- Deadwood. Προσωρινό (?) τέλος για μια από τις μεγάλες σειρές της εποχής μας, με μια αξέχαστη amateur night και κυρίως με μια ανεπανάληπτη κορύφωση της διαμάχης Hearst-Deadwood, πότε με τη δολοφονία του στρατηγού του Hearst και πότε με το περιφερόμενο πτώμα ενός αγαπημένου χαρακτήρα, που αποτέλεσε την οριστική κήρυξη πολέμου. Το Deadwood θα μου λείψει τόσο που ακόμα αρνούμαι να δω το τελευταίο του επεισόδιο, όπως ο Paul Giamatti φυλούσε εκείνο το μπουκάλι κρασί στο Sideways.
- Project Runway. Οι εφευρετικές δοκιμασίες γίνονται όλο και πιο δύσκολες, οι απαιτήσεις των κριτών όλο και μεγαλύτερες, το δράμα όλο και πιο συναρπαστικό. Έχω την αίσθηση οτι από όλα τα shows του καλοκαιριού (του cancelled Deadwood εξαιρουμένου) αυτό εδώ θα ήταν το μοναδικό που θα μπορούσε να χωρέσει στην δεκάδα ενός μήνα του χειμώνα.
- The Daily Show/The Colbert Report. Το crossover τους με τον Colbert να δίνει πάσα σε έναν casually ντυμένο Stewart και τον host του Daily Show να επισκέπτεται το Report φορώντας το μουστάκι του Geraldo, καταγράφεται ως μια από τις μεγάλες στιγμές των δύο σειρών. Αλλά και η Stephen Colbert Hid (Γέφυρα στα ούγγρικα) δεν πήγαινε πολύ πίσω.
- Prison Break. Με έναν William Fichtner τρομακτικό όσο ποτέ και τα ακατανόητα συνωμοσιολογικά storylines της πρώτης σεζόν να παραμερίζονται με τον πλέον σοκαριστικό τρόπο, η αστυνομική σειρά του FOX δείχνει να βρίσκει ξανά το χαμένο της δρόμο.
- Entourage. Το ντροπιαστικό επεισόδιο με το Las Vegas και το ενοχλητικό cameo του Seth Green σχεδόν εξαφανίστηκε χάρη στην Emmy-worthy εμφάνιση του Martin Landau, που εισήγαγε την πιο κολλητική ατάκα του τηλεοπτικού καλοκαιριού και οδήγησε τη σειρά σε ένα εκπληκτικό season finale.
- Emmy Awards 2006. Από τον Bob Newhart στη γυάλα μέχρι το απεγνωσμένο και εντελώς out of character "I LOST TO BARRY MANILOW!" του Stephen Colbert, και από τη νίκη-σοκ της Blythe Danner μέχρι τη νίκη-εξιλέωση του Kiefer Sutherland, η βραδιά με έκανε να γελάσω, να εξοργιστώ, να γελάσω, να ουρλιάξω από τη χαρά μου, να γελάσω, να συγκινηθώ (στο υπέροχο tribute για τον Aaron Spelling) και να γελάσω λίγο ακόμα. Έτσι πρέπει να είναι κάθε βραδιά βραβείων- απλώς με λιγότερο Manilow και περισσότερο Battlestar Galactica. Oh well.
- Weeds. Επέστρεψε με διάθεση, κοφτερούς διαλόγους, ξεκαρδιστικό καστ και ουκ ολίγα WTF?! moments. Martin Donovan, σε αυτό το "I know..." σου, μου βγήκε ο καφές από τα αυτιά...
- Rock Star: Supernova. Δυστυχώς ολισθαίνει όλο και πιο πολύ σε φτηνή σαπουνόπερα καθώς οι διαγωνιζόμενοι λιγοστεύουν και ο χώρος πρέπει γεμίσει κάπως. Αλλά οι ερμηνευτικές βραδιές γίνονται όλο και καλύτερες καθώς οδεύουμε προς την ανακοίνωση του νικητή.
