Season finale για το 4400 αλλά αλλού είχα στραμμένη την προσοχή μου αυτές τις μέρες. Το Prison Break αυτή τη βδομάδα ήταν όσο καλό μπορεί να είναι ποτέ του, in my book. Ύστερα από την σοκαριστική εξέλιξη της πρεμιέρας και την αποχώρηση της Patricia Wettig, βλέπω με μεγάλη μου χαρά οτι οι συνομωσιολογικές ανοησίες έφυγαν ολοκληρωτικά από τη σειρά, αφήνοντας τη θέση τους σε περισσότερη ώρα για το ανθρωποκυνηγητό που έχει εξαπολύσει ο Mahone. Και μιλώντας γι'αυτόν-- όταν ακούω συζητήσεις που περιλαμβάνουν τις λέξεις Emmy, Prison και Break στην ίδια πρόταση, καγχάζω, αλλά η παρουσία του William Fichtner στη σειρά είναι πιθανότατα όσο πιο κοντά θα έρθει ποτέ της στο να κερδίσει κάποιο βραβείο. Ο πρωταγωνιστής του Invasion συνεχίζει να με μαγνητίζει με το θριαμβευτικό και υποχθόνιο γέλιο του και με το αποφασιστικό και τρομακτικό του βλέμμα σε σκηνές όπως σε αυτή του ασανσέρ. (η δεύτερη σε αυτό που θα γίνει μια σειρά κλασικών συναντήσεών του με τον Scofield?) Και μιλώντας για τρομακτικό, πόσο πολύ γουστάρω που οι συγγραφείς δεν έχουν νερώσει το χαρακτήρα του T-Bag? Ο τύπος είναι όσο σαδιστής και φρικιαστικός ήταν ποτέ του, και αν και δείχνει να διαθέτει υπερφυσικές healing powers, το συγχωρώ γιατί είναι πλέον μια από τις εβδομαδιαίες απολαύσεις μου. Δεν είμαι τόσο σίγουρος οτι με ενδιαφέρει ο Tweener, αλλά από την άλλη δε μπορώ να ζητάω πολλά, ειδικά από ένα επεισόδιο που δεν είχε την ενοχλητική νοσοκόμα ούτε για ένα πλάνο. Πάντα τέτοια.
Το αγαπημένο μου, όμως, κομμάτι ήταν οι σκηνές που είχαν να κάνουν με τον Pope και τον Bellick. Ο Stacy Keach σχεδόν έκλεψε το επεισόδιο από τον Fichtner, τόσο με τη δυναμική σκηνή της παραίτησής του, όσο κυρίως με την καταστροφή του Taj Mahal. Η φιλία που είχε αναπτυχθεί στην πρώτη σεζόν μεταξύ του διευθυντή των φυλακών και του Michael αποτελούσε τη μοναδική διαπροσωπική σχέση που με ενδιέφερε στη σειρά, και το να βλέπω τον συμπαθέστατο Pope να την κατεδαφίζει ήταν ιδιαίτερα επίπονο. Όσο για τον απολυμένο δεσμοφύλακα, χαίρομαι πολύ που δεν αυτοκτόνησε, παρά έθεσε ως νέο στόχο της ζωής του τον εντοπισμό των δραπετών που του την κατέστρεψαν. Και πόσο cool θα είναι που θα έχουμε τώρα δύο ανθρώπους να κυνηγούν τον Michael και τον Lincoln, με τόσο διαφορετικά κίνητρα? Περιμένω οπωσδήποτε τουλάχιστον μία σύγκρουση των Pope και Mahone πριν η σειρά κλείσει για χειμώνα.
Αυτό που επιστρέπει στο Prison Break (ειδικά σε αυτή την εξαιρετική αρχή της δεύτερης σεζόν του) να αφήνει μίλια πίσω του το Vanished (και άλλα αδιάφορα shows τέτοιου τύπου) είναι ο τρόπος με τον οποίον οι συγγραφείς ξέρουν να χωρίζουν σωστά τα επεισόδιά τους, δίνοντας πάντα μια αίσθηση εξέλιξης, κλεισίματος, αλλά και μιας υποψίας για το τι θα συμβεί παρακάτω. Στο Vanished όλα είναι χύμα και πουθενά δε νιώθεις οτι οδεύουμε σε κάποια κατάληξη, ενώ στην περιπέτεια του Paul Sheuring είχαμε αυτή την εβδομάδα την ταιριαστή πλοκή που ήθελε τους δύο αδερφούς να επιχειρούν να ελευθερώσουν τον LJ. Αρχή, αξέχαστη μέση (με τη σκηνή στο ασανσέρ) και τέλος με δυνατό cliffhanger. Κάθε ενέργεια οδηγεί στην επόμενη. Δε συμβαίνουν όλες μαζί, και βλέεεεεπουμε που θα μας οδηγήσει ο άνεμος... Αυτά, για να μαθαίνουν οι διάφοροι Josh Berman.
Μ'αυτά και μ'αυτά έχω σχεδόν ξεχάσει τι έγινε στο 4400. Τα δύο προηγούμενα season finales ήταν πολύ καλύτερα από όσο θα έπρεπε, ανανεώνοντας συνεχώς το ενδιαφέρον μου για τη συνέχεια. Θα είναι κι αυτό εδώ αρκετό? Σίγουρα αγαπάμε τον Billy Campbell και τον χαρακτήρα του, η επιστροφή του οποίου έδωσε στη σειρά μια ώθηση που ήταν απαραίτητη ύστερα από ένα σερί μέτριων επεισοδίων. Σίγουρα αγαπάμε τον τρόπο με τον οποίον ξεφορτωθήκαμε την ξύλινη Megalyn Echinkunwoke (κούκλα, αλλά ατάλαντη), παίρνοντας και το payoff που περιμέναμε εδώ και ενάμιση μήνα, και μάλιστα με αναπάντεχο τρόπο. Η ιστορία παίρνει ένα ακόμα ενδιαφέρον spin και σίγουρα αν συνεχιζόταν επί τόπου, θα συνέχιζα κι εγώ να την παρακολουθώ. Αλλά η σειρά κάνει το λάθος να υπερεκτιμήσει τη δύναμη των χαρακτήρων της (η οποία απλά δεν υπάρχει). Πρέπει να νοιαστώ για το γεγονός οτι η αδερφή της Diana πήρε μια σύριγγα? Καλά ξεκουμπίδια, for all I care. Ή για την εξαφάνιση της Karina Lombard? Ο χαρακτήρας της πήγαινε ανεκμετάλλευτος για μια ολόκληρη σεζόν, και τώρα ξαφνικά πρέπει να νοιαστώ ξανά? Πάντα θα περιμένω να δω πώς θα εξελιχθεί η μυθολογία του 4400, ιδιαίτερα τώρα που διαθέτει και πάλι ενταγμένο σε αυτήν τον όχι-τόσο-subtly-μοντέρνο-Ιησού Jordan Collier. Αλλά είναι βέβαιο οτι σε 9 μήνες θα νοιάζομαι ακόμα? Αρκετά ειρωνικά, δεδομένου και του τελευταίου πλάνου της σεζόν, θα απαντήσω με ένα "Fifty-Fifty".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου