Forwards and Backwards

Some pretty damn good TV αυτές τις μέρες, με πολύ ταξίδι στο χρόνο! Κατά σειρά Heroes (με ταξίδι στο παρελθόν), How I Met Your Mother (ταξίδι στο μέλλον... του παρελθόντος) και Friday Night Lights.

To Heroes actually με εξέπληξε, γιατί όποτε έχω δει σειρά να κάνει flashback επεισόδιο (είτε μιλάμε για αριστουργήματα σαν το Shield είτε για σαχλαμάρες σαν το Prison Break) το αποτέλεσμα είναι πάντα ένα από τα χειρότερά της επεισόδια, αλλά η υπερηρωική σειρά του NBC ήταν η εξαίρεση. Το στοιχείο που με κρατάει στο Heroes παραμένει αυτή η διάθεση των παραγωγών να γίνονται πάντα πράγματα, να προχωράει η πλοκή, να αποκαλύπτονται στοιχεία, να κλείνουν πλοκές, να ανοίγουν καινούριες... και αυτό το επεισόδιο παρέδωσε. Καταρχάς, η δικαιολογία για την ύπαρξη αυτού του flashback δεν ήταν φτηνή. Ο Hiro πήγε στο παρελθόν κι εμείς απλά τον ακολουθούμε εκεί. Αυτό δεν είναι το #0 που διακόπτει τη φυσιολογική ροή της ιστορίας, είναι κανονικότατα το #10 που συνεχίζει από εκεί που την αφήσαμε. Ο comic-book geek μέσα μου έλαμπε από ευχαρίστηση.

Αλλά και το ίδιο το επεισόδιο, δεν αρκέστηκε στο να χωρέσει ένα κάρο απίθανες συμπτώσεις που όλως τυχαίως καθόρισαν τους ήρωές μας και συνέβησαν όλα την ίδια μέρα. Πολλοί χαρακτήρες απουσιάζουν, κι αυτοί που είναι παρόντες δεν βλέπουν όλοι τις δυνάμεις τους σε εφαρμογή. Κάποιοι, όπως ο Peter, λαμβάνουν απλώς hints. Κι άλλοι, όπως ο Sylar, ζουν το full-blown origin story τους. Sylar. Αυτή η ακαθόριστη απειλή των πρώτων επεισοδίων. Νομίσατε, συνηθισμένοι από το Lost, οτι θα τραβούσε για πάντα μέχρι να μάθουμε ποιος ή τι είναι ε? Χα! Thank you, Heroes! Από εκεί και μετά, ανάμεσα στα διάφορα origin stories αριστερά και δεξιά, είχαμε και τον Hiro να συνεχίζει την αποστολή του από τα προηγούμενα επεισόδια (αυτή η αίσθηση συνέχισης της ιστορίας στην οποία αναφερόμουν παραπάνω). Και να μαθαίνει, προς μεγάλη μου έκπληξη και ικανοποίηση, οτι οι προσπάθειές του να αλλάξει το παρελθόν μπορούν μόνο να αποβούν άκαρπες. Αυτή η εξέλιξη απελευθερώνει τους σεναριογράφους από το ερώτημα "γιατί δεν πάει ο Hiro στο παρελθόν για να διορθώσει τα πάντα?" που αναπόφευκτα θα έκανε την εμφάνισή του κάθε δεύτερη βδομάδα μόνλις τα πράγματα άρχιζαν να σοβαρεύουν. Οι ήρωες θα έχουν μόνο μια ευκαιρία, λοιπόν. Αυτή τη στιγμή, δε μπορώ να περιμένω να δω πώς αυτή θα εξελιχθεί.

(Και, σε αυτό σημείο δε μπορώ να αντέξω άλλο: το Lost εισήγαγε έναν ανάπηρο χαρακτήρα ουσιαστικά στο επεισόδιο 1x04, και 2 σεζόν και 2 επεισόδια αργότερα, δεν ξέρουμε τι τον κούτσανε. Το Heroes εισήγαγε έναν ανάπηρο χαρακτήρα στο επεισόδιο 1x07 και 3 επεισόδια αργότερα μάθαμε τι της συνέβη. Αυτό έχω μόνο να πω, και προχωράω.)

Το How I Met Your Mother συνεχίζει την unlikely ανάβασή του στην εκτίμησή μου. Δεν ξέρω σε ποιο ακριβώς σημείο αυτή η σειρά έγινε κάτι ανώτερο από μια απλώς διασκεδαστική κωμωδία, αλλα η πραγματικότητα λέει πως αυτή τη στιγμή το διασκεδάζω εξίσου σχεδόν με το Office. Σίγουρα αυτό το επεισόδιο δεν έφτασε τη δόξα του 'Slap Bet'(αλλά και ποιο θα μπορούσε, ε?) όμως ήταν pretty damn close. Η εμφάνιση του αγαπημένου Wayne Brady στο ρόλο του μαύρου gay αδερφού του Barney ήταν ανεκτίμητη (λάτρεψα το bit όπου όλοι κρύψανε από τη Robin το γεγονός οτι ήταν μαύρος!) και το όλο subtext του επεισοδίου ήταν ιδιοφυές. Μπορεί σε κάποια σημεία να ένιωσε πως προσπαθούσε υπερβολικά, αλλά η ουσία είναι πως οι παραλληλισμοί με το πολύ επίκαιρο θέμα του gay marriage με άφησαν άφωνο! Γιατί αν οι ρεπουμπλικάνοι καταφέρνουν να βλέπουν με κάποιο τρόπο να απειλείται το δικό τους lifestyle από τον γάμο μεταξύ δύο αντρών, τότε και ο Barney βλέπει να απειλείται το δικό του, επειδή πολύ απλά, "οι gays ξεκινάνε τα trends"! Υποκλίνομαι. Αυτό που περιμένω τώρα είναι να δω αν το χρονικό άλμα είναι μόνιμο ή απλώς ρίξαμε μια ματιά στο μέλλον...

Friday Night Lights 1x08 "Crossing The Line"
Το Friday Night Lights δεν είχε και την πιο σπουδαία εβδομάδα του, αλλά δεν παραπονούμαι. Ο Street ξεκίνησε να παίζει murderball (αν και κάπως υπερβολικά νωρίς, νομίζω) και όλες οι σκηνές του ήταν και πάλι χρυσός, είτε κοίταζε την Lyla και τον Tim και παθιαζόταν όλο και περισσότερο στο παιχνίδι του, είτε γρονθοκοπούσε τον κολλητό του μπροστά στην "μοιρασμένη" κοπέλα τους, είτε απλώς συνερχόταν από το λήθαργό του χάρη στον άξεστο αλλά τόσο πολύτιμο φίλο του. Τα γέλια των δύο τους, ενόσω βρίσκονταν ξαπλωμένοι ανήμποροι να σηκωθούν, ήταν η σκηνή του επεισοδίου. Οτιδήποτε Streetless είχε να κάνει με τον Tim με άφησε αδιάφορο, αλλά οι σκηνές στο σπίτι του Taylor ήταν φοβερές και αμήχανα αστείες, με τον coach να προσπαθεί να αποτρέψει την κόρη του από το να βγει ραντεβού με τον Matt. (η Connie Britton ήταν ιδιαίτερα καλή σε αυτό το επεισόδιο, και οι αντιδράσεις της προς τον Kyle Chandler πέρναγαν τόσο την ειλικρινή ανησυχία για την κόρη της, όσο και την αγάπη για άντρα της.) Στο προηγούμενο επεισόδιο είχα πρόβλημα με τον Smash που όρμηξε στα αναβολικά, αλλά εδώ βρήκα την κατρακύλα του κάπως καλύτερα δοσμένη. Στο τέλος μάλιστα, είχα πιστέψει οτι θα δει το φως ή κάτι τέτοιο, πάνως δεν περίμενα οτι θα αγόραζε ορμόνες με τα λεφτά από τον έρανο της εκκλησίας. Αουτς.