Πολύ μίσος για ένα φινάλε

(Με απλή αφορμή το The Killing, το οποίο δεν έχω δει.)

Την Κυριακή το βράδυ, εκτός από μια μικρή σειρά που δεν ξέρω αν την άκουσες, Game of Thrones λέγεται, έκλεισε την πρώτη σεζόν του και το The Killing του AMC, ριμέικ της δανέζικης σειράς Forbrydelsen.

Δεν το παρακολούθησα καθόλου εξαρχής, κάτι γιατί δεν είχα το χρόνο, κάτι διότι σκόπευα να δω το δανέζικο πρωτότυπο για το οποίο άκουγα πολύ καλά λόγια από παντού. (Και, μην κρυβόμαστε, κάτι επειδή το AMC πάει να γίνει το House of Slow και η επιτηδευμένα αργόσυρτη αφήγηση μου βγάζει διάθεση μόνο για κάτι τέτοια αστεία.)

Παρακολουθούσα με ενδιαφέρον την αντίδραση των κριτικών απέναντι στη σειρά, που όσο προχωρούσε η σεζόν γινόταν όλο και πιο mixed, αλλά μετά το φινάλε υπήρξε μια τρομερή έκρηξη μίσους που ξεκινούσε από τους κλασικούς τύπους στο ίντερνετ και έφτανε μέχρι κριτικούς, από αυτούς που γράφουν σε site σαν το A.V. Club ή το HitFix. (Για σχόλια αναγνωστών δε μιλάω. Βιτριόλι. Φωτιά. Χολή. Αγνό μίσος.)

H όλη οργή φαίνεται να πηγάζει (spoiler alert κάτω από τη διαγραφή) από το γεγονός πως η showrunner Veena Sud αποφάσισε με μια ανατροπή τελευταίας στιγμής να κρατήσει ανοιχτό το κεντρικό μυστήριο του 'ποιος σκότωσε τη Rosie Larsen' - κάνοντας στο μεταξύ αυτό το άρθρο των NY Times αδικαιολόγητο και κωμικό.

Ειλικρινά, τέτοιο μαζικό κράξιμο δε θυμάμαι να έχω ξαναδεί, τουλάχιστον στον καιρό των tv blogs και του twitter. Είμαι βέβαιος ότι σε μεγάαλο βαθμό πηγάζει από τις προσδοκίες που το ίδιο το AMC είχε δημιουργήσει - αν η σειρά παιζόταν πχ στο Fox δίπλα σε κανά Prison Break κανείς δε θα έκανε σαματά.

Σε κάθε περίπτωση, δειλά-δειλά εμφανίστηκαν σταδιακά και κάποιες (λιγοστές) φωνές προς το αντίθετο, σε υπεράσπιση της κατεύθυνσης του show. Το οποίο με έκανε να αναρωτηθώ ποιες ήταν οι φορές που έχω βρεθεί στη θέση να υπερασπίζομαι κάτι απέναντι σε ένα μαζικό κλίμα αρνητισμού. Το διφορούμενο φινάλε των Sopranos δε θα το μετρήσω. Το γενικό κλίμα μπορεί να ήταν αρνητικό, αλλά κατά βάση πρόκειται για τον ορισμό του διχασμού: οι απολογητές είναι ουκ ολίγοι, και έχουν γραφτεί σχεδόν δοκιμιακού επιπέδου αναλύσεις για αυτό το κλείσιμο.

Οπότε το μυαλό μου πηγαίνει σε δυο άλλες περιπτώσεις. Αν μιλάμε αποκλειστικά για φινάλε, θα γυρίσω στο τέλος του Seinfeld, ένα κλείσιμο που είναι κοινώς αποδεκτό ως κακό, χαρακτηρισμό με τον οποίο όχι απλά δε συμφωνώ, αλλά βρίσκομαι στο ακριβώς απέναντι άκρο - θεωρώ πως είναι απόλυτα συνεπές όλης της σειράς, και νιώθω πως οι 'προσβεβλημένοι' από τον κυνισμό και την douche-ness του επεισοδίου απλά δεν είχαν καταλάβει τι σειρά έβλεπαν για 9 σεζόν.

Ενώ σε έναν ευρύτερο βαθμό, και μετρώντας (στο μυαλό μου έτσι είναι) ως τέλος των Gilmore Girls την αποχώρηση της Amy Sherman-Palladino, όλη η 6η -'τελευταία'- σεζόν της σειράς αξίζει μια υπεράσπιση. Δέχθηκε επίθεση επειδή η Palladino πήρε πολλά δημιουργικά ρίσκα και οδήγησε τους χαρακτήρες σε πολύ σκοτεινά σημεία πριν το αναμενόμενο happy end που δεν ήρθε ποτέ λόγω ανώτερων δυνάμεων. Αλλά σαν ταξίδι, σαν πορεία χαρακτήρων, την 6η σεζόν συνεχίζω (4 θεάσεις μετά) να τη βρίσκω θαυμάσια.

(Και για τις δύο παραπάνω περιπτώσεις θα επανέλθω σύντομα μέσα από το blog.)

Υπάρχουν αντίστοιχες περιπτώσεις, που βρεθήκατε να λατρεύετε κάτι που όλοι έκραζαν; Και αν το παρακολουθείτε, επ'ευκαιρία, ποια η γνώμη σας για το The Killing;

(Το θέμα είναι πολύ ευαίσθητο και ορθάνοιχτο σε ένα κάρο spoilers, οπότε αν δεν αποφεύγονται σε κάποιο σχόλιο, ας υπάρχει κάποια προειδοποίηση.)

.