Battlestar Galactica, Season 3, Episode 3

"Exodus, Part 1"


Spoilers για το 3ο επεισόδιο του Battlestar Galactica.

Αν όπως όλα δείχνουν, το Galactica καταφέρει να απελευθερώσει τους ανθρώπους την επόμενη εβδομάδα, τότε θα είμαι απογοητευμένος από τη σειρά. Αυτά τα επεισόδια με την κατοχή ήταν τόσο καλά και πυκνά σε παραλλήλους και βαθύ πολιτικό σχολιασμό, που θα λυπηθώ αν όλο το story arc ήταν σχεδιασμένο μόνο για 4 επεισόδια.

Πέραν από ευσεβείς πόθους, όμως, αυτό μας έκανε μια ακόμα ώρα BSG-goodness όπου τα πάντα ήταν τέλεια. Και πρόκειται, στην ουσία, απλώς για μια γέφυρα μεταξύ της εκρηκτικής πρεμιέρας και του επεισοδίου της απελευθέρωσης. Κι όμως, συνέβησαν τόσα πολλά. Το σημαντικότερο όλων, χωρίς αμφιβολία, ήταν η αποκάλυψη στη Sharon ότι η Hera ζει ακόμα. Αυτό θα θέσει κάποιες ενδιαφέρουσες δυναμικές μεταξύ χαρακτήρων για τα επόμενα επεισόδια, χωρίς καν να υπολογίζω το πού θα πάει η ίδια η ιστορία με το cylon-man hybrid.

Το καστ και αυτή την εβδομάδα είχε λαμπρές στιγμές, ίσως περισσότερες από ποτέ. Το βλέμμα του μονόφθαλμου Tigh του Michael Hogan προς την προδότρα γυναίκα του με ηλέκτρισε. Η σταδιακή συνειδητοποίηση της αλήθειας από την D'Anna της Lucy Lawless υπήρξε καθηλωτική. Η Grace Park αξίζει ένα τιμητικό Έμμυ μόνο και μόνο γιατί κάθε εβδομάδα παίζει ένα κάρο διαφορετικούς χαρακτήρες και καταφέρνει να τους κρατάει ξεκάθαρα διαχωρισμένους μεταξύ τους. Ο Dean Stockwell και πάλι με τρόμαξε, καθώς περιέγραφε με απάθεια το πώς ο χαρακτήρας του έκοψε την καροτίδα του για να αναγεννηθεί- λες και ήταν το πιο φυσιολογικό πράγμα του κόσμου. Αλλά πάνω από όλα ήταν αυτός ο λόγος από τον Adama του Olmos στο τέλος που με έκανε να ανατριχιάσω, γιατί κατάφερε να μου πουλήσει τον πατριωτισμό του πληρώματός του ως την ειλικρινή πίστη τους σε ένα καλύτερο αύριο.

Δύο σκηνές που ξεχώρισαν: καθώς κάποιοι cylons αρχίζουν να παρατηρούν πως η κατοχή της New Caprica ίσως και να μην αξίζει τον κόπο, ο παραλληλισμός με το Ιράκ γίνεται ακόμα πιο έντονος. Και δε μπορώ παρά να υποκλιθώ στον Moore που έχει καταφέρει να χρωματίσει πολιτικά και τους Cylons. Στην storytelling φιλοσοφία του δημιουργού αυτού, ακόμα και οι villains ανήκουν σε διαφορετικά πολιτικά ρεύματα μεταξύ τους. Αξίζει τον κόπο η κατοχή, ναι ή όχι? Και από τους cylons που κοντρολάρουν τον Baltar, ποιοι είναι οι liberals? Είναι οι Sharon και Caprica-Six, καθώς αυτές ακολουθούν πιο πολιτισμένες μεθόδους και επιθυμούν την ειρηνική συνύπαρξη? Ή μήπως είναι ο Dean Stockwell, που τείνει προς το cut n run? Για μια ακόμα φορά, και μέσα από μια απλή γραμμή διαλόγου, ο Moore καταφέρνει να κάνει τις φαινομενικά απλοϊκές παραλλήλους να τέμνονται.

Όσο για την άλλη αγαπημένη σκηνή? Ο αποχωρισμός των Adamas, που ακολούθησε την ιεροτελεστία με τη γραμμή από αλάτι. Η θρησκεία είχε πάντα κεντρικό ρόλο σε αυτή τη σειρά, όπως και η σημασία της οικογένειας. Αλλά αυτή η σεκάνς εξηγεί απόλυτα γιατί ποτέ δεν ενοχλήθηκα ούτε στο ελάχιστο- γιατί ηθοποιοί και διάλογοι τα κάνουν όλα να μοιάζουν effortless. Και συνεπώς, απίστευτα συγκινητικά.