Πάμε spoilers για το προτελευταίο Doctor Who 'για τώρα'. Spoilers μετά το άλμα.
Αυτό ήταν βασικά η RTD version της σειράς μέσα από το πρίσμα της Moffat version της σειράς, γραμμένη από τον Chris Chibnall. Ωραία. Είχαμε δηλαδή το invasion, τη ματιά στην οικογενειακή ζωή, τα talking heads στην τηλεόραση, ανήσυχους γονείς, κλπ. Απλά αντί για σαχλό ήταν βαθιά συγκινητικό.
Είναι πολύ ενδιαφέρον αυτό που κάνει η σειρά αυτή τη στιγμή. Θέλω να πω, προφανώς, αυτά δεν είναι ακριβώς τα πιο συναρπαστικά επεισόδια που έχει κάνει ποτέ, αλλά εξυπηρετούν κάτι άλλο. Βλέπω αυτό το ματσάκι επεισοδίων ως έναν mini-season επίλογο στην ιστορία των Ponds, παρά ως ξέρωγώ 'το πρώτο κομμάτι της 7ης σεζόν'. Λες κι έχει νόημα μια τέτοια δομή όταν πια αυτά τα μάτσα επεισοδίων απέχουν μεταξύ τους μήνες και χρόνια.
Η ιστορία των Ponds θα μπορούσε λίγο-πολύ να έχει τελειώσει και στο τέλος της 6ης με το 'ζήσαν αυτοί καλά κι αυτός καλύτερα' κλείσιμό της. Δεν έχω ιδέα πώς σκοπεύει ο Moffat να ολκληρώσει τώρα την ιστορία τους, όμως μου αρέσει που δεν το άφησε απλώς εκεί, παρά εξερευνά σε ένα λίγο πιο βαθύ επίπεδο τις συνέπειες αυτής της διετούς (για εμάς) φιλίας.
Σαν επίλογος, μπορεί και παίρνει την εξής ελευθερία: Δεν ακολουθεί κάποια λογική εβδομαδιαίων περιπετειών, αλλά προσπερνά τους χρονικούς ρυθμούς που είχε θέσει, με τον τρόπο που το κάνει κι ένας 3σέλιδος επίλογος ενός βιβλίου. Σου λέει, Και μετά συναντήθηκαν ξανά ύστερα από μήνες. Και μετά, ύστερα από χρόνια. Και μετά, ήρθε ο καιρός ο Peter Pan να βρει νέους companions γιατί η Wendy είχε μεγαλώσει.
Αυτό είναι που απολύτως λάτρεψα σε αυτό το επεισόδιο: Επιστρέφει στην ιδέα του πώς αυτοί οι 3 χαρακτήρες έχουν ουσιαστικά αποχωρήσει ο ένας από τη ζωή των άλλων, και οι άλλοι από τη ζωή του ενός, αλλά με έναν τρόπο όπου είναι ακόμα παρόντες.
Η σκηνή με τον Doctor και την Amy στην ταράτσα είναι μια από τις ωραιότερες που έχει κάνει ποτέ η σειρά, καθώς οι δυο τους επισκέπτονται αυτά ακριβώς τα συναισθήματα. Όλο το επεισόδιο περιστρέφεται γύρω από αυτή τη μπανάλ ιδέα της 'ωρίμανσης' αλλά με αυτό τον εντελώς ψεύτικο και κλισέ τρόπο που ας πούμε σου κοπανάνε το κεφάλι sitcoms όπως το latter day-HIMYM. Όμως δες τι γίνεται μετά:
Μετά, ο Doctor λέει στην Amy πως δεν τρέχει να ξεφύγει από τίποτα, αλλά το ακριβώς αντίθετο.
“I'm not running away from things, I'm running to them,
before they flare and fade for ever.”
Ο Doctor είναι αιώνια ενθουσιώδης έφηβος επειδή θέλει διαρκώς να μαθαίνει, να ανακαλύπτει, να συναρπάζεται. Αυτή η ιδέα είναι απλά υπέροχη. Σα να λέει πως, Σταματάς να τρέχεις όταν κουράζεσαι να ανακαλύπτεις.
Και ακόμα πιο μετά, η Amy κι ο Rory τρέχουν ξανά μαζί του για να ανακαλύψουν κάτι νέο. Ύστερα μάλιστα από παρότρυνση του φανταστικού μπαμπά Williams, ο οποίος κάνει την προφανή διαπίστωση, πως όσο κι αν έχουν απομακρυνθεί οι Ponds με τον Doctor, δε γίνεται να μην είναι μαζί.
(Ο μπαμπάς Williams είναι πιθαανώς ο αγαπημένος μου μη-πρωταγωνιστικός χαρακτήρας της εποχής Moffat. Δεν κάνω πλάκα. Ο άνθρωπος έκατσε 4 μέρες μες στο TARDIS για να προσέχει μην κουνηθεί ο κύβος.)
Και πρόσεξε: Η διαπίστωση συμβαίνει αφότου έχει ρωτήσει ευθέως τον Doctor, τι παθαίνουν οι σύντροφοί του. Ερώτηση την οποία ο Doctor απάντησε με ειλικρίνεια, και με τον Matt Smith να βγάζει πίκρα, στεναχώρια, πόνο.
Όμως κάποια πράγματα είναι αυτά που είναι και είναι, πολύ απλά, μαλακία να τα αλλάξεις.
Γι'αυτό το λόγο αυτό, ήταν ένα από πιο όμορφα επεισόδια που έχει κάνει η σειρά. Σίγουρα, η RTD-esque πλοκή ήταν ξεχάσιμη, αν και -ταιριαστά με το κλίμα της Moffat era- είχε το chilling twist της ('The Long Invasion', δηλαδή πόσο γαμάτο). Και το resolution ήταν χαζομάρα. Αλλά δε με ενδιέφερε καθόλου, γιατί ήταν απλώς ένα όχημα ώστε να δούμε τους Ponds στη δική τους έδρα. Και, κυριότερα, να τους δει εκεί κι ο Doctor. Να τους ζήσει. Και να κοιτάξει βαθιά μέσα του, κι αυτός κι εκείνοι, για να δουν τι σημαίνει ο ένας για τον άλλο.
Αυτή η αναζήτηση ξεφεύγει από τα πλαίσια των φορμουλαϊκών companions arcs που είχε ως τώρα η σύγχρονη εκδοχή της σειράς, και με κάνει ειλικρινά να ΤΡΕΜΩ ενόψει της Pond era του ερχόμενου επεισοδίου. Όμως για την ώρα, χάρη σε επεισόδια σαν αυτό, θυμάμαι όλα τα πράγματα που αγάπησα σε αυτούς, και στη χημεία τους με τον Doctor μας.
Υπέροχο.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου