Nope.

Spoilers για τα πιο πρόσφατα επεισόδια Heroes και Firday Night Lights.

OK, είναι στιγμές σαν αυτές, που το Heroes φέρεται στους θεατές τους σα να είναι καθυστερημένοι. Αλλά διάολε, το επεισόδιο της εβδομάδας που πέρασε παραήταν καλό για να θέλω να γκρινιάξω. Αρχικά, έλειπαν οι χαρακτήρες που με κάνουν να θέλω να πατήσω το fast forward (Niki, Peter, Micah). Μετά, τα ενδοσυζυγικά του Parkman (ο Grunberg είναι cool, ο χαρακτήρας του σε δράση έχει ενδιαφέρον, αλλά όταν πάει σπίτι είναι βα-ρε-τός) δεν έπιασαν πολύ χώρο, ενώ ο απόλυτα χειρότερός μου χαρακτήρας είχε αυτή την εβδμάδα μερικές σκηνές τόσο κακές που ξεπέρναγαν το όριο και γινόντουσαν λατρεμένα κακές! Είτε μιλάμε για την οθόνη για καθυστερημένους, είτε για τις αστείες ερμηνείες του απαράδεκτου τυπά που παίζει τον χαρακτήρα (δεν θα τον τιμήσω ούτε καν με ένα imdb search), οι σκηνές του Mohinder ήταν τόσο κακές που τις απόλαυσα.

Αλλά στα καλά-καλά, κάθε επεισόδιο που αφιερώνει πολύ χρόνο και σημαντικό κομμάτι ιστορίας (διάβαζε: όχι πώς ο Hiro περνάει το χρόνο του στο Las Vegas) στους Claire/HRG και Hiro, δε μπορεί να χάσει. Οι όλο και πιο απεγνωσμένες προσπάθειες του HRG να μάθει τι κρύβει το μέλλον για την Claire έχουν ως αποτέλεσμα να είμαστε στις άκρες των δαχτύλων μας κάθε φορά που βλέπουμε τη μαζορέτα- με τον homecoming dance να πλησιάζει, το μότο "Save the cheerleader!" μοιάζει να γίνεται ιδιαίτερα σημαντικό. Όσο για τον Hiro, η συνάντησή του με τη σερβιτόρα με έκανε να πονέσω λίγο (άλλοι είδαν cuteness- εγώ το προσπάθησα, αλλά είδα μόνο ό,τι είδα και στις "αισθηματικές" σκηνές του Hurley με τη Libby πέρσι στο Lost) αλλά το όλο στόρι σώθηκε εντυπωσιακά με το φοβερό cliffhanger. Δεν είμαι ακόμα σίγουρος για τους κανόνες λειτουργίας της δύναμης του Hiro (και θα ήθελα να γίνουν σαφείς κάποια στιγμή σύντομα) αλλά αυτό το φινάλε ήταν waaaay cool.

Friday Night Lights 1x07 "Homecoming"
Το Friday Night Lights με έκανε λίγο να ξύνω το κεφάλι μου. Όποιο κουστούμι του NBC αποφάσισε να προσπεραστεί ένα επεισόδιο, δεν θεώρησε πως αυτό θα γινόταν αντιληπτό? Οι χαρακτήρες αναφέρονται σε γεγονότα που δεν έχουμε καν δει, διάολε! Αλλά αφήνοντας τις τεχνικές δυσκολίες κατά μέρος, και πάλι αυτό δεν ήταν και το αγαπημένο μου επεισόδιο, με τον Smash στο τέλος να μετατρέπεται με ευκολία σε ένα potential after-school special. Αλλά πάλι, μπορεί το επεισόδιο που προσπεράστηκε να είχε κάποιο hint που να οδηγούσε πιο άρτια σε αυτή την εξέλιξη, οπότε δεν φταίνε οι παραγωγοί σε αυτή την περίπτωση.

Κατά τα άλλα, χάρηκα που η Tyra πήρε επιτέλους ένα καλό storyline (αλλά ακόμα δεν είμαι σίγουρος αν οι παραγωγοί έχουν κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό τους για τον χαρακτήρα), μου άρεσε το twist με τον Riggins να κλέβει την παράσταση όταν όλα τα βλέμματα ήταν στραμμένα στον Smash, μου άρεσε ο τρόπος που ο τελευταίος κοίταξε με απογοήτευση την οικογένειά του στις εξέδρες μετά το τέλος του καταστροφικού, γι'αυτόν, παιχνιδιού (όπως και τα βλέμματα που έλαβε πίσω), και φυσικά εξακολουθώ να βρίσκω τέλεια κάθε σκηνή που έχει να κάνει με τον Street. Δίνω πόντους και στον ηθοποιό για αυτό, αλλά είναι εμφανές πως και οι σεναριογράφοι τον φροντίζουν πιο πολύ από κάθε άλλο χαρακτήρα. Μου αρέσει που έχει βάλει ένα στόχο στη ζωή του, και δεν είναι ο κλασικός mopey τύπος ανάπηρου που συναντάμε συνήθως στο σινεμά ή την τηλεόραση. Και φυσικά συνεχίζει να με εκπλήσσει το γεγονός πως δεν περνάει επεισόδιο χωρίς τουλάχιστον μια σκηνή του Street να μου δίνει ανατριχίλες! (εδώ, ήταν προφανώς η είσοδός του στο στάδιο... μιλάμε τρίχα κάγκελο...) Επόμενο επεισόδιο σε δύο εβδομάδες.