Murderball!

Spoilers για δυο δυνατά επεισόδια, κατά σειρά Friday Night Lights και House.

Σε πρόσφατη συνέντευξή του, ο showrunner του Friday Night Lights, Jason Katims, διαβεβαίωσε πως στην περίπτωση του Street δε θα συμβεί κανένα "TV miracle". Ανάπηρος σημαίνει ανάπηρος. Με αυτό υπόψην, ήταν απλά θέμα χρόνου να τον δούμε να εισάγεται στον κόσμο του murderball, και με χαροποίησε ο τρόπος που το σπορ αυτό χρησιμοποιήθηκε ως κίνητρο για τον Jason να ξεπεράσει την αυτολύπησή του. Καθώς στο πρόσωπό του φαινόταν για πρώτη φορά μια αχτίδα ενθουσιασμού για πρώτη φορά, ο άτυχος αθλητής φάνηκε επιτέλους να παίρνει απόφαση αυτό που του συνέβη και να βάζει τον πρώτο στόχο της post-injury ζωής του.

Στο άλλο βασικό στόρι, συνεχίζει να λάμπει ο Kyle Chandler σε έναν ρόλο-πρόκληση. Όπως φωνάζει στον Voodoo στα αποδυτήρια μου θυμίζει για μια ακόμα το πόσο λάθος ήταν η ερμηνεία του Al Pacino στο Any Given Sunday, και το πώς εδώ όλα είναι σωστά. Ο Taylor αρχικά διστάζει να ρισκάρει, παρότι παραδέχεται πως ο Matt θα μπορέσει να ανταπεξέρθει. Αλλά η λύτρωση έρχεται στο τέλος, όχι επειδή οι Panthers πήραν τη νίκη, αλλά επειδή αυτό συνέβη χάρη στο μεγάλο ρίσκο του προπονητή που εξιλέωσε έτσι τον εαυτό του. Θα ήθελα βέβαια οι αντιδράσεις του Voodoo να μην ήταν τόσο ακραίες (τόσο που πρακτικά υποχρέωσαν τον Taylor να τον αντικαταστήσει) αλλά η αλήθεια είναι πως τέτοιες συμπεριφορές δεν είναι πλαστές.

Ψιλο-γκρίνια? Έχω. Το στόρι της Tyra έμοιαζε υπερβολικά αποκομμένο από οτιδήποτε άλλο συνέβαινε, και σε συνδυασμό με το deja vu (δεν έχουμε δει το ίδιο ακριβώς πράγμα στο Dawson's Creek?) με κάνουν να αναζητώ το νόημα. Μπορεί να υπάρξει κάποια συνέχεια, οπότε το ξανασυζητάμε τότε, αλλά αν όχι, τουλάχιστον αυτό το b-story δεν μας απασχόλησε για πολύ. Αγαπημένη σκηνή του επεισοδίου, η επίσκεψη της ομάδας στον Street και σαν αποκορύφωμα η συνάντησή του με τον Tim υπό το βλέμμα της Lyla. Βλέμματα που ξεχείλιζαν από ενοχή και θυμό, αλλά λόγια καταπιεσμένα που δεν εξέφρασαν τίποτα από όσα έλεγαν τα μάτια. Σπουδαία στιγμή, από αυτές που κάνουν το show να ξεχωρίζει.

Και δυο λόγια για το House. Λάτρεψα τον David Morse και τον χαρακτήρα του σα να μην υπάρχει αύριο- περίμενα πώς και πώς τη στιγμή που ο House θα έβρισκε τον δάσκαλό του. Ούτε ο Θεός δεν είχε καταφέρει να τον ταπεινώσει στο παρελθόν (είχαν έρθει 3-3, αν θυμάστε...) αλλά ένας κακότροπος μπάτσος έμελλε να είναι αυτός που θα το κάνει. Στην ουσία ο τύπος είναι ο House χωρίς το χιούμορ. Είναι bully, συμπεριφέρεται με το χειρότερο τρόπο στους συνανθρώπους του, είναι αλαζόνας και εγωιστής. Η ιδανική νέμεση! Και η αρρώστια της εβδομάδας ήταν συμπαθητική, με ένα φινάλε αναπάντεχο και ακραίο, αλλά κακά τα ψέμματα, όλα τα λεφτά είναι η τιτανομαχία του House με τον μπάτσο που αναμένεται να παρακολουθήσουμε στα επόμενα επεισόδια της σειράς. Can't wait!