12 Days of Whedon #12, ‘The Avengers’: Ο Whedon και το blockbuster

Για 12 μέρες, από τις 15 Απριλίου και την κυκλοφορία του Cabin in the Woods μέχρι τις 26 Απριλίου και την κυκλοφορία των Avengers, το blog θα γιορτάζει τη διπλή εμφάνιση στις ελληνικές αίθουσες, του ανθρώπου χάρη στον οποίον υπάρχει. 12 μέρες, 12 κείμενα, με αφορμή κάποιο διαφορετικό έργο ή επεισόδιο ή χαρακτήρα που λατρεύω από την σύνολο του έργου του Joss Whedon. (Πιθανά spoilers για τα πάντα.)


Αυτή η ταινία είναι ο λόγος που ο θεός έβαλε υπερήρωες στη μεγάλη οθόνη.

~~~

Αυτό το ποστ δεν είναι ένα ακόμα κείμενο, εν μέρει γιατί οι 'Avengers' είναι μια τόσο straight-forward και το αγνά απολαυστική υπερηρωική μπλοκμπαστεριά που δε θες να πεις αλλά κυρίως να δεις και να ξαναδείς και μετά να κάνεις παρατεταμένο geek-out, και εν μέρει επειδή έχω ήδη γράψει διάφορα αριστερά και δεξιά.

Θα συγκεντρώνω κάποια σχετικά links εδώ στο διάστημα του επόμενου διημέρου, καθώς και ό,τι άλλο update σχετικό με την ταινία υπάρχει τις επόμενες βδομάδες, όταν και προβλέπεται να γίνει μια από τις μεγαλύτερες ταινίες ever. (Ποιος, ο Joss μας τώρα όλα αυτά.) Αλλά αν θες μια σύντομη γνώμη, είναι αυτή κάτω από τη φωτογραφία, με την οποία ξεκινά ένα ομαδικό παραλήρημα στο blog του φίλου @manolis.

~~~

Tα links:
Ένα ψύχραιμο review για το 'Avengers'.
Ένα καθόλου ψύχραιμο ομαδικό geek-out για το 'Avengers'.
Λίγο ακόμα καθόλου ψύχραιμο ομαδικό geek-out για το 'Avengers'. (ψήνεται)
Ένα μικρό entry ημερολογίου από το Avengers marathon.
Ένα αφιέρωμα στο πώς μια τέτοια ταινία μπόρεσε να γίνει πραγματικότητα. (ψήνεται)

Μετά το άλμα:
  • spoilers και
  • bullet points!!


~~~


  • HULK. ΟΚ, το ξέρουμε ότι αυτό το show είναι του Iron Man, αλλά Hulk! Ο Whedon και ο Ruffalo τον κάνουν να λειτουργήσει. Αγαπημένη στιγμή το βλέμμα που ρίχνει στην ScarJo πριν μεταμορφωθεί για πρώτη φορά. Επιτέλους είναι ανθρώπινος, χωρίς grande δηλώσει και διαλόγους.
  • Όχι, άκυρο. Αγαπημένη σκηνή η μπουνιά που ρίχνει στον Thor όταν σιγουρεύεται πως είναι όλα υπό έλεγχο.
  • Όχι, όχι, ξανά άκυρο. Αγαπημένη σκηνή το παντελώς random, Brothers Coen-esque πέρασμα του Harry Dean Stanton με τον NakedRuffalo.
  • Όχι, κάτσε: Η ΓΡΟΘΙΑ ΠΟΥ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ ON THE SPOT ΤΟΝ ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΕΞΩΓΗΙΝΟ ΔΡΑΚΟ.
  • Εντάξει, όχι, ας μη κοροϊδευόμαστε. Αγαπημένη Hulk σκηνή, και της ταινίας όλης, όταν κοπανούσε σα χταπόδι τον έξαλλο Loki. Ουρλιαχτά γέλιου.
  • Αλλά είπαμε, την ταινία οδηγεί ο Iron Man. Από το άνοιγμα screwball κωμωδίας με την Potts και τον Phil "Agent" Coulson (κάποιος, μια σειρά, ένα sitcom, κάτι) μέχρι την πυρηνική κεφαλή που έστειλε στη βάση των Chitauri. FUCKYEAHTONYSTARK.
  • "His name is Agent Coulson. His name is Agent Coulson."
  • Πόσο υπερηρωικός James Bond το άνοιγμα της ταινίας με την άφιξη Loki και την απόδραση από το Hellmouth;
  • Μιλώντας για Hellmouth, προφανώς συμφωνούμε όλοι πως η ταινία είναι βασικά το season 4 finale της Buffy, ναι; Στο πρώτο μέρος, όλοι οι ήρωες μιλάνε, μαλώνουν, η ομάδα αποσυντίθεται, γαμάτοι, απολαυστικοί διάλογοι κλπ, στο δεύτερο μέρος οι πύλες της κόλασης ανοίγουν και έχουμε επική μάχη απέναντι σε στρατό generic τεράτων.
  • Μόνο που ο Loki είναι πιο χαρισματικός από τον Adam. Ο Tom Hiddleston πολύ καλύτερος από όσο είχε δικαίωμα να είναι σε ένα τέτοιο ρόλο.
  • Αντιθέτως, η Black Widow είναι ως ρόλος καλύτερη από όσο είχε δικαίωμα να είναι - ο Whedon απλά ανίκανος να γράψει αδιάφορο γυναικείο kick-ass χαρακτήρα. Η ScarJo όμως, uh, όμορφη κοπέλα, ΟΚ. Ας μείνουμε εκεί.
  • Πιο φωναχτά γέλια από μια γενικά uber-fun ταινία: Ο Coulson περιμένει υπομονετικά στο τηλέφωνο να τελειώσει η Widow τον ξυλοδαρμό των "ανακριτών" της. Ο Thor υπενθυμίζει για τον Loki: "He's adopted". O Tony Stark και ο "Shakespeare in the Park".
  • Μιλώντας για εκείνη την πρώτη σκηνή της Widow. Jerzy Skolimowski; Πιο random cameo στη ιστορία του σινεμά;
  • Το arc του Hawkeye ήθελε να είναι καλύτερο. Πιο μεστό δηλαδή. It's OK, αγαπάμε Renner και ακόμα και με τα περισσότερα να υπονοούνται, οι σκηνές του με την Widow ήταν γαμάτες.
  • Επαναλαμβάνω το πιο εντυπωσιακό στοιχείο: Οι ήρωες έλαμψαν όλοι περισσότερο σε αυτή την ταινία από ό,τι στις ατομικές τους, αλλά χωρίς ποτέ να νιώθεις πως βλέπεις κάτι άλλο από μια ensemble ταινία. Απίστευτο.
  • Ενώ η σκηνή 26' του τέλους; ΑΥΤΟ είναι το πώς μοιάζει ένα κόμικ στη μεγάλη οθόνη. Ούτε τα καρέ του Ang Lee, ούτε τα ξεπατικώματα του Zach Snyder, αυτό ήταν. Ένα μακρύ πλάνο που κοιτάει τι συμβαίνει σε όλους, σα να καταβροχθίζει στα γρήγορα τη μία splash page μετά την άλλη, γυρνώντας γρήγορα τις σελίδες για να δεις τι θα γίνει στο τέλος του τεύχος. Εκπληκτική σκηνοθεσία, και υπερθέαμα αντάξιο της ιδέας πως βάζεις 6 πολύχρωμους, κουστουμαρισμένους υπερήρωες σε μια over-the-top ταινία και τους αφήνεις να αλληλεπιδράσουν - και να δράσουν.
  • Thanos. ΟΚ, λογικό. Αυτός θα κατηύθυνε τον Loki ώστε να πάρει τον κύβο, ποιος άλλος. Bring it on, bitch.
  • Το ποστ θα ανανεώνεται (και στα σχόλια) με νέα και κουβέντες και ό,τι άλλο μας έρθει. Δώσε.

.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου