DVD releases: September

Release of the month
Grey's Anatomy (Season 2)
Για την καλύτερη σειρά μη καλωδιακού καναλιού, η υπέροχη δημιουργός Shonda Rhimes ακολούθησε ευλαβικά τον πρώτο και σημαντικότερο κανόνα της whedonesque γραφής-- "Fall in love with your characters." Μέσα από μια σεζόν επική (σε μέγεθος, αλλά και σε storytelling φιλοδοξίες) γίνεται σαφές οτι η Rhimes έχει ερωτευτεί κάθε πτυχή κάθε ενός από τους χαρακτήρες της. Και όταν αναπόφευκτα θα κάνουν το λάθος, τους ερωτεύεται ακόμα περισσότερο. Και μαζί κι εμείς, γιατί μέσα από τις αδυναμίες τους, γίνονται όλο και πιο ανθρώπινοι. Όσο πιο κοντά γίνεται να έρθει ένας fictional χαρακτήρας στο να αποκτήσει σάρκα και οστά, αυτοί οι γιατροί του Seattle Grace αντιμετωπίζουν με το ίδιο πάθος ό,τι κι αν έρθει στο δρόμο τους, είτε αυτό είναι ένα one night stand ικανό να καταστρέψει μια φιλία, είτε είναι μια βόμβα ικανή να καταστρέψει ένα νοσοκομείο. Με το hype να έχει -όσο είναι δυνατόν- κάπως καταλαγιάσει, μπορεί τώρα κάποιος με περισσότερη ψυχραιμία να κοιτάξει πίσω στη δεύτερη σεζόν της σειράς και να θαυμάσει το πόσο μακριά έχουν έρθει όλοι οι χαρακτήρες μέσα σε ένα μόνο χρόνο, και το πόσο πολύ αυτά από τα οποία πέρασαν (από το ατύχημα του τρένου μέχρι τη βόμβα, και από το συναισθηματικά φορτισμένο "Pick me" λογύδριο της Meredith, στη σχέση της Izzie με τον Denny) θα μείνουν για πάντα γραμμένα με χρυσά γράμματα στην ιστορία της τηλεόρασης. Μπορεί σειρές σαν το Deadwood, το The Wire ή το The Shield να είναι αψεγάδιστες από το πρώτο ως το τελευταίο δευτερόλεπτο και να έχουν πολύ περισσότερα επίπεδα ανάγνωσης, αλλά στο τέλος της μέρας αν μπορούσα να σώσω μόνο μία σειρά από τη σεζόν που πέρασε, θα ήταν το Grey's Anatomy. Για τον Denny, ρε γαμώτο!

'Must' Releases
Battlestar Galactica (Season 2.5)
Με το επεισόδιο 'Downloaded', όπου το focus περνάει στην κοινωνία των Cylons, να είναι το απόλυτο highlight, αυτό το πίσω μισό της δεύτερης σεζόν του BSG συνεχίζει στο εξαιρετικά υψηλό επίπεδο που μας έχει συνηθίσει η σειρά. Από την πρεμιέρα, όπου το πλήρωμα του πολεμικού εξετάζει την περίπτωση συνομωσίας σε βάρος συμπολεμιστών τους, μέχρι το αξέχαστο φινάλε και τις στημένες εκλογές, το sci fi έπος επεκτείνει τις θεματικές του και αμφισβητεί θεμελιώδεις αρχές της δημοκρατίας, με τον πιο εποικοδομητικό τρόπο. Στη μέση αυτού του 10-episode run θα βρείτε κάποια λιγοστά clunkers, αλλά όταν αυτή η σειρά είναι καλή, είναι πολύ καλή. ΗΒΟ-καλή. Άντε να έρχεται η πρεμιέρα της 3ης σεζόν τώρα, γιατί αυτό το cliffhanger μας έχει πεθάνει.

Gilmore Girls (Season 6)
Αστείο όπως πάντα, αλλά πιο ώριμο από ποτέ, το οικογενειακό δράμα της Amy Sherman-Palladino ολοκλήρωσε την controversial 6η σεζόν του με μια γροθιά στο στομάχι χάρη σε ένα θαρραλέο σενάριο της δημιουργού και την κορυφαία ερμηνεία της Lauren Graham. Αυτός ο χρόνος στάθηκε ιδιαίτερα επίπονος για τη Lorelai, που πρώτα είδε να χάνει από κοντά της τη Rory (με το payoff αυτού του storyline να φέρνει το θεατή στο πιο ειλικρινές, ίσως, ξέσπασμα σε δάκρυα- κάτι όχι ασυνήθιστο με αυτή τη σειρά) και ύστερα να μπαίνει σε κίνδυνο ο αρραβώνας της. Πιστή στους ολοένα και πιο περίπλοκους χαρακτήρες της, αυτή η σεζόν αποτέλεσε δυστυχώς και την αξέχαστη έξοδο της δημιουργού. Αλλά ταυτόχρονα αφήνει κληρονομιά στους νέους συγγραφείς ένα πρώτης τάξεως υλικό, ώστε να μπορέσουν να πάνε τους χαρακτήρες ακόμα παραπέρα...

