτός έχει την αποφασιστική ψήφο, και τη ρίχνει σε μια τυχαία. Δεν έχω αποφασίσει αν αυτή η κίνηση ήταν πανέξυπνη ή πανηλίθια, αλλά εν τέλει δεν είχε σημασία επειδή η Μπέιλορ λάκισε και έδιωξε τη Νάντια δίχως καμία εξήγηση από το επεισόδιο. Οι μοντέρ έχουν εξηγήσεις να δώσουν.



Ο Τζον Ρόκερ είναι ο απαραίτητος πλέον Διάσημος Ντούσμπαγκ Αθλητής που επιστρατεύει η σειρά μια φορά το χρόνο. Ο Τζον Ρόκερ, πρώην αθλητής μπέιζμπολ αλλά νυν και αεί μαλάκας, έχει μεταξύ άλλων δηλώσει πως δε θα έπαιζε ποτέ στη Νέα Υόρκη επειδή φαντάσου λέει να έπαιρνες το τρένο “δίπλα μια αδερφή με AIDS, δίπλα σε μια 20χρονη μητέρα με 4 παιδιά. Είναι καταθλιπτικό.” Καταθλιπτικό είναι ότι έχω αυτό το κρέας στην οθόνη μου σε μια από τις αγαπημένες μου σειρές. “Αυτό που δε μου αρέσει στη Νέα Υόρκη είναι οι ξένοι. Προχωράς ένα ολόκληρο τετράγωνο στην Times Square και δεν ακούς καθόλου Αγγλικά.” Χριστέ μου, κάτσε στο κτήμα σου να κάνεις σεξ με κότες. Έχει αναφερθεί σε παλιό συμπταίκτη του από τη Βενεζουέλα με τη φράση “χοντρός πίθηκος”. Επίσης έχει αποφανθεί πως το Ολοκαύτωμα δε θα είχε συμβεί αν δεν απαγορευόταν η οπλοκατοχή στη Γερμανία. Θέλω να του συμβούν οι πιο επίπονοι τραυματισμοί της καριέρας του, μπροστά στα μάτια μας.

Τελοσπάντων, ας προχωρήσω. Τους χαρακτήρες θα τους δούμε και στην πορεία. Γενικά θα είμαι με όποιον βρίσκεται ανά πάσα στιγμή εναντίον αυτού του τούβλου. Σχεδόν μου λείπει ο ΚΑΛΠΕΠΕΡ.



Τι μου άρεσε πάρα πολύ σε αυτή την πρεμιέρα: Οι δύο δοκιμασίες. Και η ατομική-ως-ομαδική της αρχής, αλλά και της ασυλίας στο τέλος, που ήταν φανταστική από την αρχή ως τη λήξη της, με όλα τα ενδιάμεσα στάδια να είναι απολαυστικά. Ακόμα και η αρχή, με τους 18 παίχτες να μπουσουλάνε στο χώμα σε διαφορετικές διαδρομές. Χάος! Χωρίς λόγο! Το καλύτερο!

Επίσης θετικό το ότι εγκαταλείφθηκε τελευταία στιγμή το Redemption Island που επρόκειτο να επιστρέψει φέτος. Είναι το χειρότερό μου twist στην ιστορία του παιχνιδιού, αλλοιώνει την ίδια του την ουσία. Αντίο και να μας γράφεις. Στη θέση του λέει θα υπάρξει κάτι άλλο, αφενός δηλαδή το Exile Island που είναι απείρως προτιμότερο σαν ιδέα, αλλά και σαν έξτρα μάχηι του Redemption. Εικάζω πως θα έχουμε κάθε βδομάδα κάτι στη λογική της αρχικής δοκιμασίας/μάχης που είδαμε στο επεισόδιο. Απλά, για το θεό, όχι κλάματα κάθε φορά που κάποιος κερδίζει τον loved one του, “Survivor” έβαλα να φω, όχι “Πάμε Πακέτο”. Deal with it, παιχνίδι είναι, ήμαρτον.

Ξύλο στον Τζον Ρόκερ.