Bummer Monday

Το ξέρω οτι άργησα στο πάρτι, αλλά εν τέλει δεν ξέρω καν γιατί ήρθα. Σχόλια και spoilers για τα 3 απογοητευτικά επεισόδια της Δευτέρας, κατά σειρά Heroes, Studio 60 και 24.

Το έχω ξαναπεί στο παρελθόν, πως αδιαπραγμάτευτος όρος για να συνεχίσει το Heroes να είναι τόσο αγαπητό όσο είναι αυτό τον καιρό, είναι να συμβαίνουν συνεχώς πράγματα. Μπορώ να δώσω λίγο χρόνο για εισαγωγές σε ορισμένα storylines, αλλά όταν αυτές συμπίπτουν, το αποτέλεσμα είναι μάλλον ύπνος. Η σκηνή της Nikki στη φυλακή ήταν επίπονη, ενώ αυτή όπου ο Matt προσπαθεί να πείσει τη γυναίκα του για το χάρισμά του, έφερνε υπνηλία. Και σοβαρά ρε φίλες, μπορείς να διαβάζεις τη σκέψη. Πόσο δύσκολο μπορεί να είναι το να πείσεις κάποιον? Κατά τα άλλα, πήξαμε στο hint, αλλά από όλο το Τίποτα του επεισοδίου, κρατώ 2-3 πραγματάκια που μου γυάλισαν.

Christopher Eccleston. O Dr. Who ως μεγάλος κακός (να υποθέσω) της σεζόν μου αρέσει πάρα πολύ, τόσο πριν τον δω επί της οθόνης (αγαπώ τον ηθοποιό), όσο και αφού τον είδα (σαν ιδέα και σαν μορφή, ο χαρακτήρας του μοιάζει να έχει potential). Η σκηνή της αναπαράστασης της πτώσης της Claire από το πρώτο επεισόδιο. Μου άρεσαν οι μικρές αναφορές, καθώς και το πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα από τότε. Επίσης, είμαι ο μόνος που νόμισα πως οι δυνάμεις της θα την εγκατέλειπαν και απλά θα τραυματιζόταν? Nicely played. Τέλος, κρατώ ως highlight και τη σκηνή της επανένωσης του Hiro με τον "FLYING MAN!" του, που με γύρισε πίσω σε ένα από τα πιο απολαυστικά πεντάλεπτα της σειράς. Και μια που αναφέρθηκα στον Hiro: είναι ιδέα μου ή οι σεναριογράφοι μας δουλέψανε ψιλό γαζί? Αυτό είχε σχεδιάσει δηλαδή ο Isaac? Τη σκηνή από το μουσείο? Τσκ. Κακό teaser.

Mιλώντας για κακό. Τι στα κομμάτια έπαθε το Studio 60 στις διακοπές? Το άφησα στην καλύτερή του φόρμα με το εξαιρετικό χριστουγεννιάτικο επεισόδιο, αλλά η επιστροφή ήταν χάλια. Χάλια! Ο Danny περνά και επισήμως σε stalker mode με την Jordan (δηλαδή για να καταλάβω. Έβαλε το μισό Hollywood να πάρει τηλέφωνο μια χωρισμένη γυναίκα που βρίσκεται πρωτοσέλιδο σε όλα τα tabloid και που πρόκειται να αποκτήσει παιδί εκτός γάμου, για να της πουν να βγει με τον Danny? Είναι παντελώς ηλίθιος?), ο Simon φέρεται σαν πρώτης τάξεως κρετίνος στον Darius, ο Tom κανονίζει ραντεβού με τη Lucy (με διαφορά η καλύτερη στιγμή του επεισοδίου) μόνο και μόνο για να αναγκαστεί στο επόμενο να την παρατήσει για ένα contrived plot που θα οδηγήσει σε ζορισμένες δραματικές δυσκολίες για ένα ζευγάρι που ειλικρινά δεν τις χρειάζεται. Τις είχε τις στιγμές του το επεισόδιο, με τον Ed Asner και τον Steven Weber να αποκαλούν τον Kurt Fuller "moron", και με την Suzanne να συνεχίζει τη διαδρομή της ώστε να γίνει η NewDonna (by the way, αυτό που ήταν αστείο, ήταν το bit με την οργάνωση υπέρ του σεξ που έψαχνε ο Matt) αλλά δεν ήταν αρκετές.

