Ένα μεγάλο κομμάτι τηλεοπτικής ιστορίας έκλεισε τον κύκλο του την Κυριακή το βράδυ, και δεν ξέρω πόσο πολύ θα με είχε συγκινήσει ένα φινάλε γραμμένο από τον δημιουργό Aaron Sorkin (πιθανότατα ακόμα περισσότερο), αλλά και αυτό εδώ το τελικό αποτέλεσμα με υποχρέωσε να βουρκώσω σε περισσότερες από μία περιπτώσεις. Ο John Wells έχει, στη διάρκεια των 3 αυτών χρόνων, δεχτεί πολύ σκληρή κριτική για τη δουλειά του στη σειρά, και σίγουρα όχι άδικα. Αλλά εδώ καταφέρνει να τα πετύχει όλα όπως έπρεπε. Όσο ένιωσα πως το επεισόδιο-tribute στον John Spencer το είχαν γράψει άνθρωποι που δεν είχαν παρακολουθήσει ποτέ τη σειρά, τόσο τώρα αισθάνθηκα την αγάπη του Wells για το show που παρήγαγε επί 7 χρόνια.
Memorabilia αλλάζουν συνεχώς χέρια, και το νέο staff ξεναγείται από το παλιό, σε μια αλλαγή φρουράς που κορυφώνεται στα δύο τελευταία πλάνα. Καθώς το επεισόδιο έχει μοιράσει ικανοποιητικά το χρόνο ανάμεσα στην εγκατάσταση του Santos και στην αποχώρηση του Bartlet, είναι μόνο ταιριαστό η προτελευταία σεκάνς, με τον νέο Πρόεδρο να ρωτάει τον Josh "what's next?" να δίνει την τελευταία πάσα σε έναν misty-eyed Jed καθώς ανοίγει, στο Air Force One, το ύστατο δώρο του αγαπημένου του φίλου Leo McGarry (που με αυτό τον τρόπο είναι σα να εμφανίζεται και αυτός στο φινάλε της σειράς). Φυσικά κάθε άνθρωπος που αγάπησε ποτέ του τη σειρά θα ήξερε ποιο ήταν αυτό το δώρο, αλλά τη στιγμή που πράγματι το βλέπουμε στα χέρια του απερχόμενου Προέδρου, γνωρίζοντας οτι παρακολουθούμε τα τελευταία δευτερόλεπτα μιας σπουδαίας 7χρονης πορείας, είναι μάλλον αδύνατο να μην φορτιστούμε.
Στιγμές που λάτρεψα: ο Jed αποχωρεί από το Λευκό Οίκο χαιρετώντας το staff και ΘΥΜΑΤΑΙ ποιος είναι ο Ed και ποιος είναι ο Larry-- η Debbie εξηγεί στην αντικαταστάτριά της τι πρέπει να προσέχει, κι ενώ εκείνη κοιτάει μέσα στο Οβάλ Γραφείο με το πιο λαμπερό χαμόγελο που έχω δει ποτέ στη ζωή μου-- ο Josh και η Donna ξυπνάνε μαζί, φιλιούνται, ετοιμάζουν καφέ-- ο Jed χαρίζει στον Charlie το αντίτυπο του Συντάγματος που κουβαλούσε πάντα μαζί του-- ο Will χτυπάει το μπαλάκι του Toby στον τοίχο-- η τελευταία σκηνή που μοιράστηκαν δύο σπουδαίοι ηθοποιοί, ο Martin Sheen και η Allison Janney, που χωρίς να μιλήσουν επικοινώνησαν συναισθήματα που για να περιγράψω θέλω περίπου 2 μέρες-- η επίσκεψη της C.J. στο briefing room, λίγο πριν βγει για τελευταία φορά από το Λευκό Οίκο-- η συγχώρεση του Toby που ήρθε ως η τελευταία πράξη του Προέδρου Bartlet in office-- και φυσικά, "BARTLET FOR AMERICA".
Ένα-δυο παραπονάκια τα έχω (δεν είδαμε τι έγραψε ο Jed στον Santos, δεν εμφανιζόταν ούτε δευτερόλεπτο ο Richard Schiff παρά την ισχυρή παρουσία του Toby στο επεισόδιο, δεν ακούσαμε λέξη από την inaugural speech του νέου Προέδρου) αλλά είναι μικρά μπροστά στα συναισθήματα που μου προκάλεσε το επεισόδιο ως σύνολο. Γιατί μπορεί να το παίζει εκ του ασφαλούς και το μόνο που κάνει επί 40 είναι να πατάει τα κουμπιά των φαν, αλλά στην τελική αυτό είναι κάτι που δεν περίμενα από το φινάλε μιας σειράς που, στη διάρκεια των τελευταίων 3 χρόνων ήταν καλή μόνο όταν ήταν εντελώς διαφορετική από το show που κάποτε ήταν. Και διότι, πάνω από όλα, είχα τη βεβαιότητα πως ο άνθρωπος που έγραφε αυτές τις τελευταίες σκηνές ήταν πραγματικός φαν του West Wing, και πως κατάφερε πρώτο από όλους να συγκινήσει τον ίδιο τον εαυτό του όταν έγραψε για τον Jed αυτή την τελευταία λέξη της σειράς, ως απάντηση στην ερώτηση "What are you thinking of?" της Abby: "Tomorrow".
Απλό, ειλικρινές, συγκινητικό, υπέροχο, και εντυπωσιακά εύστοχο: το West Wing πήρε το εξαιρετικό φινάλε που άξιζε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου