Το περίμενα πώς και πώς, να αρχίσει το νέο show του Paul Haggis. Στο μυαλό μου δε μπορούσα να μετρήσω τους τρόπους με τους οποίους θα το έθαβα. Τελικά? Απογοήτευση. Το show δεν είναι αρκετά κακό για να το καρατομήσω, αλλά φυσικά και δεν είναι αρκετά καλό για να μου αρέσει πραγματικά. Μετά το άλμα θα επιχειρήσω να αναπτύξω μερικές σκέψεις για το τι δουλεύει και τι όχι, αναπόφευκτα με spoilers για το φινάλε.
Δεν ξέρω πόσα πράγματα είναι δυνατόν να πει ο Haggis και ο Moresco με αυτή τη σειρά, που να μην έχουμε δει στο "Goοdfellas" ή το "Sopranos". Αυτά τα δύο έργα έχουν εξερευνήσει τόσο εκτενώς κάθε πιθανή θεματική του urban μαφιόζικου δράματος, που παρακολουθώντας τον πιλότο των "Black Donnellys" ένιωθα σα να βλέπω την ιστορία τριών random χαρακτήρων της σειράς του David Chase, από αυτούς που ο Tony καθαρίζει στο πρώτο 20λεπτο ενός επεισοδίου.
Δηλαδή, όχι αρκετά engaging, και σίγουρα πλήρως κλισαρισμένο. Τα 4 αδέρφια αποτελούν το καθένα την ενσωμάτωση ισάριθμων κλασικών τύπων χαρακτήρα (υπάρχει ο έξυπνος, ο θερμοκέφαλος, ο man-whore, κτλ) και δεν υπάρχει απολύτως τίποτα σε αυτό τον πιλότο που να με κάνει να νοιαστώ για οποιονδήποτε από αυτούς. Το άχρωμο καστ δεν βοηθάει, επίσης-- οι μισοί από αυτούς μοιάζουν να ξεπήδησαν από σαπουνόπερες του FOX. Speaking of, η Olivia Wilde του "O.C." είναι πολύ ομορφότερη με τα μαύρα μαλλιά εδώ από ό,τι ήταν με τα ξανθά όταν φίλαγε τη Marissa Cooper. Ahem. Επιστρέφουμε στον Haggis.
Σε κάποια φάση θα πρέπει να γίνει νόμος η απαγόρευση σε κάθε showrunner της εισαγωγής στην ιστορία ενός bland ζευγαριού όμορφων ανθρώπων που αρνούνται να ενεργήσουν πάνω σε αυτά που αισθάνονται. Αναρωτιέμαι, σε ποια από τις 27 ήδη υπάρχουσες οδούς θα πατήσει ο Bobby Moresco? Και πάλι: κανείς από τους χαρακτήρες δεν έχει αναπτύξει μια αρκετά ενδιαφέρουσα προσωπικότητα για να μπορέσει να σηκώσει τη σειρά, κάτι που με φέρνει στο βασικό πρόβλημα του twist στο φινάλε.
Ωραιότατη ανατροπή, κυρίως για το πού μπορεί να στείλει την ιστορία (και όχι τόσο για το flashback, στο οποίο θα επανέλθω αμέσως). Αλλά έχει ένα βασικό πρόβλημα: ποιος είναι ο Tommy Donnelly? Είναι ένα καλό τυπάκι που μένει έξω από μπελάδες, συνεργάζεται με τους φίλους του, προσέχει την οικογένειά του. Τίποτα από όσα είδαμε σε αυτά τα 40 λεπτά δεν προετοίμαζε σωστά το έδαφος για την ξαφνική αλλαγή στο χαρακτήρα του. Θα δικαιολογηθεί αυτό το μακελειό από ένα ξερό ρητορικό "μέχρι πού μπορείς να φτάσεις για την οικογένειά σου?" Yawn! Και πάλι, αυτά είναι πράγματα που έχουμε δει αλλού. Σε καλύτερες σειρές ή ταινίες, με πιο ενδιαφέροντες χαρακτήρες και καθηλωτικούς ηθοποιούς.
Το οποίο με φέρνει στον αγαπημένο μου Paul Haggis. Παραδέχομαι οτι ξεκίνησα να βλέπω τον πιλότο με την πιο ακραία πιθανή προκατάληψη, αλλά μετά την cool opening sequence και μια από τις πιο εφευρετικές αφηγήσεις που έχω δει στην τηλεόραση (καθόλου αντικειμενική, γεμάτη μικρά αλλά διόλου αθώα ψεμματάκια), άρχισα να αναρωτιέμαι: μπορεί αυτή τη φορά να με κερδίσει? Όσο η ώρα εξελισσόταν όμως, άρχισα να ηρεμώ. Οι χαρακτήρες επίπεδοι. Οι συμπτώσεις και πάλι όχημα δραματουργίας. (Ο Tommy ήταν στο αυτοκίνητο! Ποιος να το έλεγε! Έχει και σκοτεινή πλευρά τελικά. Bwahaha.) Η αφήγηση μετά τα εφετζίδικα κολπάκια της αρχής ξέπεσε στις σταθερές του δημιουργού από αγαπημένα έργα όπως το "Crash" ή το "Flags of our Fathers": είναι εκεί απλά για εξηγεί στον χαζό τα συναισθήματα και τα character traits των ηρώων, που με τη σειρά τους είναι κι εκείνα ιδιαίτερα τετριμμένα.
Η αλήθεια είναι πως όλα τα παραπάνω, αν και εύκολα εντοπίσιμα, δε με ενόχλησαν τόσο όσο στο "Crash". Ίσως η γραφή του Haggis να δουλεύει καλύτερα απλωμένη σε 13 ή 22 ώρες, παρά συμπυκνωμένη σε 2. Στη μεγάλη οθόνη τον βρίσκω ανυπόφορο, στη μικρή θα είναι απλώς σαν το "Lost" με αφήγηση. Μπορώ να το αντέξω αυτό. Το "Black Donnellys" έχει τις στιγμές του (*) και είναι σίγουρα πολύ αξιοπρεπέστερο από αυτό για το οποίο είχα προετοιμάσει τον εαυτό μου. Αλλά θα νιώσω την ανάγκη να ακολουθήσω και στα επόμενα επεισόδια? 2-3 βδομάδες τις έχει κερδίσει, νομίζω, αλλά αν δε συμβεί κάτι συνταρακτικό, κάτι αληθινά ενδιαφέρον ως τότε, θα ανανεώσω το ραντεβού μου με τον Great Hack για το επόμενο κινηματογραφικό ταξίδι του.
(*) Η καλύτερη εκ των οποίων λείπει από την τελική έκδοση του πιλότου, από ό,τι έχω καταλάβει. Καθώς ο Tommy κατασφάζει τους Ιταλούς μαφιόζους στην κορύφωση του επεισοδίου, από πίσω παίζει το "Rebellion" των Arcade Fire. Θεωρώ πως αυτό είναι ένα από εκείνα τα κομμάτια που ό,τι και να ντύνει το μετατρέπει άμεσα σε cool sequence, αλλά στη βερσιόν που προβλήθηκε, το κομμάτι απουσιάζει. Πολύ αμφιβάλω αν αυτή η σκηνή θα μου έκανε την ίδια εντύπωση χωρίς τη μουσική των Arcade Fire από πίσω, οπότε κρατάω και μια πισινή για το ενδεχόμενο ακόμα και πράγματα που μου άρεσαν σε αυτό τον πιλότο να κέρδιζαν από τη χρήση μπόλικης καλής contemporary μουσικής. Και πάλι: τα ξαναλέμε στο δεύτερο επεισόδιο.
