Back from LDN με άλλο ένα συμπυκνωμένο ποστ, για μια εν γένει πολύ δυνατή εβδομάδα. Spoilers και σχόλια για Battlestar Galactica, Studio 60, The O.C., Heroes και Desperate Housewives.
To Galactica δεν είχε και τη δυνατότερη εβδομάδα του, αλλά ας το δεχτούμε- κάποια στιγμή έπρεπε να σταματήσει αυτό το σερί αριστουργημάτων που είχε ντροπιάσει οτιδήποτε άλλο υπάρχει στην τηλεόραση. Κι επιπλέον, αυτή η όχι-τόσο-σπουδαία προσθήκη στη σειρά είχε και πάλι τις αξέχαστες στιγμές της. Κρατάμε τα ξεχωριστά μονοπάτια που διαλέγουν να ακολουθήσουν οι Kara και Saul, ιδιαίτερα δεδομένου του πόσο πιστές στους χαρακτήρες ήταν αυτές τους οι αποφάσεις. Κρατάμε μια ακόμα σπουδαία ερμηνεία του Edward James Olmos. Και κρατάμε τις έντεχνες σεκάνς στο πλοίο των Cylons όπου ο συνδυασμός σωστής χρήσης του μοντάζ και κλασικής μουσικής ως soundtrack, μετέτρεψε ένα σύνολο -ουσιαστικά- άσκοπων στιγμών σε μια ενδιαφέρουσα εικόνα για το ύφος που θα έχει αυτό το κομμάτι της υπόλοιπης σεζόν.
Τα μέλη του Studio 60 ταξιδεύουν στη Nevada και η σειρά συνεχίζει να χτυπά με σωστό τρόπο τις γνώριμες sorkinesque νότες που αγάπησα στο West Wing. Όταν ο Sorkin έβαλε τον John Goodman στο Λευκό Οίκο προσπαθώντας να πηδήξει τον John Wells όσο πιο άσχημα μπορούσε, ούτε αυτός αλλά ούτε και ο Goodman είχαν την ευκαιρία να αναπτύξουν τον ρεπουμπλικάνο χαρακτήρα όσο θα ήθελαν, προτού ο Wells τον μετατρέψει σε καρικατούρα στη συνέχεια της σειράς. Εδώ είναι σαν οι δυο τους να πιάνονται ακριβώς από εκείνο το σημείο και να συνεχίζουν χωρίς να χάνουν βήμα. Εξαιρετικές λοιπόν οι σκηνές του δικαστικού, που συν τοις άλλοις δεν πέφτουν στην ευκολία της δαιμονοποίησης, προσφέροντας ταυτόχρονα την πάντα καλοδεχούμενη ευκαιρία αυτοσαρκασμού για τον Sorkin και το δημιούργημά του. Το επεισόδιο ως σύνολο δεν ήταν κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί (νομίζω πως το ίδιο ακριβώς είχαμε δει στο West Wing, με τον Mendoza του Edward James Olmos στη θέση που εδώ είχε ο Tom) αλλά ήταν τα Littlest Things που έκαναν τη διαφορά. Όπως η φοβερή ατάκα του Matt προς την Harriet για τις πλευρές των Culture Wars, η εμφάνιση του Goodman και φυσικά για μια ακόμα φορά όλες οι σκηνές του Steven Weber. Ο Jack Rudolph του Weber εξελίσσεται σε αγαπημένο χαρακτήρα που δεν είχα δει να έρχεται. Ο κυνισμός του αντισταθμίζει τον ιδεαλισμό της Naive Jordan και η χημεία του με όλο το καστ είναι φοβερή. Ήταν τόσο απολαυστικός που σχεδόν δε με ένοιξε ο αισθητά μειωμένος χρόνος του Matthew Perry.
The O.C. 4x01 "The Avengers"
Όμως η μεγάλη έκπληξη της εβδομάδας ήταν η πρεμιέρα του Ο.C.! Why oh why μου το κάνει αυτό ο Josh Schwartz? Πέρσι οδήγησε τη σειρά σε αφανισμό, και φέτος που η μοίρα της είναι προδιαγεγραμμένη θυμήθηκε να την ξαναφέρει στα επίπεδα της πρώτης σεζόν?! Επίτηδες το κάνει? Για να λυπηθώ όταν κι επισήμως κοπεί? Ο Schwartz βάζει όλους τους χαρακτήρες να θρηνούν τη Marissa με το δικό τους τρόπο, απόλυτα πιστό σε αυτό που είναι ο καθένας, και κρατά θαυμαστή ισορροπία ανάμεσα στο απαραίτητο δράμα και στις ανάλαφρες στιγμές. Μπορούσε ακόμα να το κάνει αυτό?! Από τον Ryan που εξωτερικεύει το θυμό του με τις γροθιές του μέχρι τον Seth που έπιασε επιτέλους δουλειά σε κομιξάδικο, οτιδήποτε είδαμε σε αυτά τα 40 λεπτά αποτελούσαν απευθείας επικοινωνία με τους χαρακτήρες που λατρέψαμε πίσω στην πρώτη σεζόν. Και η κορύφωση έρχεται στη μορφή ενός comic book intervention, συγκινητικού αλλά όχι sappy, το οποίο κατάφερε να μου αποσπάσει κι ένα γλυκόπικρο Smile. Άψογο από την αρχή ως το τέλος, και τα σχόλια των κριτικών μιλάνε για ακόμα καλύτερη συνέχεια...
To Heroes ακόμα δεν έχει καταφέρει να με ενθουσιάσει και βρίσκω υποερβολικό τον ολοένα και αυξανόμενο θαυμασμό μεγάλης μερίδας της κριτικής προς αυτό το dumbed-down Lost. Αλλά από την άλλη θα πρέπει να παραδεχτώ οτι σε εβδομαδιαία βάση προσφέρει σταθερά αυτό που υπόσχεται. Ανατροπές, δράση, εντυπωσιακές σκηνές, και overreaching plot που σε αντίθεση με την πλειοψηφία των serialized dramas, πάει κάπου. Οι τελευταίες δύο εβδομάδες δεν ήταν και οι δυνατότερες της σειράς, αλλά ξεπήδησαν μπόλικα winners από εκεί μέσα: το στόρι της μαζορέτας συνεχίζει να είναι το πιο αγαπημένο, εν μέρει επειδή ο πατέρας της είναι uber-cool baddie, εν μέρει επειδή μιλάει απευθείας με τις εντονότερες geeky ευαισθησίες μου, και εν μέρει επειδή, well, η Hayden Panettiere είναι (με το συμπάθιο κιόλας) hotttΤ!!!!11. Ahem, sorry. Συνεχίζω. Είχαμε την πρώτη, ουσιαστικά, συνεργασία δύο ηρώων καθώς ο Kitty Pryde-ish σύζυγος της Niki έδρασε teamed up με τον fan favorite Hiro. Δε με ενδιαφέρουν πολλά άλλα πράγματα σε αυτή τη φάση, αλλά δεν υπάρχει Absolutely Nothing που να με ενοχλεί κιόλας. Η ιστορία των Πετρέληδων θα ήταν potential show-breaker, αλλά ο μεν ατάλαντος Milo Ventimiglia μου έχει γίνει κακό συνήθειο από τις Gilmore μέρες του, ο δε Adrian Pasdar είναι κατά πάσα πιθανότητα ο μόνος καλός ηθοποιός εκεί μέσα, οπότε αντέχω για την ώρα. Κι επίσης, κάθε επεισόδιο που δεν εμφανίζεται ο τραγικός Μοhinder, είναι ένα καλό επεισόδιο.
Τέλος, δυο λόγια για το Desperate Housewives. Ύστερα από μια strong-ish αρχή, η 3η σεζόν είχε αρχίσει να πέφτει στα επίπεδα της σεζόν 2, αλλά αυτό εδώ το υποδειγματικό event episode ξαναφέρνει τα πράγματα στη σωστή τους κατεύθυνση. Καταρχάς γιατί έδωσε την ευκαιρία σε μια φανταστική ηθοποιό σαν τη Felicity Huffman να ξεδιπλώσει κομμάτι του ταλέντου της αντί να τρώει ωμά ζαμπόν. Το δίλεπτό της μετά τον πυροβολισμό της Nora είναι το απόλυτο Emmy-bait στους 2 μήνες αυτής της σεζόν. Μιλώντας για το βλαχαδερό, είναι βδομάδες τώρα που ευχόμουν να φύγει, και το οτι βρήκα τον εαυτό μου actually σοκαρισμένο με το θάνατό της, λέει πολλά για τη δύναμη του επεισοδίου. Ο πυροβολισμός ήταν εντελώς ξαφνικός, η αντίδραση της Lynette καθηλωτική, η Laurie Metcalf ως gun-wielding θεοπάλαβη θείτσα άψογη χωρίς να ξεφεύγει στη φάρσα ή στο βαρύ δράμα... η όλη σεκάνς ήταν ό,τι καλύτερο έχει δώσει η σειρά από το ξεμάλλιασμα της Gaby με την hot nun και μετά. Επίσης πρέπει κανείς να εκτιμήσει το πώς όλοι οι παίχτες στήνονται στη θέση τους, και το πώς η κατάσταση της ομηρίας βοηθάει πολλά character arcs να ξεκολλήσουν από τη λάσπη. Τόσο, που σχεδόν μπορώ να πιστέψω πως ήταν κάτι παραπάνω από ένα sweeps stunt. Και όλα αυτά χρειάζονται δεξιοτεχνία που ούτε που θα μπορούσα να πιστέψω πως ο Mar Cherry διέθετε ακόμα (αν την είχε και ποτέ του). Well done.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου