"Doctor Who", 8x05: Time Heist

Θα φυλάξω κάποιες γενικότερες σκέψεις για τη σεζόν, για τα προηγούμενα επεισόδια και για τον Καπάλντι για μελλοντικό ποστ, αλλά σε κάποια φάση πρέπει να πιάσω να γράφω για τα μεμονωμένα επεισόδια γιατί ως τότε χάνουμε βδομάδες κι είναι κρίμα. Αυτό ήταν το πρώτο απλό, κανονικό, νορμάλ, όχι-ιδιαίτερο(*) επεισόδιο “Doctor Who” της εποχής Καπάλντι, οπότε έχει μια αξία να δούμε τι έλεγε, πώς κυλούσε.

(*“Deep Breath”: Πρώτη εμφάνιση του 12ου, “Into the Dalek”: Η υποχρεωτική Dalek ιστορία, “Robot of Sherwood”: η γνωρίζουμε-κάποια-αγγλική-ιστορική-φιγούρα ιστορία, “Listen”: το 'Μόφατ' επεισόδιο.)

Αυτό που μου έκανε την αμεσότερη θετική εντύπωση στο επεισόδιο, το πρώτο πλήρως απαλλαγμένο από το φορτίο του 'να δούμε τον νέο Doctor' ή 'να δούμε τι ιστορία τρόμου έγραψε ο Μόφατ' ή ή ή, ήταν το γεγονός πως έχοντας πια ξεπεράσει το όλο άγχος του να εισάγει τον νέο πρωταγωνιστή με τον ενδιαφέροντα αλλά και αγχωτικό τρόπο που το έκανε στα πρώτα 2-3 επεισόδια, όταν εν ολίγοις έκανε λίγο η ησυχία κι άφησε τον άνθρωπο να μιλήσει μόνος του, είχαμε μια διασκεδαστικότατη περιπέτεια με έναν εξίσου διασκεδαστικό lead. Δεν χρειάζεται οι χαρακτήρες και τα σενάρια να μας υπογραμμίζουν διαρκώς τι είδους άνθρωπος είναι ο 12, ο Καπάλντι μπορεί να την κάνει από μόνος του τη δουλειά, και είναι φανταστικός.

Η ιδέα πως ο Doctor θα μάζευε μια ομάδα για να σκαρώσει μια ληστεία σε τράπεζα ήταν πολύ καλή, ιδίως χάρη στο πώς παρουσιάστηκε, ως ένα ακόμα δηλαδή Μοφατικό αίνιγμα που όμως είχε απολύτως καλό λόγο να παρουσιάζεται έτσι. Οι αναμνήσεις ως πηγή ενοχών δηλαδή, άρα σβήσιμο μνήμης, άρα αίνιγμα. Ναι, το δέχομαι. Βέβαια η ανατροπή πως ο Αρχιτέκτονας ήταν ο Doctor, ήρθε κάπως αναμενόμενα, αλλά από την άλλη αποζημιωθήκαμε όταν έγινε εμφανές για ποιο λόγο το σκάρωσε όλο αυτό.

Θα ρίσκαρε τόσα ο Doctor ώστε να σώσει τους τελευταίους ενός σπάνιου εξωγήινου είδους που δε θυμόταν καν να έχει αντικρύσει ξανά στο παρελθόν; Ναι, φυσικά και θα ρίσκαρε, αυτός είναι ο Doctor. Και γι'αυτό μου άρεσε το επεισόδιο, γιατί αντί να αγκομαχά με τα 'είμαι καλός άνθρωπος ή είμαι κακός άνθρωπος', απλά αφήνεται και λέει μέσω πράξεων: “είμαι αυτός ο άνθρωπος”. Τον ξέρουμε καλά. Τον αναγνωρίζουμε ακόμα.


Οι μηχανισμοί του ίδιου του επεισοδίου είχαν τα highs και όχι-τόσo-highs τους. Η βόμβα ατόμων ήταν ωραία πινελιά, η όλη ιδέα με την απώλεια μνήμης και τα συγκεκριμένα στοιχεία του κάθε μέλους της ομάδας και το πώς βοηθούσαν στο σχέδιο, η ανατροπή, η σύνδεση όλων των στοιχείων στο τέλος, όλα μια χαρά. Το κρίμα ήταν που δεν έφτασε η εκτέλεση του επεισοδίου το awesomeness που υπόσχεται μια time heist.

Δηλαδή τα heist movies από μόνα τους είναι uber-fun. Ο σκηνοθέτης του επεισοδίου, Ντάγκλας Μακίνον, λέει πως “έχω δει κάθε heist movie που έχει γυριστεί” και φαίνεται πως το διασκεδάζει και πως ξέρει να στήνει τέτοιες σκηνές. Και φυσικά φαντάσου τώρα ένα heist με το έξτρα στοιχείο του χωροχρονικού πήγαινε-έλα. Το αποτέλεσμα δεν είχε πρακτικά καθόλου να κάνει με ταξίδι στο χρόνο, το οποίο ήταν απογοητευτικό με τον ίδιο τρόπο που ήταν απογοητευτικό το να βλέπεις τον time war να συμβαίνει με ακτίνες λέιζερ και βόμβες και ανατινάξεις αντί, ξερωγώ, με σκουληκότρυπες, με χρονικές εξορίες, με ξεκλειδώματα fixed points της ιστορίας, κλπ.

Οπότε ναι, δεν ήταν ιδιαίτερα Μόφατ στον μηχανισμό του το επεισόδιο, αλλά και πάλι δεν πειράζει, γιατί ήταν μια πολύ διασκεδαστική, straight περιπέτεια ληστείας/απόδρασης/όπως θες πέστην.

Συνεχίζω να εκτιμώ τη δουλειά που γίνεται φέτος με την Κλάρα, στην οποία η σειρά φέρεται σα να είναι μια εντελώς ολοκαίνουρια companion την οποία τώρα σχηματίζει ως χαρακτήρα, και κάνει καλή δουλειά. Και επίσης με χαροποίησε που το επεισόδιο δεν είχε καμία 'υποχρεωτική' μικροαναφορά στο ongoing arc με τον Παράδεισο. (Όταν φάνηκε πως αυτοκτονούσε η Σέμπρα θεώρησα βέβαιο πως θα τη δούμε κι αυτή στην αυλή της Μίσυ, όπου καταλήγουν φαινομενικά όσοι θυσιάζονται για τον Doctor ως τώρα. Αλλά, ευχάριστη ανατροπή.)

Η σεζόν φαίνεται να ανασαίνει κάπως, πλέον. Ο Μόφατ, όπως φαίνεται από το ασυνήθιστα μεγάλο για τον ίδιο μέρος της συγγραφής σεναρίων σε αυτά τα 6 πρώτα επεισόδια (γράφει ή συν-γράφει τα 5 από τα 6 πρώτα της σεζόν, μια hands-on εμπλοκή που δεν είχε εφαρμόσει ούτε καν στην πρώτη του σεζόν ως showrunner), έχει πάρει πάρα πολύ σοβαρά την επανεισαγωγή του ήρωά του. Τα πρώτα επεισόδια μου άρεσαν, με διαφορετικό τρόπο και για διαφορετικό λόγο το καθένα, και θα επανέλθω σε αυτό. Αλλά μετά το σπουδαίο “Listen” και μετά το αβασάνιστα διασκεδαστικό “Time Heist” και την πολύ καλή αίσθηση χαρακτήρα που φάνηκε μέσα από την εξέλιξή του, περιμένω πλέον με ακόμα μεγαλύτερη χαρά το πίσω μισό της σεζόν.