"The world is never ready for a change. You have to force it on them."Δεν ξέρω κατά πόσο θα έχει αρκετό ζουμί κάθε επεισόδιο της σειράς για να σηκώνει εβδομαδιαίες αναλύσεις, αλλά θα το επιχειρήσω καθότι δεν έχει και πολλά καλύτερα πράγματα μέσα στο καλοκαίρι. Σε πρώτη φάση, ας πούμε απλά πως οι παραγωγοί δεν αστειεύονταν καθόλου όταν ανακοίνωναν μέσα σε γενικότερο κλίμα μυστικότητας οτι η Tippi Hedren θα εμφανιστεί σε έναν ρόλο-έκπληξη στην πρεμιέρα της 3ης σεζόν. Όποιος δεν έχει δει ακόμα το εν λόγω επεισόδιο ας μη συνεχίσει την ανάγνωση.
~Dr. Kevin Burkhoff
H σεζόν ανοίγει λοιπόν δίνοντάς μας εξαρχής την απάντηση στο ένα μεγάλο 'WTF' moment του μαζικού cliffhanger της 2ης. Σε μια υπέροχη στιγμή sci fi silliness, η Isabelle ουσιαστικά "έκλεψε" τη νεότητα της μητέρας της και μεταμορφώθηκε σε μια 20χρονη κούκλα που τη βρίσκει να κυκλοφορεί γυμνή. Εκεί που έρχεται το twist είναι όταν η Lily (πλέον με τη μορφή της πρωταγωνίστριας του Hitchcock) πραγματικά πεθαίνει, προτού βρεθεί κάποιος τρόπος αντιστροφής της κατάστασής της. Φυσικά αυτό οφείλεται στην αποχώρηση της Laura Allen από τη σειρά, αλλά όποιος κι αν ήταν ο λόγος, αυτό δεν αλλάζει το γεγονός οτι πήραμε με το καλημέρα μια απρόσμενη εξέλιξη για έναν χαρακτήρα που, κακά τα ψέμματα, είχε ξεμείνει από story. Ίσως τώρα που δε θα έχει τη γυναίκα του δίπλα του, να είναι μια ευκαιρία να αναπτυχθεί λίγο και ο χαρακτήρας του Richard που εξαρχής έμοιαζε με μια χαμένη ευκαιρία.
Η σειρά μοιάζει γενικότερα διατεθειμένη φέτος να διερευνήσει μερικά από τα ενδιαφέροντα ζητήματα που θέτει. Η ιδέα της αλλαγής είναι ένα μοτίβο που σπάνια προσεγγίζεται με τη σφαιρικότητα που του αξίζει, κι εδώ υπάρχει καταρχάς η θέληση. Περισσότερα για αυτό θα δούμε, θέλω να ελπίζω, κατά τη διάρκεια όλης της σεζόν, καθώς οι 4400 μοιάζουν έτοιμοι να την επιβάλλουν στην ανθρωπότητα. Το άλλο σημαντικό ζήτημα που αγγίζει η σειρά έχει να κάνει με την ηθική του καλού και του κακού, αλλά ο τρόπος με τον οποίον τίθεται ο προβληματισμός είναι το λιγότερο αφελής. Η Isabelle είναι μια λευκή σελίδα, και το πιο ενδιαφέρον που σκέφτηκε ο Ira Behr ήταν να τη βάλει να διαβάσει 3 βιβλία και κατόπιν να ξεστομίζει τις γνωστές ηθικολογικές κοινοτυπίες? Μακάρι να τη δούμε στη συνέχεια ως πιο ambiguous χαρακτήρα, θα είναι κρίμα να παίξει απλά το ρόλο του Ισχυρού Όντος.
Όχι οτι υπάρχει κάτι κακό με αυτό, γιατί καλές οι φιλοσοφίες, αλλά το 4400 είναι πρωτίστως μια υπερηρωική σειρά που έχει να πει μια πολύ καλή ιστορία, κι ας έχει αμελήσει τους χαρακτήρες ενόσω το κάνει αυτό. Πουθενά κοντά στο βάθος του κόμικ Rising Stars (του οποίου την ιστορία έχει ξεπατικώσει), αλλά παρ'όλαυτά θα έλεγα ψέμματα αν δεν παραδεχόμενουν οτι περιμένω πώς και πώς να δω την εξέλιξη των κεντρικών storylines. H ανάσταση του Jordan Collier (κι ας μην αναφέρθηκε παρά στα πεταχτά σε μία σκηνή εδώ), ο θάνατος της Lily, η μυστηριώδης Isabelle, οι αυξημένες 4400 ικανότητες, τα πειράματα του Burkhoff στον εαυτό του, η τύπου Brotherhood of Evil Mutants τρομοκρατική (or is it?) ομάδα που αρχίζει να σχηματίζεται... Όλα αυτά αν μη τι άλλο είναι αρκετά για να καθηλώσουν έναν όχι φοβερά απαιτητικό θεατή. Αυτό που έχει να δώσει σε κάποιον τέτοιο η σειρά, είναι η παρουσία εξαιρετικών ηθοποιών (μέσα σε ένα κατά τα άλλα αδύναμο καστ) σαν τον Garret Dillahunt του Deadwood ή τον Peter Coyote, σε ρόλους-κλειδιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου