Deadwood: Leviathan Smiles

Δυστυχώς δεν θα έχω την ευκαιρία να αναπτύξω στο βάθος που του αξίζει ένα ακόμα φανταστικό επεισόδιο του Deadwood, λόγω πίεσης χρόνου, αλλά απλώς θα σημειώσω μερικές μόνο από τις σπουδαίες εξελίξεις οι οποίες ξεκάθαρα πλέον έχουν στήσει τα πιόνια στην κατάλληλη θέση ενόψει του φινάλε.

• Το επεισόδιο ξεκινά με μια καταιγίδα, για να κλείσει με μια μεταφορική καταιγίδα: οι άντρες του Hearst εισβάλλουν στην πόλη κρατώντας αναμμένους πυρσούς, σε μια σεζόν όπου το κάψιμο του Deadwood έχει αναφερθεί ουκ ολίγες φορές. Τι ανατριχιαστικό κλείσιμο!
• Την προηγούμενη εβδομάδα σημείωσα το πόσο με συναρπάζει ο τρόπος που αυτή η σειρά αντιμετωπίζει το θάνατο, και εδώ παίρνουμε άλλη μια γεύση. Καθώς ο Jack Langrisham του Brian Cox περιμένει τον θάνατο του συνεργάτη του (και εραστή του?), για να ακολουθήσει η ταιριαστά θεατρική είσοδος του υπόλοιπου θιάσουν όταν συμβεί το αναπόφευκτο, η σειρά μας χαρίζει μια από τις πιο υπέροχες στιγμές της. Από μόνη της λειτουργεί ως δικαιολόγηση της ύπαρξης του θιάσου, αλλά οι σκηνές με τη γυναίκα του Bullock υποδεικνύουν οτι ακόμα έχουμε πολλά να δούμε από αυτούς.
• Το ψευδο-μαζάζ του Jack στον Hearst, και ο διάλογός τους στα μπαλκόνια τους ήταν οι πιο ευχάριστες και απολαυστικές σκηνές του επεισοδίου. Και στις δύο η σχεδόν κωμική συνδιαλλαγή των Cox-McRaney ερχόταν σε αντιπαράθεση με το πολύ δραματικό "I'm waiting for something" με το οποίο ο Hearst έκοβε τη συζήτηση. Και αυτό έφτασε στο φινάλε για να με κάνει να σιχτιρίζω που θα πρέπει να περιμένω 15 μέρες για να δω τη συνέχεια.
• Η είσοδος του Wyatt Earp υπήρξε σπουδαία, όχι τόσο για τον ίδιο το χαρακτήρα (δε με έπεισε απόλυτα, για την ώρα) όσο για το οτι αποτέλεσε μέσο επανακαθορισμού του πού στέκεται πλέον το camp και οι βασικοί του παίχτες. (σε μια άλλη εποχή, ο Bullock θα αντιδρούσε επιθετικά και ζωωδώς, αλλά σε ένα Deadwood στο δρόμο προς τον πολιτισμό, ο σερίφης πλέον δίνει στον εαυτό του δυνατότητα να ξεσπά μόνο εις βάρος θλιβερών υπάρξεων σαν τον Ε.Β.)
• Ο Merrick σχεδόν υψώνει το ανάστημά του απέναντι στον Hearst, σε ένα ακόμα (Σε μια σειρά περιστατικών) τα οποία λειτουργούν ως μικρές αφορμές για να θελήσει ο ισχυρός άνδρας να εκδικηθεί την πόλη και κάθε οργανισμό που αναπνέει σε αυτήν.
• Το καλύτερο όλων? Η δικαιοσύνη του ταιριαστού φινάλε για τον Steve. Λίγο μετά από έναν απίστευτο μονόλογό του προς το άλογο (όπου μεταξύ άλλων το ρωτάει αν υπονοεί κάτι με το βλέμμα του...), δέχεται το τελειωτικό γι'αυτόν χτύπημα από αυτό. Inappropriately ξεκαρδιστικό.