Γενικά είμαι φαν των επεισοδίων εμφάνισης ενός απαιτητικού ή καταπιεστικού πατέρα τον οποίο ο γιος πρέπει να ξεπεράσει, όσο κι αν το Lost δοκίμαστε την υπομονή μου. (Δεν ξέρω τι θα έλεγε βέβαια η Britta ότι σημαίνει αυτό για μένα.) Φαντάζομαι ήταν μόνο λογικό πίσω από έναν άνθρωπο τόσο φριχτό όσο ο Pierce να κρύβεται ένας ακόμα φριχτότερος, όπως ο πατέρας του. Όπως είναι επίσης συνεπέστατο για τον Jeff να έχει τεράστια τέτοια προβλήματα, αλλιώς από πού να προκύπτει η ανασφάλεια και η διαρκής προσπάθειά του να βρίσκεται σε θέση ελέγχου.
Οι αφορμές για το storyline με τον πατέρα του Pierce ήταν ξεκαρδιστικές, και σε αυτό το σημείο ας απολαύσουμε αυτό το μεγαλείο:
Να πώ ότι γέλασα με την άμεση αντίδραση του Abed να ψάξει στο ίντερνετ τι συμβαίνει, με κάθε μία από τις αντιδράσεις του Pierce (“I thought they were just wealthy”) και με τη χαρά της Shirley διαμέσου όλης της σκηνής. Ενώ ο ίδιος ο πατέρας του Pierce ήταν απολαυστικά γελοίος, με την κοκάλινη περούκα του και με την προφορά του που όσο πιο προσβλητικά ήταν αυτά που έλεγε τόσο πιο έντονη χιλμπίλικη γινόταν.
Αλλά πραγματικά, τίποτα δεν ξεπερνάει τον υστερικά κυριολεκτικό τρόπο με τον οποίο το storyline έφερε το subtext του στην επιφάνεια, βάζοντας τον Jeff κυριολεκτικά να σκοτώσει τον πατέρα του Pierce. Αλήθεια, στη σκηνή της τελετής πρέπει να με άκουσαν τρία οικοδομικά τετράγωνα πιο πέρα, όταν ο Jeff με λύπη και αμηχανία στάθηκε μπροστά στον Pierce -εγώ αναρωτιέμαι τι μπορεί να του πει-, τον κοιτάει σιωπηλά για λίγα δευτερόλεπτα -μα πώς μπορεί να πει οτιδήποτε που θα κάνει την κατάσταση καλύτερη- και του λέει,
“Pierce, I just wanna say... you know... sorry for killing your dad.”
Τέζα.
~~~
Όμως παρά τα διαρκή highlights του κυρίως στόρι, το b-story ήταν το αγαπημένο μου αυτή τη βδομάδα, γιατί έκανε αυτό που το Community ξέρει τόσο απολαυστικά να κάνει. Δηλαδή να δανείζεται ύφος, στυλ, στήσιμο από ένα genre και να το αναπαράγει με ξεκαρδιστικά σαχλό τρόπο, δίχως καν να χρειάζεται να γίνει συγκεκριμένο. Όπως ήταν ας πούμε το επεισόδιο με το τραμπολίνο, έτσι και η πλοκή με τον Troy και το τμήμα επισκευών air condition (υπό τον απολαυστικό John Goodman που επιστρέφει για το 2ο επεισόδιό του) ήταν με τέτοιο τρόπο δομημένη, γυρισμένη και παιγμένη, που αν ρώταγα 20 ανθρώπους την ώρα που έβλεπαν το επεισόδιο τι τους θυμίζει, θα έλεγαν 20 διαφορετικά πράγματα.
Κι όπως και το πρόσφατο νουάρ επεισόδιο του Chang, πάντα φανταστικό να κλέβεις όλους τους κώδικες ενός είδους, σχηματίζοντας ένα generic εκπρόσωπο, αλλά γεμίζοντας τα κενά με απολύτως σαχλές λεπτομέρειες. Εκεί ήταν ο Chang στο καλύτερό του Bogart impression, να κυνηγάει όμως όχι ενδο-οικογενειακές πλεκτάνες ή μοιραίες γυναίκες, αλλά στοιχεία για μια πυρκαγιά που έβαλε ο ίδιος όσο άκουγε τον εαυτό του να κάνει narration μιας ανύπαρκτης υπόθεσης. Έτσι κι εδώ με τον Troy να πρέπει να διαλέξει ανάμεσα στους ταπεινούς και τίμιους ξεβουλωτές τουαλέτας και στους σνομπ επισκευαστές air condition που είναι μια κοινότητα κλειτή, μυστική, αποκλειστική.
Τόσο πολύ, που έχουν έναν αστροναύτη να ψήνει ψωμάκια δίπλα από τον Μαύρο Χίτλερ.
Ξανά, τέζα.
~~~
Ε κι επειδή το επεισόδιο μ'αυτά και μ'αυτά δεν είχε πολύ Abed/Troy action, μας ξεπλήρωσαν με το tag στο τέλος, και μια ακόμα cameo εμφάνιση του Inspector Spacetime. (Πόσος καιρός μέχρι το επεισόδιο που ο Abed αντί να φαντάζεται ότι είναι claymation, θα φαντάζεται πως όλοι τους είναι χαρακτήρες σε ένα επεισόδιο του Inspector;)
“The question isn't how old we are, but when old we are,” με κακή ψευδοαγγλική προφορά Troy. Και καπάκι, υφάκι “έεετσι” Abed.
Έλιωσα.
Also,
-“'sup girl? How you livin'?”
-“Pew.”
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου