Run, House, Run

Το cheese factor αποτελεί ανεκτίμητη αρετή όταν γίνεται με το σωστό τρόπο, όπως στην φανταστική πρεμιέρα του House όπου με δυσκολία έκρυψα τη συγκίνησή μου στη σκηνή της θαυματουργής ανάρρωσης. Και να ήταν μόνο αυτή η στιγμή αξιομηνμόνευτη? Στη θέα του House να τρέχει, να κάνει σκέιτμπορντ, ή να γλιστράει στο πάτωμα λες και ξεπήδησε από καρτούν της Warner μόλις και μετά βίας κατάφερνα να μη χειροκροτάω σαν ηλίθιο. Οι συγγραφείς έπιασαν την ευκαιρία που άφησε το περσινό season finale και της έδωσαν να καταλάβει.

Στην παράδοση των καλύτερων επεισοδίων της σειράς (στα οποία σαφώς και συγκαταλέγεται αυτό), οι ασθένειες της εβδομάδας αποτελούν κάποια ευθύτατη μεταφορά για τη συναισθηματική κατάσταση του γιατρού και δίνουν μια ευκαιρία εξερεύνησης του συναρπαστικού χαρακτήρα του. Εδώ ο Shore παίζει λίγο με το θεατή, βάζοντας τον πρωταγωνιστή του αντιμέτωπο με δύο ασθένειες που αφαιρούν από τους ασθενείς τη δυνατότητα της κίνησης, τη στιγμή ακριβώς που αυτός την βρίσκει και τρέχει 8 χιλιόμετρα για να πάει στη δουλειά του. Μέσα από την ειρωνεία όμως κάνει μια αποφασιστική δήλωση για το ποιόν του House, καθώς μας λέει με κάθε βεβαιότητα πως η συμπεριφορά του δεν έχει τελικά καμία σχέση με τον φυσικό πόνο του. Ο House είναι αυτός που είναι, μπαστούνι ή όχι μπαστούνι.


Ενώ το επεισόδιο εξελίσσεται, συνειδητοποιούμε πως ο πρωταγωνιστής βρίσκεται ξαφνικά σε έναν κόσμο που είναι ολότελα διαφορετικός από αυτόν που γνώριζε. Ξαφνικά μπορεί να τρέξει, αλλά φοβάται να το κάνει και μόνο στην ιδέα οτι μπορεί να χάσει αυτό το δώρο όσο αναπάντεχα το κέρδισε. Ξαφνικά το περιβάλλον του τον αντιμετωπίζει με άλλο τρόπο- η Cuddy τον αμφισβητεί πιθανώς γιατί θεωρούσε τον πόνο του ως πηγή της δύναμής του, η Cameron δεν τον βλέπει πλέον ως pet project της, ο Foreman τον βλέπει ως κοινό θνητό. Ξαφνικά ο House δεν έχει την ανάγκη να είναι εθισμένος, αλλά με τον κόσμο του να έχει αλλάξει τόσο πολύ δεν ξέρει πώς αλλιώς να λειτουργήσει. Αναζητά τη συναισθηματική δικαίωση που αισθάνονται οι κοινοί γιατροί όταν βοηθούν έναν ασθενή, αλλά και πάλι δεν καταφέρνει να συνδεθεί. Επιχειρεί την ηθική προσέγγιση αλλά χτυπά σε τοίχο. Και πεπεισμένος (χάρη σε μια ημι-σοκαριστική παρέμβαση του Wilson στο τέλος του επεισοδίου) οτι ο εθισμός του στην αδρεναλίνη ενός ιατρικού παζλ τον φέρνει σε μειονεκτική θέση έναντι των γύρω του, αποφασίζει τελικά να γυρίσει στον εθισμό που ξέρει καλύτερα, αυτόν που για χρόνια καθόριζε την ύπαρξή του. Γιατί μπορεί όλο αυτόν τον καιρό να ήταν μίζερος και να ζούσε μια ζωή γεμάτη περιορισμούς, αλλά τουλάχιστον λειτουργούσε σε ένα περιβάλλον που μπορούσε να το κατανοήσει και να το χειριστεί υπέρ του. Όπως εξήγησε και στη γυναίκα του "Stephen Hawking", δεν είναι οτι εκείνη η κατάσταση τον έκανε ευτυχισμένο- είναι οτι η εναλλακτική τον κάνει δυστυχισμένο.

Μπροστά στην πρώτη επιστροφή σπουδαίου show για φέτος, το Prison Break μου μοιάζει λίγο ψιλά γράμματα και πάλι- δεν ξέρω αν έφταιξε οτι το είδα αμέσως πριν το House ή αν όντως αυτό το επεισόδιο ήταν πιο αδύναμο από τα προηγούμενα. Ίσως και τα δύο, δεν ξέρω. Διότι σε κάθε περίπτωση δε θα μπορούσα να είμαι χαρούμενος με την επιστροφή του πράκτορα Kellerman και μάλιστα ως κατασκόπου για την Εκνευριστική Νοσοκόμα, ή στο cop-out ending με τον Licoln ολοζώντανο ή με τον Michael να έχει αφήσει ΤΑ ΠΑΝΤΑ μέσα σε μια τσαντούλα. Ο Michael? Που είχε σχεδιάσει τα πάντα στην εντέλεια θα έκανε τέτοια γκάφα?

Τελοσπάντων, το επεισόδιο ήταν εν γένει δυνατό, ο Rockmund Dunbar δίνει την πιο συγκινητική ερμηνεία του ως τώρα στη σειρά (η σκηνή με την κόρη του ήταν υπέροχη) και φυσικά ο William Fichtner ήταν William Fichtner. (όταν ξαφνικά φώναξε στον Chuck από το τηλέφωνο κόντεψα να πνιγώ με τη φρυγανιά που έτρωγα.) Αλλά την επόμενη φορά, λιγότερος Sucre και περισσότερο T-Bag, mmmkay?