Deadwood: True Colors

Στο προηγούμενο επεισόδιο ο κεντρικός άξονας ήταν η αλλαγή και το πώς άλλοι χαρακτήρες την αγκάλιαζαν ενώ άλλοι την απέρριπταν. Εδώ το focus περνάει σε αυτούς που, αρνούμενοι την εξέλιξη και το συμβιβασμό, βλέπουν τα πιο ένοχα μυστικά τους να αποκαλύπτονται από τον George Hearst, σε έναν power play άνευ προηγουμένου.


Σε ένα μπαράζ απίστευτα τρομακτικών face to face, ο νέος ισχυρός του Deadwood δείχνει, ταιριαστά με τον τίτλο, τα αληθινά χρώματα αυτής της πόλης. Απεχθάνεται τους κατοίκους τους και τα όσα αυτοί πρεσβεύουν, και τους συμπεριφέρεται όπως ακριβώς τους αξίζει. Όταν ο Al του κήρυττε τον πόλεμο, 2 επεισόδια πριν, δεν περίμενε μια τέτοια αντίδραση. Όμως ο Hearst είναι ο τύπος ανθρώπου που στην πρόκληση, αντιμετωπίζει το πρόβλημα κατά μέτωπο, όπως ακριβώς γκρέμισε τον τοίχο για να μπορέσει να βγει στη σκεπή του ξενοδοχείου του. Και με αυτόν ακριβώς τον τρόπο μέσα σε μία μόλις μέρα τα βάζει με τον Βullock, την Alma και τον Cy, μόνο και μόνο εκμεταλλευόμενος τους σκελετούς που ο καθένας κρύβει στη ντουλάπα του.

Η σχέση της Alma με τον, σύμφωνα με τους τύπους, άντρα της έχει πλέον περάσει σε νέο επίπεδο. Μετά τον θεαματικά απάνθρωπο τρόπο με τον οποίο ουσιαστικά του έδειξε πως δεν του εμπιστεύεται την κόρη της, εδώ ολοκληρώνει τον ευνουχισμό του, λέγοντάς του στην ουσία πως δε θα ήταν ικανός να την προστατέψει απέναντι στις απειλές του Hearst. Ο Ellsworth, ένας άνθρωπος ηθικά ακέραιος σε βαθμό εν τέλει ξένο προς αυτή τη βρώμικη πόλη, συνεχίζει να τιμωρείται για ένα έγκλημα που ποτέ δε διέπραξε, και αυτή η απουσία θείας δίκης είναι που κάνει ακόμα πιο ενδιαφέροντα τον κόσμο του Deadwood. Στην ίδια κατηγορία μάλλον προστίθεται και ο γιατρός, του οποίου ο βήχας δεν προδιαθέτει για κάτι καλό.

Είχαμε και δύο εξαιρετικές εισόδους. Η μεν επιστροφή του Wu συνδύασε ωραία το χιούμορ που συνεπάγετο η νέα εμφάνιση του Κινέζου, με ένα σπάνιο αίσθημα αμοιβαίας αναγνώρισης ανάμεσα σε αυτόν και τον Swearangen. Η αλληλεπίδρασή τους είναι σταθερά ένα από τα αγαπημένα μου στοιχεία αυτής της ιστορίας, και ο τρόπος με τον οποίον ο άρχοντας του Deadwood υποδέχτηκε τον ενίοτε συνέταιρό του, ανέδειξε μια εκτίμηση μεταξύ των δύο αντρών που είμαι βέβαιος οτι θα παίξει σημαντικό ρόλο στο αναπόφευκτο παιχνίδι εκδίκησης του Al σε βάρος του Hearst.


Φυσικά η άλλη μεγάλη είσοδος είναι αυτή του γκέι θεατράνθρωπου, παλιού φίλου του Al, ο οποίος φέρνει έναν νέο, αλλά τόσο ταιριαστό αέρα στη σειρά. Βάζει όλα τα γεγονότα υπό μια νέα γωνία ανάγνωσης, αυτή της τέχνης, και η ματιά με την οποία κοίταξε -και μαζί του, εμείς- τη γνώριμη μας πόλη, μας βοήθησε να τη δούμε με έναν τελείως διαφορετικό τρόπο. Επιπλέον, η θεατρική αλλά όχι θεατρινίστικη απόδοση του χαρακτήρα από τον σπουδαίο Brian Cox συνδυάζεται ιδανικά με την ποιητική γλώσσα του Milch και το αποτέλεσμα είναι τέλειο. Κρατάω την ανάσα μου για περισσότερο screen time.