Studio 60 on the Sunset Strip, Episode 1

Και αυτή, μας κάνει την τρίτη φορά που παρακολουθώ αυτό το επεισόδιο. Δεν υπάρχουν πολλά καινούρια πράγματα που μπορώ να πω σε αυτό το σημείο, που να μην έχουν ήδη ειπωθεί ξανά και ξανά (χαρακτήρες και θεματικές του Sorkin, masturbation line, το instant classic rant του Wes, ο Matthew Perry που έχει ήδη εξασφαλισμένη μια υποψηφιότητα Έμμυ εκτός αν η σειρά κοπεί στα 7 επεισόδια) και αντ'αυτού θα εστιάσω λίγο στα σημεία που μπορεί στο μέλλον να αποδειχτούν προβληματικά.

Δεν είχα ποτέ μου πρόβλημα με τις έντονα αυτοβιογραφικές ιστορίες, όσο αυτές είχαν δραματικό βάρος και έρχονταν με subtext που να λέει κάτι σε εμένα ως θεατή. Όσο λοιπόν κι αν είναι σαφές οτι εδώ ο Sorkin γράφει μια ιστορία όπου αυτός και ο Tommy Schlamme αναλαμβάνουν την dream job τους, να σώσουν το SNL από τη δημιουργική καταστροφή του, αυτό από μόνο του δεν είναι κάτι που με ενοχλεί, δεν είναι κάτι που έστω με απασχολεί, διότι έχω κάθε λόγο να πιστεύω -και βάσει αυτού του επεισοδίου- οτι μέσα από αυτή την τόσο προσωπική ιστορία ο Sorkin θα γράφει κάθε βδομάδα κάτι που θα ενδιαφέρει εμένα, κι όχι μόνο αυτόν. Τα δύσκολα εδώ θα αρχίσουν όταν τελειώσουμε με το κομμάτι της φαντασίωσης, και περάσουμε στο καθαρό fiction. Kαι όταν το λέω αυτό, αναφέρομαι βασικά στον χαρακτήρα της Harriet Hayes.

Ο Sorkin έχει περίεργο παρελθόν, όταν έρχεται στο σημείο που πρέπει να γράψει έναν χαρακτήρα εκτός show. Στο West Wing, η Moira Kelly απλά εξαφανίστηκε από το ένα επεισόδιο στο επόμενο χωρίς να δωθεί ποτέ η παραμικρή εξήγηση, ενώ από την άλλη ο Sam Seaborn χάθηκε στο background του Λευκού Οίκου παίρνοντας όλο και λιγότερο screen time όταν ο χαρακτήρας του ξέμεινε από story, και πριν ο Rob Lowe απαιτήση τη λύση του συμβολαίου του. Ο λόγος που θυμάμαι αυτά τώρα, είναι διότι η Harriet έχει βασιστεί στην Kristin Chenowith, αληθινή φιλενάδα του Sorkin για χρόνια. Πιθανολογεί κανείς οτι ο δημιουργός εδώ προσπαθεί να αυτοψυχαναλύσει την σχέση του γράφοντάς την μέσα στη σειρά του, αλλά όταν πει αυτό που ήθελε, θα έχει ακόμα χρησιμότητα για το χαρακτήρα, ή θα τη δούμε να απολύεται από τη μια μέρα στην άλλη? Αγαπώ τη Sarah Paulson και εκτιμώ την ευαισθησία και την πίστη στον εαυτό της που δίνει σε ένα χαρακτήρα ο οποίος εύκολα θα μπορούσε να ξεπέσει σε καρικατούρα που υπάρχει απλά για να λέει ο Sorkin "Είδατε? Δε μισώ όλους τους Χριστιανούς!"... Τόσο για την ηθοποιό, όσο και για τις ευκαιρίες που δίνει η ύπαρξή της (καυστική κριτική στην εκκλησία από την οπτική μιας χριστιανής), επιθυμώ να παραμείνει μέρος της σειράς για πολύ καιρό αφού λυθούν τα ερωτικά της (εκτός κι αν ο Aaron εδώ πάει για ένα Josh-Donna, που είναι fine by me!). Αλλά σίγουρα απαιτείται πολύ λεπτός χειρισμός από την πλευρά του δημιουργού, όπως κι αν έχει τελικά η κατάσταση.

Προχωρώντας, θα σταθώ λίγο στις εμμονές. Όπως και στο The West Wing, η σειρά ανοίγει στο πρώτο επεισόδιο επικεντρώνοντας το στόρι γύρω από ένα αστείο (μια ατάκα ήταν τότε) για το οποίο τα φανατικά χριστιανικά γκρουπ αντιδρούν έντονα και χωρίς σεβασμό απέναντι στις απόψεις αυτού που το εκφράζει. Καμία αντίρρηση εδώ, ο Sorkin έχει πρόβλημα με τους μονολιθικούς και κλειστόμυαλους ανθρώπους, και σωστά λέει όσα λέει, γιατί τα λέει καλά και εξετάζοντας το θέμα και από μια οπτική που δεν είναι η δική του. Στην πραγματικότητα, δε θα με πείραζε να δω ένα show 4 σεζόν όπου ο Sorkin απλά κατακεραυνώνει φανατικά γκρουπ, κουστουμάτους εκπροσώπους του συστήματος, και ρεπουμπλικάνους. Αλλά, δοθείσας και της ευκαιρίας που προσφέρει αυτό το νέο setting, θα ήθελα στο μέλλον να δω και κάτι καινούριο. Ο κόσμος του entertainment προσφέρεται για πολλή κριτική, και πέραν του συντηρητισμού.

Στην προσπάθειά του αυτή, να διασκεδάσει κριτικάρωντας, ο Sorkin θα πρέπει φυσικά να μην αυτοπαγιδευτεί κάνοντας το show πιο σοβαρό από όσο μπορεί να αντέξει, δεδομένης της θεματικής του. Το West Wing όφειλε να είναι βαρύ, γιατί κάθε απόφαση αυτών των ανθρώπων επηρέαζε τον πλανήτη. Το Studio 60? Άντε να επηρεάσει τα βράδια της Παρασκευής των 9 εκατομμυρίων τηλεθεατών του. Συνεπώς αυτό που πρέπει να προσεχθεί, είναι ο τόνος του show ώστε να μην ακροβατεί πολύ-πολύ στα όρια της smugness, ενός I'm-too-good-for-you τόνου. Και πάλι, έχω κάθε πίστη οτι ο Sorkin δε θα πέσει σε αυτή την παγίδα-- μιλάμε για τον άνθρωπο που έφερε την Big Block of Cheese Day σε ένα πολιτικό δράμα. Το χιούμορ είναι αναπόσπαστο κομμάτι της γραφής του και θεωρώ πως δε θα το περιορίσει σε κυνικές ατάκες για την κατρακύλα της κουλτούρας, όπως ακριβώς κατάφερε να αναδείξει το γλυκό και το αισιόδοξο μέσα από τις πιο δυσμενείς καταστάσεις στο υποτιμημένο του αριστούργημα, Sports Night.

Τα potential παράπονα εκφράστηκαν, τώρα το βουλώνω και κάθομαι να απολαύσω ό,τι έχει να μας δώσει αυτή τη φορά ο Sorkin, που μαζί με τον David Milch είναι η πιο ξεχωριστή, ιδιοφυής και απολαυστική δημιουργική φωνή στη σημερινή τηλεόραση. Από την ερχόμενη εβδομάδα έρχεται το νέο υλικό, και δε θα μπορούσα να είμαι πιο ανυπόμονος...