What about Barney?

Spoilers κατά σειρά για How I Met Your Mother, την πρεμιέρα του What About Brian και το 3ο επεισόδιο του Heroes.

Την προηγούμενη εβδομάδα έγραφα πόσο μου αρέσει όταν το Mother παίζει με τη φόρμα του storytelling, και αυτή την εβδομάδα το έκαναν πάλι. Δεν το είδα να έρχεται καθόλου αυτό το φινάλε! Ο δεμένος Barney ήταν μια αυθεντική gasp-στιγμή, και γενικά λειτούργησε έξυπνα, ως ένα σχετικά εύκολο αστείο για το πόσο διαφορετικοί είναι ο Barney με τον Ted. Αλλά δε θα μου άρεσε αν κάθε φορά περιμέναμε το gimmick ή την ανατροπή για να απολαύσουμε τη σειρά- είναι μια χαρά κι από μόνη της. Εξάλλου οι καλύτερες στιγμές του επεισοδίου ήταν είτε αυτές με τον Ted και τη Robin να μαλώνουν ή να επικοινωνούν, είτε, well, όλη η σεκάνς στο πάρτυ των δικηγόρων, που ήταν ξεκαρδιστική.

Η πρεμιέρα του What About Brian ήταν ΟΚ. Ο JJ Abrams έβαλε για showrunner τον παλιό συνεργάτη του από το Felicity, Josh Reims, ενώ πρόσθεσε στο καστ την Amanda Foreman, επίσης του Felicity (και του Alias), στα πλαίσια μιας γενικότερης δημιουργικής επαναπροσέγγισης του show. Το αποτέλεσμα ήταν συμπαθές, αλλά στην τελική όχι θεαματικά ανώτερο από ό,τι είδαμε πέρσι. Δε με ενοχλεί αυτό, εξάλλου την πρώτη σεζόν την είδα πολύ ευχάριστα, απλώς είναι βέβαιο οτι δε θα δούμε θαύματα από αυτό το μικρό δράμα κάπου εδώ κοντά. Από τα όσα είδαμε, πάντως, εκτίμησα τις αναφορές στο πρώτο επεισόδιο. Όταν γνωρίσαμε τον Jimmy, o Brian θυμήθηκε το "Hey, Jimmy", σε μια αντίδραση πανομοιότυπη με αρκετών, είμαι σίγουρος, θεατών όταν έμαθαν το νέο. Ωραία αναφορά στον πιλότο ήταν και η, παρόμοιου στησίματος, πρώτη σκηνή, με την παρέα μαζεμένη να γιορτάζει ευτυχισμένη και κάποιος να αναρωτιέται τι θα γίνει με τον Brian. Κατά τα άλλα, όπως είπα, η ώρα κύλησε ευχάριστα, χωρίς να με ενοχλήσει ή να με ενθουσιάσει ιδιαίτερα κάτι.

Κάτι που δε μπορώ να πω για το Heroes. Αχ, Heroes, Heroes... Γιατί?!? Μετά από τον διπλό, ιδιαίτερα υποσχόμενο πιλότο, έπρεπε να ακολουθήσει αυτό. Είτε επρόκειτο για ένα βιβλίο φάτσα φόρα στη δανειστική βιβλιοθήκη που εξηγεί τα πάντα, είτε πρόκειται για το σπασμένο αντικείμενο που αποκαλύπτει ένα νέο μυστικό, το επεισόδιο πήδαγε συνεχώς από το ένα κλισέ στο άλλο. Οι μεταβάσεις ήταν γεμάτες με απίστευτα κακούς διαλόγους (ξεχωρίζει η προαναφερθείσα σκηνή με το γιο του καθηγητή, που επιπλέον είναι και τραγικός ηθοποιός), κάτι μάλλον αναμενόμενο- το επεισόδιο έγραψε ο Jeph Loeb, συγγραφέας του χειρότερου κόμικ της δεκαετίας (Batman: Hush) και παραγωγός που έχει στο ενεργητικό του το... Smallville και το δεύτερο μισό του περσινού Lost. Ναι, εκείνο το τμήμα με τα όνειρα του Charlie και τους φανταστικούς φίλους του Hurley, που προσποιούμαστε οτι δεν υπήρξε ποτέ. Η ουσία είναι οτι ένα κακογραμμένο επεισόδιο οδήγησε σε ένα ακόμη OMG WHUT A TWIST LOL!!!!11 φινάλε το οποίο αν το σκεφτείς για δύο δευτερόλεπτα δεν είναι τελικά και τίποτα το εντυπωσιακό. (ποιος το φανταζόταν- τους νεκρούς ανθρώπους τους παίρνουν για νεκροψία. Ουάο.)

In all fairness, παραδέχομαι όποιον έβαλε μέσα τη σκηνή όπου o Peter προσπαθεί να πετάξει στην παιδική χαρά. Μια έξυπνη περίπτωση όπου η σειρά κάνει πλάκα στον σοβαροφανή εαυτό της, και κερδίζει πόντους. Όπως διασκεδαστική είναι και η συνεχής προσπάθεια των σεναριογράφων να σκοτώνουν την Claire με πιο εφευρετικούς τρόπους. Τουλάχιστον έτσι θα ήθελαν, γιατί ως τώρα είναι μάλλον βαρετοί, αλλά η πρόθεση μετράει. Μακάρι στο μέλλον να τη δούμε να πεθαίνει με κάποιον ιδιαίτερα εντυπωσιακό τρόπο. Επίσης, μακάρι να δούμε καλύτερα επεισόδια από αυτό, και μακάρι να μην είναι όντως τόσο επίπονα προφανής όλη η πλοκή και οι μελλοντικές "ανατροπές", όσο μοιάζουν αυτή τη στιγμή. Εύχομαι να διαψευστώ.