Is that something you might be interested in?

Κι εκεί που νόμιζα πως το London Bridge της Fergie είχε επαναπροσδιορίσει την έννοια του κακού για τη νέα χιλιετία, είδα αυτό. Phew!

Επιστροφή στα πάτρια εδάφη λοιπόν, με έναν διήμερο μαραθώνιο άνευ προηγουμένου, προκειμένου να πιάσω όσα είχα χάσει αυτές τις δύο εβδομάδες. Δυστυχώς δεν πρόλαβα τα πάντα (το καλό Brotherhood του Showtime μάλλον χάνει το τρένο με 4 επεισόδια να με περιμένουν και καθόλου χρόνο για να τα δω, αλλά με λιγότερους από 200,000 θεατές στην 6η εβδομάδα του κάτι μου λέει οτι δε θα είναι κοντά μας για πολύ ακόμα) αλλά σε γενικές γραμμές μπορώ να πω οτι ήρθα στα ίσα μου ύστερα από 15 μέρες μερικής αποτοξίνωσης. (και λέω μερικής γιατί ακόμα και στην Αργεντινή δε μπόρεσα να αντισταθώ στον πειρασμό τον πρωινό καφέ να τον πίνουμε παρέα με επαναλήψεις Gilmore Girls!) Ακολουθεί μια σύνοψη όσων παρακολούθησα το περασμένο διήμερο.

Το Deadwood είναι όσο καλό ήταν ποτέ του, είτε χάρη στην Amateur Night της θεατρικής ομάδας του Langrishe (που μας έδωσε στιγμές υπέροχες σαν τον κομπλεξικό E.B. να καταστρέφει το πεντάλεπτο δόξας του Richardson ή τον Al να τραγουδάει υπέροχα, μόνος στο γραφείο του) είτε λόγω της κορύφωσης της μάχης του άρχοντα της πόλης με τον George Hearst (στην συνταρακτική σεκάνς όπου ο Al σμπαραλιάζει το πρωτοπαλίκαρο του αντιπάλου του, για να τον ρωτήσει περιπεκτικά από το μπαλκόνι στη συνέχεια, πώς είναι η πλάτη του). Διάσπαρτες υπέροχες στιγμές ακόμα, ο Johnny που μετέφρασε καλύτερα τα λόγια του Wu προκαλώντας την οργή του αφεντικού του, και ο ποιητικός μονόλογος της Jane καθώς περιέγραφε το όνειρό της στην Joanie. Διάολε, πώς θα μου λείψει η γλώσσα αυτής της σειράς: έχει ακόμα μόλις δύο επεισόδια (ένα βασικά, απλά δεν έχω παρακολουθήσει το χτεσινό ακόμα) και κρατάω την ανάσα μου για το πώς -και ποια- από τα βασικά storylines θα έρθουν σε closure.

Παραμένοντας στο ΗΒΟ, το Entourage έδωσε το καλύτερο και το χειρότερο επεισόδιο της φετινής σεζόν του, σε δυο συνεχόμενες εβδομάδες! Το Las Vegas ήταν ντροπιαστικά κενό και μηδενικό, με ακόμα και το cameo του Seth Green να με κάνει να θέλω να πετάξω πράγματα στην οθόνη. Αλλά στα καπάκια ήρθε ο κάτοχος Όσκαρ (και από του χρόνου και Έμμυ? Θα έλεγα ναι) Martin Landau, και διάολε, αυτό Ναι, είναι κάτι το οποίο θα με ενδιέφερε! Με μια υπέροχη και ευαίσθητη ερμηνεία ως παλαιάς σχολής αλλά outdated θρυλικός παραγωγός, στέλνει τη σειρά στο κορυφαίο της σημείο για φέτος, και η ατάκα του τίτλου αυτού του ποστ θα μου κολλήσει για πολύ-πολύ καιρό! Το βάδισμα του θριάμβου των Bob-Vince- Eric υπό τους ήχους των Ramones, καθώς και ο τρόπος με τον οποίον πήδηξε, τελικά, τον Ari, είναι ίσως τα δύο highlights του φετινού Entourage. Επίσης μου άρεσε και το story του Vince με την κοπέλα που τον χρησιμοποίησε (υπό τους ήχους, μάλιστα του Knock 'Εm Out της Lily Allen) αλλά θα ήθελα να συνεχιστεί κάπως. Oh, well.

Kατά τα άλλα το πρόγραμμα περιείχε πολύ reality, καλό (το Rock Star είναι άξιος αντικαταστάτης του American Idol για το καλοκαίρι, και πλέον έχει ξεφορτωθεί όλο το cannon fodder του-- από απόψε αρχίζει το πραγματικά καλό κομμάτι), κακό (το America's Got Talent και τα επεισόδια-Ben Hur του επιτέλους τελείωσε, και λίγες ώρες αφού το είδα δε μπορώ να θυμηθώ ποιος το κέρδισε... Ανυπόφορο και misleaded) ή απλά αριστουργηματικό (το Project Runway συνεχίζει να είναι η μοναδική περίπτωση ένοχης απόλαυσης που δεν είναι καθόλου ένοχη, με τις προκλήσεις να συνεχίζουν να καταπλήσσουν και την αγωνία να μην πέφτει ποτέ). Και κάποια στιγμή να θυμηθώ να πλέξω το εγκώμιο του βρετανικού X-Factor.

Πρεμιέρα είχε την περασμένη εβδομάδα η συμπαθέστατη dramedy του Showtime, Weeds. Συνεχίζοντας ακριβώς από εκεί που έμεινε με το εκπληκτικό cliffhanger της πρώτης σεζόν, αυτό που βασικά κάνει αυτή η πρεμιέρα είναι να μας θυμίσει το status των βασικών παιχτών και να προχωρήσει σε plot developments για τις δύο βασικές παίχτριες της σειράς, με αυτό της Celia να μοιάζει κάπως τραβηγμένο και κλισέ, αλλά για την Elizabeth Perkins είμαι διατεθειμένος να παρακολοουθήσω οτιδήποτε (κι επιπλέον, η κόρη της Celia είναι ξεκαρδιστική). Όχι ό,τι καλύτερο έχουμε δει από αυτή τη σειρά, αλλά όπως και πέρσι πήρε λίγα επεισόδια μέχρι να μου καθίσει καλά, έτσι και φέτος υποπτεύομαι οτι θα αρχίσω πάλι να γελάω μετά από 3-4 εβδομάδες, χρόνος που είμαι διατεθειμένος να τον περιμένω για τις Perkins, Parker και τον Prior Walter.

Eh, αυτά βασικά. Α, ψέμματα, είχαμε και 4400. Θα είμαι ειλικρινής, όσο οι "κανονικές" σειρές άρχισαν να πληθαίνουν (Brotherhood, Weeds και από χθες Prison Break) και όσο τα δύο καλά reality του καλοκαιριού πλησιάζουν την κορύφωσή τους, το ενδιαφέρον μου για το sci fi drama έχει χτυπήσει το ναδίρ του. Βοήθησε φυσικά κι ένα σερί απαράδεκτων επεισοδίων μέσα στον Ιούλιο, αλλά η ουσία είναι πως με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, δε μπόρεσα να εκτιμήσω πλήρως το γεγονός που περίμενα από τη σειρά όλο το καλοκαίρι (την επιστροφή του Collier), που παραδέχομαι πως υπήρξε ωραιότατη. Δεν έχω αμφιβολία πως οι σεναριογράφοι ξέρουν τι τους γίνεται, έχουν πολύ καλή αίσθηση της ιστορίας του και η κορύφωση προς την αναπόφευκτη σύγκρουση Collier-Ryland του φινάλε (που κάνει μια πιο ενδιαφέρουσα και πολύπλοκη αντιπαράθεση από το άνθρωποι εναντίον 4400 που φαινόταν αρχικά) είναι σχεδόν υποδειγματική. Αλλά ρε γαμώτο εξακολουθώ να στραβώνω κάθε φορά που το 90% του καστ ανοίγει το στόμα του, γιατί λένε ηλιθιότητες και τις λένε με ερασιτεχνικό τρόπο. Τόσο κακογυρισμένη σειρά δε θα την είχα υποστεί ποτέ μου για 3 σεζόν αν δεν είχε μια τόσο ενδιαφέρουσα ιστορία πίσω της, αλλά αν το φινάλε δεν με εκπλήξει και φέτος (όπως συνέβη με τις δύο περασμένες σεζόν) δεν ξέρω κατά πόσο θα έχω υπομονή για άλλο ένα σετάκι 12 κακοπαιγμένων ωρών του χρόνου.

Ελπίζω να μην ξέχασα τίποτα! Φυσικά ο κόσμος δε σταμάτησε να κινείται αυτές τις δύο εβδομάδες, και νέα υπάρχουν μπόλικα, αλλά ποιος κάθεται τώρα να τα ξεχωρίζει! Να σταθώ μόνο στα Creative Emmys που δόθηκαν προχθές με το Rome να μαζεύει πολύ τεχνικό βραβείο, αλλά μεγάλο νικητή (τουλάχιστον για μένα) τον Kenny Ortega! Τι πάει να πει "ποιος είναι ο Kenny Ortega?" βέβηλοι?! Ο σκηνοθέτης μερικών εκ των κορυφαίων επεισοδίων του Gilmore Girls μπορεί να σνομπαρίστηκε για τη δουλειά του στη λατρεμένη σειρά, αλλά βραβεύτηκε για το απολαυστικό και εθιστικό High School Musical του, το οποίο μάζεψε δύο βραβεία! Woo-hoo!! Σε άλλα ωραία, το Grey's Anatomy πήρε το καλύτερο καστ (duh) και το Six Feet Under το καλύτερο μακιγιάζ (για το τελευταίο του δεκάλεπτο) ενώ ο αγαπημένος Sean Callery του 24 βραβεύτηκε για την ανανεωμένη μουσική επένδυση της σειράς. Δύο συνεχείς χρονιές το συγκεκριμένο βραβείο έχει πάει στον συνθέτη που επιθυμούσα μήνες πριν την ανακοίνωση των υποψηφιοτήτων...!

Και για το τέλος (και το καλώς σας ξαναβρήκα), πάρτε την πιο ανελέητη cheesιά που θα μπορούσε ποτέ να κατεβάσει ανθρώπινος νους! Αυτό το απερίγραπτο cover θα στολίζει το ραφάκι μου από το Νοέμβριο...

Αργότερα μέσα στη μέρα θα ξαναχτυπήσω, αυτή τη φορά για σχολιασμό της πρώτης βραδιάς της νέας τηλεοπτικής σεζόν, με τη δεύτερη σεζόν του Prison Break να ξεκινάει (με William Fichtner στο καστ) και το νέο serialized drama του Fox, Vanished, να με προβληματίζει (αλλά δυστυχώς γι'αυτό, όχι χάρη στο περιεχόμενό του).