- The 4400. Το ενδιαφέρον μου το έχω χάσει πλέον, ίσως γιατί βαρέθηκα να βλέπω μια ιστορία να με εκπλήσσει διαρκώς σε κάθε της στροφή (Jordan the prophet! Isabelle depowered!) αλλά να είναι τόσο επίπονα κακοεκτελεσμένη και κακοπαιγμένη. Μια χαμένη ευκαιρία διάρκειας 3 χρόνων παύει να είναι ενδιαφέρουσα, είναι απλά λυπηρή. Λυπηρή, αλλά ανά σημεία συναρπαστική, ακόμα.
- Justice. O spy daddy Victor Garber αφήνεται ελεύθερος σε ένα Bruckheimer procedural και διασκεδάζει όσο κι εγώ βλέποντάς τον. Ελάχιστη πρωτοτυπία, αλλά genre και πρωταγωνιστής θα μου κρατήσουν το ενδιαφέρον.
UK Import:
The X-Factor. Με το Rock Star να κλείνει την άλλη βδομάδα και το American Idol να αργεί ακόμα, το υποχρεωτικό μουσικό reality δε θα είναι άλλο από το βρετανικό κατασκεύασμα του Simon Cowell. Ακόμα στο στάδιο των auditions, προσφέρει απλόχερα γέλιο με τις ορδές καθυστερημένων που νομίζουν πως είναι ο επόμενος Robbie Williams ή η επόμενη Madonna, αλλά και κάποιες λιγοστές ματιές στα ταλέντα που θα διαγωνιστούν από αυτό το μήνα. Φυσικά και είμαι hooked.
The Cheese Factor:
Who Wants to be a Superhero. O Stan Lee παρουσιάζει το πρώτο υπερηρωικό ριάλιτι και τα fanboys λυσσάνε! Εντελώς geeky challenges, over-the-top συμμετέχοντες και αξέχαστες ατάκες και διάλογοι. Ο νορμάλ θεατής δεν ξέρω πώς θα αντιδρούσε, αλλά προσωπικά ξεσπούσα σε παλαμάκια κάθε πέντε λεπτά ενώ σε ορισμένες στιγμές έκλαιγα από τα γέλια. Πέραν κάθε κριτικής. Feedback και τα μυαλά στα κάγκελα!!
DROP 5:
- America's Got Talent. Και δεν κέρδισαν καν οι Millers, να πεις πάει στο διάολο.
- America's Got Talent. Τι, ο Cowell μπορεί να γεμίζει 4 ώρες την εβδομάδα με αυτό το σκουπίδι κι εγώ δε μπορώ να γεμίσω δύο θέσεις?
- Vanished. Life's too short.
- Bones. Είχα δει πέρσι randomly το season finale που αποκάλυπτε πως η μάνα της Bones είναι ζωντανή ή οτι ήταν ζωντανή αλλά την σκότωσε ο πατέρας της ή οτι ο πατέρας της ήταν ζωντανός και της τηλεφώνησε για να της πει κάτι για τη μάνα της που επίσης τελικά δεν ήταν νεκρή, ή κάτι τέτοιο. Στην φετινή πρεμιέρα δεν υπήρχε η παραμικρή αναφορά σε όλα αυτά. Και συνειδητοποίησα πως ούτε θυμάμαι, ούτε ενδιαφέρομαι. Επόμενος.
- Laguna Beach. Πώς ξέρεις οτι έχεις χτυπήσει πάτο ως θεατής? Όταν παρακολουθείς ένα crappy reality του MTV σιγομουρμουρίζοντας το τραγουδάκι των τίτλων και μετά όταν το googlάρεις συνειδητοποιείς πως είναι της Hilary Duff. Αλλά παρόλ'αυτά, την επόμενη εβδομάδα είσαι πάλι εκεί για το επόμενο crappy επεισόδιο. Fun times.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου