DVD releases: August

DVD of the month
The Wire (Season 3)
Η κορυφαία σεζόν αυτού που είναι, πιθανότατα, το καλύτερο show στην τηλεόραση... όταν παίζεται. Εδώ το focus περνάει στα πολιτικά κίνητρα πίσω από τη δουλειά της αστυνομίας και στο πώς τα συμφέροντα ενός επίδοξου δημάρχου καταστρέφουν ολοκληρωτικά ένα θαρραλέο πείραμα για την αντιμετώπιση της διακίνησης ναρκωτικών στις υποβαθμισμένες περιοχές. Αυτά επιτυγχάνονται μέσα από ένα -όπως πάντα- ιδιαίτερα πολύπλοκο και απαιτητικό story, το οποίο έρχεται να κορυφωθεί μεγαλειωδώς στο αδιανόητο cliffhanger του προτελευταίου επεισοδίου, όταν και σχεδόν όλα τα subplots της σεζόν δένουν μέσα σε μια μόλις σκηνή. Το στοιχείο που ξεχωρίζει το Wire από κάθε άλλο αστυνομικό show είναι το πόσο πολύ ασχολείται με τους villains, σε σημείο που πλέον έχουν ξεκάθαρα κεντρικότερο ρόλο στο στόρι από τους ίδιους τους αστυνομικούς. Και τώρα, 37 επεισόδια μετά, ο θεατής ανταμοίβεται πλήρως καθώς έρχονται να λάβουν closure, storylines ετών. Από εκεί και μετά? Οι χαρακτήρες συνεχίζουν να βυθίζονται υπό το βάρος της σταυροφορίας τους, η κριτική που ασκεί ο Simon σε βασικά δομικά στοιχεία της κοινωνίας είναι βαθύτερη ακόμα και από αυτήν των δύο προηγούμενων κύκλων, ενώ το φινάλε ολοκληρώνει την ιστορία με τρόπο απόλυτα ικανοποιητικό και ταυτόχρονα τραγικά επώδυνο για τους ήρωες της σειράς. Η πρεμιέρα της 4ης σεζόν δε μπορεί να έρθει αρκετά γρήγορα...

'Must' Releases
Arrested Development (Season 3)
Η μεγαλύτερη στιγμή της σύγχρονης κωμωδίας ολοκληρώνεται με αυτό το σετ 13 επεισοδίων τα οποία περιλαμβάνουν loose seals, καταδιώξεις με κρουαζιερόπλοιο, αποστολές απελευθέρωσης στο Ιράκ, undercover μέλη της οικογένειας και mentally retareded females! Από το James Bond-spoofing arc με την Charlize Theron (που άξιζε εντελώς μια υποψηφιότητα Έμμυ) μέχρι το οργιαστικό φινάλε που καυτηριάζει κάθε τηλεοπτική τάση της εποχής, αυτή η 3η και τελευταία σεζόν της ground-breaking και fourth wall-shattering κωμωδίας χάνεται οριστικά και αμετάκλητα μέσα στον υπέροχα αυτοαναφορικό της κόσμο.

Veronica Mars (Season 2)
Το λατρεμένο νεανικό νεο-νουάρ ολοκλήρωσε το δεύτερο χρόνο ζωής του με ένα κυριολεκτικά εκρηκτικό φινάλε, φέρνωντας στην κορύφωσή τους τα επιδέξια περιπλεγμένα storylines του. Στη συναρπαστική πορεία του δεύτερου αυτού κύκλου θα δείτε τα δύο καλύτερα ίσως επεισόδια της σειράς, guest εμφανίσεις από cult θρύλους (Joss Whedon, Kevin Smith), έναν ρόλο που δε θα πιστεύατε ποτέ οτι είχε μέσα του ο Steve Guttenberg, και τους αγαπημένους χαρακτήρες να ρίχνονται σε νέες καταστάσεις χάρη τις ταξικές αναταραχές του Neptune. Θα ήθελα να έχω δει μια πιο ολοκληρωμένη και σε βάθος μελέτη ορισμένων εκ των ηρώων, και μια λιγότερο over the top αποκάλυψη στο κλείσιμο της σεζόν, αλλά με στιγμές που με έχουν στοιχειώσει (Thumper storyline, 'baby in the corner'), ερμηνείες που δύκολα βρίσκεις αλλού (η Kristen Bell δεν είναι καλή, είναι σπουδαία) και γραφή που συνδυάζει σπιρτάδα και βάθος, δεν μπορώ να πω ακριβώς οτι παραπονούμαι κιόλας...

Also this month


The good: Το Rome (Season 1) του ΗΒΟ ξεκίνησε κάπως ακαδημαϊκά να μας διηγείται μια από τις πιο γνωστές ιστορίες του κόσμου αλλά η αποχώρηση του Michael Apted έφερε στη σειρά το edge που χρειαζόταν. Μέχρι το εκπληκτικό φινάλε είχαμε δει με κάθε λεπτομέρεια να εκτυλίσσεται το πιο αρρωστημένο power play στην ιστορία, παιγμένο άρτια από ένα εξαιρετικό καστ. Το House (Season 2) ήταν επίσης κάπως άνισο, με το πρώτο μισό της σεζόν να υστερεί χάρη στην κουραστική παρουσία της Sela Ward ως μια πρώην του grumpy γιατρού. Στη συνέχεια ο House συγκατοίκησε με τον κολλητό του, Dr. Wilson, και η σειρά βρήκε ξανά γερό πάτημα για το (κάπως shaky, ως εκείνο το σημείο) characterization, καθώς και αυτό το περίεργο offbeat χιούμορ που διαθέτει ορισμένες στιγμές. Ξεχώρισε επίσης η καθηλωτική ερμηνεία του Omar Epps στο διπλό επεισόδιο όπου ο χαρακτήρας του διατρέχει θανάσιμο κίνδυνο. Tέλος θα πάρω ένα ρίσκο και θα τοποθετήσω στα καλά και το Invasion (Complete Series), παρ'ότι το είχα θάψει και παρατήσει μετά από δύο μόλις επεισόδια. Word is, γίνεται θεαματικά καλύτερο στη συνέχεια και μέχρι το φινάλε είχε μεγάλο μέρος της κριτικής να σιχτιρίζει το ABC επειδή το έκοψε. Επίσης, πρωταγωνιστεί ο William Fichtner, πόσο κακό μπορεί να είναι?

The bad: Η κατηφόρα που πήρε το Desperate Housewives (Season 2) πέρσι, δεν είχε προηγούμενο. (για την ακρίβεια είχε. Διαβάστε παρακάτω.) Ελάχιστα αστείο και με τραγικά storylines. Παντελώς ανεκμετάλλευτη η Alfre Woodard, στο αδιάφορο και ερασιτεχνικά paced μυστήριό της. Το να βλέπω την υποψήφια για Όσκαρ Felicity Huffman να τρώει ωμό μπέικον, αποτέλεσε για μένα ως θεατή ένα new low. Αλλά και η Felicity δεν πρέπει να ήταν και πολύ περήφανη. Το Prison Break (Season 1) ξεκίνησε με πολλές υποσχέσεις και με επεισόδια-δυναμίτες που σκόραραν άνετα 5-6 πρώτης τάξεως ανατροπές το καθένα. Σύντομα όμως ο Paul Scheuring ξέμεινε από σενάριο και το δεύτερο μισό της σεζόν ήταν απλά μια άνευρη διαδοχή απίθανων καταστάσεων. Μέχρι να φτάσουμε στο Μάιο, παρακαλούσα να τελειώσει. Στην κατηγορία Lost Clones, Volume 1: The 2005-2006 Season, είχαμε 3 σειρές που όλες κόπηκαν. Η μία (παραπάνω) απέσπασε κυρίως θετικές αντιδράσεις, αλλά οι άλλες δύο όχι τόσο πολύ. Το απαράδεκτο Threshold (Complete Series) το έχω περιποιηθεί καταλλήλως στο παρελθόν, ενώ το Surface (Complete Series) μπορεί εν τέλει να το διασκέδασα αλλά παραμένει κάτι που δε θα ξαναπαρακολουθούσα, ούτε και μου έδωσε κάτι που δεν εχω δει σε 200 παραλλαγές. (οι 3 από αυτές, φέτος!)

Trash of the Month
Nip/Tuck (Season 3)
Πού πήγε το Nip/Tuck?!? Δεν ήταν ποτέ ακριβώς συγκρατημένο ως δράμα, αλλά διέθετε πάντα τις σιωπηλές στιγμές του και μια εξαιρετική αίσθηση των χαρακτήρων του. Στην τρίτη σεζόν ο δημιουργός Ryan Murphy απομακρύνθηκε λόγω κινηματογραφικών υποχρεώσεων και η σειρά πνίγηκε μέσα στην τάφρο της παράνοιάς της. Οι wackos έγιναν αυτοσκοπός και οι μεταφορές πήγαν περίπατο, η Joan Rivers και η μάσκα σπέρματος (uuuh-huh) είναι πιθανώς ό,τι πιο ντροπιαστικό παρουσιάστηκε φέτος στην τηλεόραση και στο κέντρο της σκηνής εγκαταστάθηκε ο serial killer Carver και ένα παρανοϊκό, over the top, uber-camp whodunnit μυστήριο. Όταν ο δημιουργός επέστρεψε στη σειρά για το season finale (όπου και μάθαμε την ταυτότητα του δολοφόνου) τα πράγματα δυστυχώς έγιναν χειρότερα, σε αυτό που είναι πιθανότατα το χειρότερο επεισόδιο της τηλεοπτικής σεζόν. Τα γελοία twists διαδέχονται το ένα το άλλο και η απογοητευτική αποκάλυψη σήμανε την ταφόπλακα για μια σειρά που μόλις ένα χρόνο πριν ήταν στις 10 καλύτερες της τηλεόρασης. To Jump the Shark εδώ είναι αυτονόητο- εγώ ποντάρω επιπλέον οτι δεκαετίες αργότερα, οι ειδικοί θα θυμούνται ακόμα την 3η σεζόν του Nip/Tuck ως την απόλυτη What The Fuck Were They Thinking? περίπτωση του νέου αιώνα. What the fuck, indeed.