Η νέα RTDειάδα είναι εδώ, και είναι όσα RTDειακή περίμενες να είναι. Spoilers μετά το άλμα.
Ο Davies όχι απλά έχει μια άκρως εφετζίδικη αρχική ιδέα, αλλά και οι λεπτομέρειες με τις οποίες την στολίζει είναι καλοδουλεμένες επίσης. Το καλύτερο πράγματα που διαθέτει αυτή η σεζόν -μη σου πω το καλύτερο πράγμα που έχω δει ποτέ στο Torchwood γενικότερα- είναι αυτή η διευκρίνηση: Όσοι τραυματίζονται θανάσιμα, δεν γίνονται καλύτερα. Απλά δεν πεθαίνουν.
Είναι υπέροχα αρρωστημένο, και κάνει για απολαυστικές σκηνές. Θυμάμαι πριν χρόνια όταν νομίζαμε ότι το Heroes ήταν καλή σειρά, τότε, στα πρώτα επεισόδια, που είχαμε διαπιστώσει ότι η Claire δεν μπορεί να πεθάνει. Και υπήρξε για μια στιγμή αυτή η φανταστική ιδέα, νομίσαμε για λίγο πως οι συγγραφείς θα τη σκότωναν σε κάθε επεισόδιο αλα Kenny, με όλο και πιο φρικιαστικούς θανάτους, απλά για να τη δείχνει κάθε φορά στο επόμενο να ξυπνάει.
Φυσικά το Heroes που ξέρουμε -πια- ποτέ δε θα έκανε κάτι τόσο εφευρετικό, αλλά ο RTD έρχεται να γεμίσει με απολαυστικά φρικιαστικές εικόνες αυτό το κενό που (κάπως ανησυχητικά, ομολογώ) ανακάλυψα πως είχα τόσο καιρό. Μόνο σε αυτό το πρώτο επεισόδιο, ένας χαρακτήρας βλέπει σωλήνες να διαπερνούν το κορμί του, ένας άλλος σηκώνεται και περπατά μετά από θανάσιμη ένεση, κι ένας τρίτος παραμένει ζωντανός όχι μόνο αφού εξερράγη σε αμέτρητα μικρά κομματάκια - αλλά κι αφού του κόβουν ολοκληρωτικά το κεφάλι απ'το υπόλοιπο σώμα.
(Σε αυτή τη σκηνή μου άρεσε και κάτι ακόμα. Ο Jack χωρίς καν δεύτερη σκέψη δίνει διαταγή για τον αποκεφάλισμό - και χωρίς η σειρά να τον κρίνει ή να το πολυκάνει θέμα. Παρόλο που ο άνθρωπος ήταν ακόμα 'ζωντανός'. Το ότι αυτή η σειρά δεν είναι αμερικάνικη το δείχνει στις μικρές της λεπτομέρειες.)
Όλα αυτά δεν ξέρουμε γιατί γίνονται, αλλά στην πραγματικότητα ξέρουμε, έτσι δεν είναι; Η λογική (*) λέει πως κάποιος ή κάτι γύρισε έναν κοσμικό διακόπτη θανάτου, επιτρέποντας στους θνητούς να γίνουν αθάνατοι και στον αθάνατο να γίνει θνητός. Captain Jack, καλύτερα να αρχίσεις να προσέχεις τα ανδραγαθήματά σου.
(* Να θυμίσω σε αυτό το σημείο πως λογικά κατά τον RTD δεν είναι κάτι που συνάδει απαραίτητα με την λογική-λογική, αλλά περιέργως βγάζει νόημα στα δικά της πλαίσια. Μην ξεχνάτε, μιλάμε για τον άνθρωπο που κάποτε έγραψε μια ιστορία για ένα σμήνος από εξωγήινες μέλισσες που έφυγαν από τη Γη τρέχοντας επειδή ένιωσαν πως ο Davros είχε απελευθερωθεί από το time lock και θα έσβηνε όλη την ιστορία του σύμπαντος. ΟΚ; ΟΚ.)
Η φάση με τη θνητότητα του Jack πήρε ένα επεισόδιο μέχρι να θεμελιωθεί. Στην πραγματικότητα όλο αυτό ήταν κάπως εμφανές από πριν καν το παρατηρήσει κι ο ίδιος ο Jack. Πριν την πτώση από τον ψηλό όροφο (όταν τραυματίζεται και, εν τέλει, κάνει τη σύνδεση) αναρωτιέται γιατί κάποιος να θελήσει να τον σκοτώσει τώρα που κανείς δεν πεθαίνει. ΤΑΝ ΤΑΝ ΤΑΑΑΑΑΝ.