Also this month



















The good: Και κάπως έτσι η διασκευή The Office (Season 2) ξεπερνάει το πρωτότυπο, καθώς ο Michael Scott του ανεπανάληπτου Steve Carell γίνεται ο πιο multilayered κωμικός ήρωας της μικρής οθόνης και καθώς οι περιφερειακοί ήρωες της βαρετής καθημερινότητας αυτού του γραφείου αποκτούν πνοή και ξεχωριστή φωνή ο καθένας. Αλλά κυρίως, καθώς το υποδειγματικό storyline της Pam και του Jim οδεύει σε ανεξερεύνητα (ακόμα και για το πρωτότυπο βρετανικό Office) μονοπάτια, ύστερα από το fan-favorite cliffhanger αυτής της σεζόν... Το Brotherhood (Season 1) του αγαπημένου Philip Noyce βρίσκεται ακόμα στα μισά, αλλά όλα δείχνουν πως πρόκειται για μια έξοχη παραγωγή στην παράδοση των καλύτερων στιγμών των Sopranos. Πολιτική ίντριγκα, συμφέροντα, ηθικά διλήμματα, οικογενεικές υποχρεώσεις, και ένας Jason Isaacs που κλέβει την παράσταση. Ανησυχώ απλά γιατί η υπερβολικά χαμηλή τηλεθέαση μάλλον θα επιφέρει το πρόωρο κόψιμο της ενδιαφέρουσας σειράς. Θα έχουμε τουλάχιστον κάποιο closure?

The so-so: Με απογοήτευσε πέρσι το Lost (Season 2), με το ασυνεπές characterization, την τυχαιότητα με την οποία συμβαίνουν τα γεγονότα, και την προχειρότητα ορισμένων εξελίξεων στη μυθολογία. Αλλά για να λέμε και του στραβού το δίκιο, είναι μια σειρά που δε με βλέπω ποτέ να εγκαταλείπω και που περιστασιακά δίνει ακόμα τα σπάνια διαμάντια της, όπως το διασκεδαστικό και χωρίς ανάσα season finale ή το εύστοχα ενοχλητικό 'The Other 48 Days'... Πιο σταθερό, αλλά περιέργως λιγότερο διασκεδαστικό αν και κωμωδία, το My Name is Earl (Season 1) προσφέρει συγκεκριμένα πράγματα στο θεατή αλλά δεν τον εκπλήσσει. Ο χαρισματικός Jason Lee είναι όλα τα λεφτά (κι όχι το τσόκαρο Jamie Pressly) ως καράβλαχος με χρυσή καρδιά... Και παραμένοντας σε χαρακτήρες που δε θα ήθελα να τους ξέρω προσωπικά, το The Unit (Season 1) έδωσε τις δυνατές του σκηνές δράσης, καθήλωσε -απρόσμενα- με κάποια από τα storylines των συζύγων των στρατιωτών, αλλά με την τεστοστερόνη να ρέει άθφονη χωρίς έλεγχο, και την πινελιά του Shawn Ryan στους χαρακτήρες να είναι απούσα, δεν ξέρω κατά πόσο θα παραμείνω στη σειρά μόνο και μόνο για τους διαλόγους του Mamet. Oh wait, με την Summer Glau να προστίθεται στο καστ δίπλα στους Dennis Haysbert, Scott Foley και Robert Patrick? Διάολε, count me in.

The bad: Να ξεράσω λιγουλάκι? Το Smallville (Season 5) άρχισε διασκεδαστικά, με επεισόδια-φόρους τιμής σε Buffy και Dukes και με εκείνο το στριπτήζ της Erica Durance, αλλά προχώρησε ερασιτεχνικά με σερί πολλών κακών επεισοδίων, τραγική ανάπτυξη χαρακτήρων και μυθολογία που δεν έλεγε να εξελιχθεί στρωτά. Στον κουβά, κι ας παίζει ο James Marsters. (υποθέτω πως ο καθένας πρέπει να βγάλει και το ψωμί του)

Trash of the Month
Supernatural (Season 1)
Ξεκίνησε ως ένα testosterone-upped X-Files με λιγοστές αναλαμπές ('Bloody Mary'), αλλά στην προσπάθεια του Eric Kripke να πλαισιώσει την classic rock-heavy σειρά του με μια υποψία μυθολογίας, τα πάντα εξελίχθηκαν σε ένα μεγάλο αστείο. Ο αγνοούμενος πατέρας με τα κρυπτικά μηνύματα (ω, Jeffrey Dean Morgan, γιατί μου τo κάνεις αυτό? Πώς μπορείς να παίζεις νευραλγικό ρόλο στην καλύτερη και τη χειρότερη σειρά της τηλεόρασης, ταυτόχρονα? Γιατί με υποχρεώνεις να ξαναγυρίσω σε αυτό το σκουπίδι και του χρόνου?), ένα όπλο που σκοτώνει τα πάντα (γιατί έτσι) και ένα storyline που δε λέει να κορυφωθεί (διότι εμφανώς οι παραγωγοί δεν έχουν ιδέα τι θα κάνουν μετά). Το cliffhanger είναι τόσο κακό που με πούλησε στο να προμοτάρω τη σειρά σε σκουπίδι, από απλώς μετριότατη που ήταν πριν από αυτό. Και εις κατώτερα.

Oι κυκλοφορίες του Αυγούστου.