Ο Peter έχει γυρίσει, αλλά λες κι αυτό το ανόητο character detour δεν ήταν ήδη αρκετά αχρείαστο, οι συγγραφείς έχουν αποφασίσει να το ζορίσουν ακόμη περισσότερο το πράγμα. Έτσι κανείς δε θυμάται τον Peter (παρόλο που τον ονειρεύονταν για βδομάδες) και ο Walter εξακολουθεί να είναι πιο χαμένος στην παράνοιά του και η Olivia εξακολουθεί να είναι πιο κλεισμένη στον εαυτό της, και ο Agent Hipster εξακολουθεί να υπάρχει.
Όλα αυτά είναι πράγματα που με κουράζουν πάρα πολύ. Δεν έχουν καμία σχέση με οτιδήποτε συνέβαινε, ως πλοκή ή ως character arc, στις 3 σεζόν της σειράς που παρακολουθούσαμε ως πέρσι, και δε μοιάζουν να πηγαίνουν πουθενά ουσιωδώς. Αλλά ακόμα κι αν όλο αυτό καταστεί σημαντικό και απαραίτητο εκ του αποτελέσματος, εξακολουθούμε να έχουμε ένα stretch επεισοδίων που όχι μόνο μοιάζουν απολύτως ξένα ως προς την υπόλοιπη σειρά, αλλά και ορισμένα εξ αυτών είναι γεμάτα κουραστικά λάθη.
(Το συγκεκριμένο επεισόδιο, για παράδειγμα, ήταν εντυπωσιακά κακογραμμένο. Και στον τρόπο που υπογράμμιζε πράγματα, και στο κακό στήσιμο σκηνών, και στις προβληματικές ακολουθίες άκομψα επεξηγηματικών διαλόγων... Γενικά, ένα χάλι.)
Ο λόγος που κάποια στιγμή γύρω στα μέσα της 2ης σεζόν συνειδητοποίησα πως έχω φτάσει να αγαπώ τη σειρά, είναι επειδή εξερεύνησε με ειλικρίνεια και με commitment ένα συναρπαστικό δράμα σε μια σπασμένη σχέση πατέρα-γιου. Αυτή η σχέση μοιάζει αυτή τη στιγμή παντελώς αποσυντονισμένη. Ειλκρινά, θα περιμένω με περιέργεια να δω τι ήταν αυτό που έκανε όλη αυτή τη διαδρομή τόσο απαραίτητη - σίγουρα όχι η λογική, καθώς οτιδήποτε συμβαίνει γύρω από το θέμα της διαγραφής του Peter συνεχίζει να είναι ασυνεπές και κάπως ανόητο.
Το τέρας της βδομάδας αποδεικνύεται πως έχει μεγάλη σχέση με τη μυθολογία της σύγκρουσης των δύο κόσμων, καθώς η shapeshifter που είχε ξεμείνει από το προηγούμενο (καλό, και όμορφα creepy) επεισόδιο απαγάγει ένα παλιό επιστήμονα της Massive Dynamic, ο οποίος δούλευε σε κάτι που έκανε μέχρι και τον William 'Mengele' Bell να αποφανθεί πως “this is going too far”. Η όλη τους αλληλεπίδραση στη διάρκεια του επεισοδίου είναι στημένη με διάθεση που υπονοεί πως θα πρέπει να την θεωρήσουμε σημαντική. Προσωπικά δεν ένιωσα ιδιαίτερο investment, είτε επειδή οι ηθοποιοί (ιδιαίτερα η shapeshifter) ήταν πραγματικά κακοί, είτε επειδή το γράψιμο είναι εντελώς ξύλινο. (Ο J.R. Orci με μέσο τη βρήκε τη δουλειά;)
Αλλά στο τέλος η παρτίδα σώνεται, καθώς η τύπισσα έχει πλέον αποσπάσει ό,τι πληροφορία χρειαζόταν και στέλνει το σχετικό μήνυμα πίσω στον κόσμο της. Η απάντηση, Προετοίμασε το έδαφος, στέλνουμε κι άλλους.
Ωραία, ωραία, γαμώ. Η γραφομηχανή ήταν διαφορετική από εκείνη που χρησιμοποιούσε η Fauxlivia, η shapeshifter είναι διαφορετική από εκείνους που είχε ο Walternate. Δεν ξέρω αν αυτό πρέπει να μας πει κάτι, αλλά η γενικότερη ευαίσθητη ισορροπία ανάμεσα στα δύο σύμπαντα και η γενικότερη συμπαντική μυθολογία είναι αυτή τη στιγμή το μόνο πράγμα που πραγματικά με συναρπάζει στο Fringe.
Για το επόμενο επεισόδιο έχω μεγάλες προσδοκίες - αν κάπως καταφέρνει να κλείσει κι αυτή την άσχημη παρένθεση με τον Peter-Φάντασμα, τόσο το καλύτερο.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου