Community: Season 3 finale

Θα ακολουθήσουν κι άλλα κείμενα μες στη βδομάδα για το Community, πρώτον γιατί μετά την επιστροφή του δεν έχω καταφέρει να το γράφω ως όφειλα και δεύτερον επειδή η φάση είναι πολύ #MYEMOTIONS αυτή τη στιγμή. Πρώτα όμως, το κυριότερο: μετά το άλμα spoilers για το season 3 finale της σειράς, που αν θες, δεν ξέρω γιατί να το θες, αλλά άμα το θες ρε παιδί μου, είναι κι ενα φανταστικό series finale.

Σε όλη τη διάρκεια της σεζόν η θεματική που εξερευνούσε ο Harmon αφορούσε την αναζήτηση του νορμάλ: τι σημαίνει, πώς επιτυγχάνεται και γιατί είναι εν τέλει υπερεκτιμημένο. Η κύρια αναζήτηση έγινε μέσα από ένα προσωπικό arc του Abed, που πολύ ταιριαστά κορυφώθηκε στο τέλος της σεζόν. Το εύρημα με τον evil Abed ήταν πανέξυπνο, τόσο συμβολικά, όσο και καθαρά σαν πλοκή. Δες πώς μια σειρά που εξελίσσεται αποκλειστικά στο δικό μας επίπεδο πραγματικότητας, μπορεί να εισάγει με απόλυτη πειστικότητα την ιστορία για evil doppelgangers από ένα παράλληλο σύμπαν που εισβάλουν στο δικό μας.

Όχι ότι χρειάζεται σε αυτό το σημείο να μιλήσουμε για το ιδιοφυία του Harmon βέβαια, αλλά ναι, αυτό δε θα μπορούσε να έχει συμβεί σε άλλη σειρά. Ο Abed χάνει τον εαυτό του διότι του κοστίζει η απώλεια των σταθερών του. Πρώτα το Greendale, μετά o Troy. Χωρίς τους ανθρώπους μας, παύουμε να είμαστε αυτοί που είμαστε. Και ο Abed γίνεται κάτι διαφορετικό.

Στο τελικό σερί-ξεφόρτωμα επεισοδίων του NBC, είδαμε μια απίστευτη ακολουθία 3, λίγο πολύ, αριστουργημάτων. Το highlight ήταν αναμφίβολα η 8-bit αναζήτηση της παρέας στα έγκατα της κόλασης Hawthorne. Το homage στο heist movie ήταν επίσης εκπληκτικό, και αρκούντως γλυκό, καθώς ο Dean Pelton γίνεται πρακτικά μέλος της ομάδας (συναισθηματικά τουλάχιστον) και ο Chang επιτέλους έχει πάλι κάτι να κάνει. Όμως θεματικά όλη η σεζόν, όλη η σειρά μη σου πω, καταλήγει στο τελευταίο αυτό επεισόδιο.

Η δομή του, παρότι θεωρητικά ένα sitcom δεν μπορεί να υποστηρίξει κάτι τέτοιο, θυμίζει το κλασσικό κρεσέντο ensemble περιπετειών τύπου Buffy, όπου μαζεύεται όλη η ομάδα για να αντιμετωπίσει τον εχθρό και όλοι κάνουν από κάτι awesome ώστε να τα καταφέρουν, κάτι που έχει χτιστεί μεθοδικά σε όλη τη σεζόν πως αποτελεί τη δύναμή του.

Έτσι, η Britta χρησιμοποιεί τη lame ψυχολογία για να βάλει τους πρώτους σπόρους ανθρωπιάς στον evil Abed, ο Jeff βγάζει έναν ακόμα λόγο περί φιλίας και αλληλοϋποστήριξης, η Shirley τα βάζει με τον κακό πολυεθνικό κολοσό που τυγχάνει σπόνσορας της σειράς (Χριστέ μου γιατί αμφιβάλαμε ποτέ πως αυτή η σειρά δεν είχε μέλλον;), την ώρα που ο Troy ολοκληρώνει ένα προσωπικό arc που τον στέλνει πίσω στην αγκαλιά της παρέας του. Στο τέλος είναι όλοι ξανά μαζί, είναι όλοι ίδιοι, αλλά λίγο πιο σοφοί.

Αυτό, στο Community δε σημαίνει διδακτικά λογύδρια για το πώς "πρέπει" να ωριμάσεις, να αλλάξεις, να προσαρμοστείς ή οτιδήποτε τέτοιο. Ο Abed στο τέλος έχει ακόμα το προσωπικό του Dreamatorium. Θα το έχει για πάντα. Αυτός είναι. Αν για άλλους είναι τρελός, για τους ανθρώπους του είναι απλά αυτός ακριβώς που είναι, και τον αγαπάνε ακριβώς επειδή είναι αυτός που είναι.

Τελικά ήταν αναπάντεχο αλλά κάπως υπέροχο που η σειρά έληξε ουσιαστικά με αυτό τον σχετικά low-key (για τα δεδομένα της) τρόπο. Μου θύμισε κάπως το φινάλε του Deadwood, που όταν γυριζόταν κανείς δεν το περίμενε για φινάλε, αλλά τελικά λειτουργούσε ως τέτοιο με έναν τρόπο που δύσκολα μπορώ να φανταστώ καλύτερο. Έτσι και το Community του Harmon. Στην πλάτη ενός εκ των πιο παραγωγικών (στα όρια του παραληρήματος) σερί μοναδικών, ιδιαίτερων επεισοδίων (heist, 8-bit, Law & Order, Ken Burns documentary, Dreamatorium, άλλο ένα fake clip-show), κλείνει με μια χαμηλών τόνων ιστορία ενός evil doppelganger που μαθαίνει τι σημαίνει αδερφική αγάπη.

Και ναι, μόνο και για μόνο για το ότι αυτή η σειρά μου επέτρεψε να πληκτρολογήσω αυτή την φράση, σημαίνει πως δε θα μπορούσε παρά να είναι μια από τις αγαπημένες μου ever. Απλά υπέροχο.

.