Το χειρότερο όλων όμως ήταν το στόρι με την, εμ, νέμεση της Jordan. Sigh. Γιατί? Κοιτάχτε, καταλαβαίνω οτι ο Sorkin έχει μεγάλο πρόβλημα με τα ριάλιτι, το έχει πει μέσω των ηρώων του κατ'επανάληψη εξάλλου. Σε ενοχλητικό βαθμό. Το κακό δεν είναι αυτό. (Μάλλον, είναι, γιατί οι ήρωες οφείλουν να είναι κάτι παραπάνω από φερέφωνα των δημιουργών τους.) Το ενοχλητικό της υπόθεσης είναι το πόσο ο Sorkin δεν έχει ιδέα τι είναι αυτό που μισεί. Η πρόταση για ριάλιτι που είχε απορρίψει η Jordan στο 4ο επεισόδιο? Με το show που θα ξεφτίλιζε δημόσια άπιστους συζύγους, και τα λοιπά? Τέτοιο πράμα δεν έχει εμφανιστεί στην αμερικάνικη τηλεόραση εδώ και χρόνια. Το ριάλιτι που προτείνει η διευθύντρια του Illiterate Programming? Αυτό που ακούστηκε σαν διασταύρωση Τένιας Μακρή και Ανδρέα Μικρούτσικου? Ποιος νοήμων άνθρωπος που παρακολουθεί τα τηλεοπτικά δρώμενα θα πρότεινε τέτοιο πράγμα σήμερα? Είμαστε στην εποχή του Project Runway και του Amazing Race, ξύπνα Aaron! Tα ριάλιτι με wrestling midgets δεν πιάνουν πια, πολεμάς μια τάση που έχει πεθάνει από μόνη της! Επιχειρώντας να ανοίξει κουβέντα (κουβέντα? Μονόλογο, αν κρίνω από το πόσο arch έχει γραφτεί η ανταγωνίστρια της Jordan. "There's another pretty girl at the dance, and this one's not pregnant?" Ποιος μιλάει έτσι?) για την πραγματικότητα της ριάλιτι τηλεόρασης, ο Sorkin πράττει το χειρότερο αμάρτημα. Μιλάει χωρίς να έχει την παραμικρή ιδέα σε τι αναφέρεται. Ή μάλλον, νομίζοντας οτι ξέρει σε τι αναφέρεται. Κι ως γνωστόν, η ημιμάθεια είναι το μοναδικό μεγαλύτερο κακό από την αμάθεια. Sheesh.

Μετά από όλο αυτό νομίζω πως βλέπω με άλλο μάτι τον latest καρχαρία του 24. Όχι οτι έχει πρόβλημα στο να τους προσπερνά η σειρά αυτούς, αλλά οτι ήταν καρχαρίας, ήταν. Μέσα σε 15 λεπτά μάθαμε οτι ο Jack έχει πατέρα μπλεγμένο με τρομοκράτες ο οποίος αγνοείται, στην προσπάθειά του να τον εντοπίσει έρχεται σε επαφή με τον αδερφό του που τυχαίνει να είναι ο Bluetooth Man που ήλεγχε τον Πρόεδρο Logan πέρσι, και ο οποίος είναι παντρεμένος με την γυναίκα του Πετρέλη από το Heroes, με την οποία ο Jack διατηρούσε δεσμό ενώ ήταν παντρεμένος με την Teri (αν δε με προδίδουν τα μαθηματικά μου) και με την οποία έκανε έναν γιο (αν δε με προδίδουν τα μάτια μου) τον οποίον τώρα μεγαλώνει ο Evil Bluetooth Man αδερφός του σαν δικό του παιδί, έναν αδελφό που ο Jack είναι περίπου 3 δευτερόλεπτα μακριά από το να δολοφονήσει γιατί έτσι.

ΟΥΦ.

Είναι στα καλά τους? Για να το πω όλο αυτό κόντεψα να πάθω καρδιακό, κι αυτοί μας το πετάνε έτσι, σα να μη συμβαίνει τίποτα? Καταλαβαίνω απόλυτα την ανάγκη του show να εξελίσσεται διαρκώς, αλλά κάπου enough is enough πια. Όχι οτι δεν το καταδιασκέδασα για μία ακόμη φορά, αλλά να, τώρα δε θα μπορώ να ξαναδώ το 24 χωρίς να σκέφτομαι τον Jack ως 3χρονο παιδάκι να βασανίζει τον αδερφό του για να του δώσει την πιπίλα του, ξέρω'γω. Keep in mind οτι όλα αυτά συνέβησαν περίπου 30 λεπτά αφού ο Jack σκότωσε εν ψυχρώ τον Curtis και αφού μια πυρηνική βόμβα έσκασε μέσα στο L.A. κι ενώ οι τρομοκράτες έχουν στην κατοχή τους άλλες 4, για την τοποθεσία τον οποίων δεν έχει κανείς την παραμικρή ιδέα, εκτός ίσως από έναν πρώην μαζικό δολοφόνο που όμως τώρα είναι φρεσκοπλυμμένος και ανταλλάσει χειραψίες με τον Bill Buchanan, ή τον πατέρα του Jack Bauer που μπορεί ή μπορεί να μην είναι και ο αληθινός πατέρας της Nina Myers και του Marwan από την 4η σεζόν. (Γιατί όχι? 24 είναι αυτό.)

ΟΥΦ.

Χαλαρώστε.
Eδώ είμαστε, δεν πάμε πουθενά!