Το επεισόδιο βασικά εξηγεί το premise, επανεισάγει τους 3 χαρακτήρες που έμειναν ζωντανοί από το μακελειό του 'Children of Earth' (το οποίο παρά την καθολική αποδοχή που μοιάζει να απολαμβάνει, το είχα βρει φρικτό) και συστήνει 3 νέους, αμερικάνους χαρακτήρες. Η σειρά είναι 50% αμερικάνική πλέον.
Από αυτούς δε συγκράτησα καθόλου μια generic ξανθιά πράκτορα που υπήρχε εκεί απλώς για να της εξηγούν οι υπόλοιποι τι συμβαίνει, ο Bill Pullman έπαιζε τον παιδεραστή χαρακτήρα του με λεπτότητα που θα έκανε τον Al Pacino του 'Devil's Advocate' να μοιάζει με τον Bill Murray του 'Lost in Translation', και ο Mekhi Phifer στο ρόλο του πράκτορα που Δεν Τα Πάει Καλά Με Τους Ήρωές Μας, λειτουργεί καλύτερα αν φαντάζεσαι απλώς ότι είναι ο Tracy Jordan.
Τα παραλέω;
Καονικά αυτό το post θα έπρεπε να έχει γραφτεί ΜΟΝΟ ΜΕ ΤΗ ΧΡΗΣΗ ΚΕΦΑΛΑΙΩΝ, ΠΛΑΓΙΩΝ, ΕΝΤΟΝΩΝ ΧΑΡΑΚΤΗΡΩΝ, Κ@ΘΩ$ & ΑΛΛΩΝ Σ#ΜΕ!ΩΝ ΣΤΙΞΗΣ για να είναι συνεπές με το έργο του RTD.
Ό,τι τον κάνει αυτό το υπέροχα αμετροεπές, φωνακλάδικό, χοντροκομμένο, ο-Michael-Bay-θα-το-ζήλευε πλάσμα (god bless him), είναι εδώ. Φρενήρες μοντάζ με ταυτόχρονο close-up σε διαδοχικές εικόνες δελτίων ειδήσεων όπου Σοβαροί και Συνοφρυωμένοι δημοσιογράφοι εξηγούν ακραίες καταστάσεις, ακραίες δηλώσεις ακραία φαινόμενα, σε μια φαινομενικά αέναη επανάληψη. Χαρακτήρες που δε μοιάζουν ποτέ να έχουν συναίσθηση του πόσο σοβαρά πρέπει να πάρουν μια κατάσταση. (Όταν ο Jack συστήνεται στην Ξανθιά, το κάνει λες και είναι η τελευταία πράξη που θα κάνει στη ζωή του - Όταν η Gwen συνειδητοποιεί ότι ο πλανήτης έχει 4 μήνες ζωής, αποφασίζει 'α ναι μωρέ, ας γυρίσω πίσω στην απομόνωση για να μην πάθω τίποτα.') Ρόλοι-καρικατούρες, από τον Κακό Βαρυποινίτη μέχρι τον Τρελιάρη Μαυρούλη (η υστερική σκηνή που βρίσκει την Gwen και τον Rhys είναι απορίας άξιος πώς πήρε έγκριση να προβληθεί). Σκηνικά πνιγμένα στην υπερβολή: Η Gwen έχει πάει να ζήσει για όλη της τη ζωή στη μέση του πουθενά (με ένα μωρό όμως, αααα), ο παιδεραστής απελευθερώνεται με μια δικαιολογία τόσο κωμικά γραμμένη από τον Davies, που βάζω στοίχημα πως ο Pullman την απήγγειλε μόνο αφόρου είδε ένα μάτσο δολάρια ανάμεσα από τα δάχτυλα που σχημάτιζαν το facepalm του.
Γενικά, το όλο δημιούργημα φέρει εμφανέστατα την υπογραφή του RTD από την αρχή ως το τέλος. Και με κάθε νέα του επιστροφή, είναι λες και έχω όλο και λιγότερη υπομονή για το στυλ του.
Όμως αυτή τη φορά, ίσως επειδή μου αρέσει η ιδέα, ίσως επειδή θέλω να δω πού θα το πάει, ίσως επειδή είδα έναν ζωντανό αποκεφαλισμένο (#WIN) ή απλά ίσως επειδή κατάφερα επιτέλους να πάρω τα στοιχεία χαρακτηριστικής υπερβολής του RTD απολύτως στην πλάκα, η ώρα πέρασε πιο ανώδυνα. Μη σου πω, θέλω κάπως να δω και τη συνέχεια - έχοντας βέβαια πλήρη επίγνωση πως πρόκειται περί ανόητης τηλεόρασης.
Αυτό που φοβάμαι, και ειδικά δεδομένου του θέματος, είναι πως οι ψευδαισθήσεις μεγαλείου δε θα αργήσουν να έρθουν. Τον RTD τον αντέχω, μέχρι εκεί που αρχίζει τις Απόψεις.
Ας ελπίσουμε πως οι εντυπωσιακοί μη-νεκροί θα είναι περισσότεροι.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου