Αλλά αυτό που θέλω να πω, καθώς ευελπιστώ να μπω κάπως άμεσα σε κάτι που να μοιάζει με κανονικούς ρυθμούς και πάλι, είναι πως είδα το 'Pillows vs. Blankets' και εκτός από απίστευτο επεισόδιο γενικώς -ως homage στα πολεμικά ντοκιμαντέρ τύπου Ken Burns-, στο τέλος με έκανε να κλάψω.
Όχι από τα γέλια, κι όχι σε φάση βούρκωμα ή συγκίνηση. Πολύ κυριολεκτικά και εντελώς απροειδοποίητα, τη στιγμή που ο Jeff αφηγείται ότι για κάποιον ανεξήγητο λόγο πήγε μέχρι το γραφείο όπου είχε πετάξει τα imaginary friendship hats για να τα επιστρέψει, εμένα με έπιασαν τα κλάμματα. Το χρεώνω στο πόσο αυθεντικά συναισθήματα μπορεί να χωρέσει αυτή η σειρά μέσα ακόμα και στα πιο υπολογισμένα της επεισόδια, και δεν ανησυχώ -ακόμα- για την ψυχική μου υγεία. Ή ίσως είχε να κάνει με το ότι η αγαπημένη μου τηλεοπτική φιλία πέρασε πολλά σε αυτό το επεισόδιο, και βρήκα πολύ έντονη την ιδέα πως ακόμα και ο μεγαλύτερος κυνικός όλων μπορεί προς χάριν αυτής της φιλίας να πιστέψει σε κάτι αληθινό.
Επίσης, το running joke με την ανικανότητα της Britta να βγάλει μια φωτογραφία με είχε γονατίσει από τα γέλια.
Γενικά τέλειο επεισόδιο. Περιμένω πρώτα να ηρεμήσουν λίγο τα πράγματα και να κάνω catch-up σε όσα θέλω, αλλά μετά θα επανέλθω στο Community και ασχέτως εβδομαδιαίων posts, γιατί βρίσκω εξαιρετικά ενδιαφέρουσα την κατεύθυνση της σειράς από την επιστροφή της και μετά.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου