O Moffat δεν είχε να σταματήσει εδώ και μήνες να διαφημίζει το επεισόδιο, όχι μόνο ως φινάλε του πρώτου κομματιού της σεζόν (λέγοντας πως θα μας αφήσει με ένα επικό cliffhanger και άρα δικαιολογώντας το στάτους του ως τετοιο), αλλά αργότερα επιμένοντας πως ουσιαστικά θα ξαναμοιράσει την τράπουλα της σειράς με τρόπο που θα κάνει τα κεφάλια μας να στρίβουν σαν της Linda Blair, και ακόμα πιο μετά προσθέτοντας και το τελευταίο λιθαράκι hype στο άρμα ενός επεισοδίου που ήδη ένιωθες πως περίπου θα έλυνε το πρόβλημα της πείνας για τα παιδάκια του τρίτου κόσμου: "βλέπεις, φίλε θεατή, σε αυτό το επεισόδιο θα μαθουμε ποια είναι η River Song."
Hey, no pressure!
Χρειάζεται έναν σεναριογράφο φοβερά αλαζόνα, με τεράστια πίστη σε αυτό που έχει δημιουργήσει για να προκαλέσει με τέτοιο τρόπο τον θεατή. Και ο Moffat ανταπεξέρχεται στην πίεση που ο ίδιος έθεσε στον εαυτό του. Δηλαδή όχι, δεν ήταν το μεγαλύτερο επεισόδιο στην ιστορία του sci-fi, ούτε η τεράστια ανατροπή ήταν κάτι τόσο σοκαριστικό. Αλλά ήταν ένα επεισόδιο που από την αρχή ως το τέλος σε είχε στην άκρη του καθίσματός σου, και κατάφερε να ζωγραφίσει ένα πολύ πειστικό πορτρέτο ενός άντρα που φτάνει σε ένα peak που ποτέ δεν θέλησε να δει τον εαυτό του να αγγίζει.
Η River, που λες. (Για να το βγάλουμε από τη μέση.) Εντάξει, συνδέοντας όλα τα στοιχεία που σου έδινε το επεισόδιο από τα πρώτα του κιόλας λεπτά, θα έπρεπε να είναι προφανές ποια θα ήταν η αποκάλυψη. "Σήμερα θα μάθει ποια είμαι," λέει από τη μία, να ένα ολόκληρο επεισόδιο πάνω στη σημαντικότητα του μωρού της Amy, από την άλλη. Duh. (Είδα το επεισόδιο παρέα με 2 φίλους που δεν είχαν δει ούτε λεπτό Doctor Who, και τους ήταν παντελώς εμφανές ότι η River θα ήταν κόρη της Amy.) Εξάλλου, ήταν υπέροχη η σύνδεση των δύο ονομάτων, καθώς και η εξήγηση του πώς εμπλέκεται σε αυτή τη μετάφραη-σπασμένο τηλέφωνο η σχέση με τη γλώσσα του Gallifrey. Και γενικότερα, Melody Pond; Amazing.
Rory: Melody Williams.
Amy: ...is a geography teacher. Melody Pond is a superhero!
Μειώνει τίποτα αυτή η 'προβλεψιμότητα'; Όχι. Γιατί η μυθολογία που πλέκει ο Moffat, με τις ανατροπές της και τις σωστά τοποθετημένες αποκαλύψεις της, δεν παίζει για το σοκ, ούτε παίζει με αυτοσκοπό να τραβήξει το χαλί κάτω από τα πόδια του θεατή. Πρωτίστως κοιτάει να πει μια πολύ δυνατή ιστορία χαρακτήρων με συνέπεια. Και η αποκάλυψη για τη River είναι απολύτως λογική και ταυτόχρονα προσθέτει ένα σωρό ακόμα επίπεδα στο δράμα που έχει στήσει ο πανούργος showrunner εδώ και δυο σεζόν. Άσε που ανοίγει διάπλατα την υπόλοιπη διαδρομή.
Είναι λοιπόν ένα σημείο σημαντικό στην πορεία. Όχι μόνο της μυθολογίας, αλλά και της εξέλιξης των χαρακτήρων. (Εξάλλου στον Doctor Who του Moffat αυτά τα δύο είναι απολύτως αλληλλένδετα.) Ο Doctor διαπιστώνει πως το μεγαλείο του είναι η άλλη πλευρά του σκοταδιού του. Δεν είμαι σίγουρος για το αν θα μπορούσε να κρατήσει το ένα ή το άλλο μόνο, όμως μου αρέσει που η σειρά εξερευνά ένα τέτοιον διχασμό. Όλη η σεζόν ως τώρα είναι καλυμμένη κάτω από ένα πέπλο σκοταδιού και ορικής απαισιοδοξίας. Το λατρεύω - θέλω με τρέλα να δω πού το πάει.
Το ίδιο το επεισόδιο όπως είπα, μου άρεσε. Δεν ήταν το καλύτερο πο έχει γράψει ο Moff, αλλά από την άλλη ποτέ δεν έχει γράψει κάτι που τόσο εμφανώς παίζει απλώς το ρόλο του ως ενδιάμεσο κεφάλαιο σε μια ongoing πολύπλοκη ιστορία. Όμως μου άρεσε το πώς ο Doctor συγκέντρωσε το στρατό του. Λάτρεψα την Silurian ως ντετέκτιβ στη Βικτωριανή εποχή και τον Sontaran-νοσοκόμα. Πωρώθηκα με τον οργισμένο, οριακά υπερήρωα Rory. ("Where. Is. My. Wife.") Έφαγα τα νύχια μου από την αγωνία καθώς η Kovarian (και να πούμε σε αυτό το σημείο πόσο uber-cool κακός είναι αυτή) έστηνε στον Doctor μια ακόμα παγίδα.
Και κυρίως λάτρεψα την αίσθηση που δημιούργησε το επεισόδιο για τον Doctor ως φόβητρο. Ουσιαστικά για τη δύναμη που κρατάει μέσα του το ίδιο το όνομα αυτού του ανθρώπου-θεού. Βλέπεις έναν ολόκληρο στρατό που έχει δημιουργηθεί κρυφά από τον Doctor, από εμάς τους θεατές, από όλο το σύμπαν, απλώς και μόνο ως μέσο αντίστασης στην πιο τρομακτική δύναμη που μπορείς να βρεις σε όλο το χώρο και σε όλο το χρόνο: Στον άντρα αυτόν που μπορεί να συγκεντρώσει έναν πανίσχυρο στρατό και μόνο στο άκουσμα του ονόματός τους. Στον άντρα για τον οποίον οι κανόνες είναι οι φυσικές αλυσίδες με τις οποίες περιορίζει την ίδια του την ισχύ.
Αλυσίδες που ο ίδιος σπάει με βία όταν αφήνει την οργή του να επικρατήσει της σύνεσης. Θα μπορούσε να έχει σώσει την Amy με χίλιους δυο τρόπους και με διαφορετικά ίσως αποτελέσματα, αλλά θέλησε να ξεφτιλίσει τον αντίπαλο, να δώσει ένα μάθημα. Να πάρει εκδίκηση, ας το πούμε απλά. Πολύ συνεπής εξέλιξης για τον άντρα που στο πρώτο επεισόδιο της παρούσας ενσάρκωσής του, έδιωξε τους Atraxi από τον πλανήτη και ύστερα τους φώναξε πίσω για να τους κλωτσήσει τον κώλο. (Και συνεπές ακόμα και με τον Doctor όπως τον είχαμε δει στην καλύτερη μη-Moffat ιστορία της RTD era, στο 'Human Flesh'/'Family of Blood' του Paul Cornell.)
Kovarian: The anger of a good man is not a problem. Good men have too many rules.
Doctor: Good men don't need rules. Today is not the day to find out why I have so many.
Amazing stuff, σε ένα story arc και ταυτοχρόνως character arc που καταφέρνει διαρκώς να γίνεται πιο άγρια όμορφο και συναρπαστικά περίπλοκο όσο πιο βαθιά χανόμαστε σε αυτό.
Δώστε appreciation ή ενστάσεις ή θεωρίες (περί των πάντων!) ελεύθερα. Για τους επόμενους βασανιστικούς μήνες μόνο αυτό θα μπορούμε εξάλλου να κάνουμε.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου