The Not (US) TV Post!

Καλή μας χρονιά λοιπόν!!

Ο κόσμος το 2006 μπορεί να ψιλο-πήγε κατά διαόλου, αλλάαααα η pop κουλτούρα έζησε μεγάλες μέρες. Και λογικό είναι, βασικά, διότι καθηλωτικές πολιτικές αλληγορίες (από το Deadwood και το Children of Men μέχρι το Pride of Baghdad και το Battlestar Galactica) γεννήθηκαν από τις στάχτες των πιο τρομακτικών τραγωδιών του νεογέννητου 21ου αιώνα. Προς θεού, δε σταμάτησα ξαφνικά να λατρεύω την καθαρή διασκέδαση που προσφέρουν τα κάθε Grey's Anatomy και οι Lily Allens αυτού του κόσμου, ίσα-ίσα. Αλλά πέρσι τέτοιο καιρό θυμάμαι το Hollywood να χαίρεται με το πόσο φιλελεύθερο είναι επειδή ανέδειξε ταινίες που άφοβα γιόρταζαν gay έρωτες ή καταδίκαζαν τη λογοκρισία (θέματα σημαντικά, όσο όμως και αυτονόητα) τη στιγμή που φέτος έχουμε σειρές που φέρνουν στην ίδια θέση τις Η.Π.Α. με την al-Qaeda ή εξηγούν αναλυτικά πώς ο μόνος τρόπος για να κερδηθεί ο πόλεμος των ναρκωτικών είναι η αποποινικοποίησή τους, έχουμε ταινίες που αρνούνται να βαφτίσουν τους αεροπειρατές της 11/9 "Τρομοκράτες" και τους αντιμετωπίζουν ως ανθρώπους ή που απορρίπτουν την έννοια του ήρωα εν γένει, κι έχουμε κόμικς τόσο φιλελεύθερα που αρνούνται να ξεπέσουν στην ευκολία της δαιμονοποίησης, του πατροναρίσματος ή των επιπέδου bumper sticker στίχων τύπου Stop the War.

Διάολε, ακόμα και η Summer του O.C. πέρασε φάση πολιτικής και κοινωνικής επαγρύπνησης.

Είναι σαφές πως ο κόσμος αλλάζει, και αυτή τη φορά η τέχνη είναι εκεί για να καταγράψει και να σχολιάσει, όχι να έρθει καθυστερημένα και να ζητήσει τις όποιες συγγνώμες της. Είθε και μέσα στο 2007 να τα πει με εξίσου μεγάλη διάθεση, αυθάδεια και επιθετικότητα, όση επέδειξε και κατά τη διάρκεια του έτους που φεύγει.

Ακολουθούν τα 5 αγαπημένα μου δείγματα κινηματογράφου, μουσικής και κόμικς από το 2006, καθώς και μερικά από τα πράγματα που περιμένω πώς και πώς από το 2007. (Διότι δικό μου είναι το blog και ό,τι θέλω κάνω!) Αργότερα, σε ξεχωριστό ποστ, τα ανάλογα keepers μου σχετικά με την τηλεόραση. Και πάλι: Καλή μας χρονιά!


Movies

1. United 93 του Paul Greengrass
2. Children of Men του Alfonso Cuaron
3. Borat: Cultural Learnings of America for Make Benefit Glorious Nation of Kazakhastan του Larry Charles
4. The Departed του Martin Scorsese
5. Marie Antoinette της Sofia Coppola

> Οι δύο πρώτες με συγκλόνισαν και με έναν τρόπο εντονότερο και του Oldboy, τόσο που πρέπει να γυρίσω στο 2001 και το L' Irreversible του Gaspar Noe για να ξαναβρώ. Το Borat έφερε την καφρίλα του Knoxville να συναντήσει τη βιτριολική πολιτική σάτιρα του Colbert, τη στιγμή που η Coppola αφαίρεσε κάθε πολιτική διάσταση από την ιστορία της Αντουανέτας και έκανε τις Βερσαλλίες να θυμίζουν μια υπέροχη βραδιά στο Μοναστηράκι. Ο Scorsese επέστρεψε στις ρίζες του με ένα συναρπαστικό παιχνίδι ταυτοτήτων και μελέτης πάνω στην υστεροφημία του ατόμου.


Comic Books

1. Pride of Baghdad του Brian K. Vaughan
2. Astonishing X-Men του Joss Whedon
3. Seven Soldiers του Grant Morrison
4. Nextwave - Agents of H.A.T.E. του Warren Ellis
5. Fables του Bill Willingham

> Αν ήταν γραμμένα από διαφορετικούς συγγραφείς, η πεντάδα θα ήταν 100% κυριευμένη από τα έργα του Vaughan, αλλά πήγα για πλουραλισμό. Υ - Τhe Last Man, Runaways, Ex Machina, Doctor Strange: The Oath, The Escapists. Το ένα καλύτερο από το άλλο, το 2006 του ανήκε ολοκληρωτικά. Αλλά από όλα, το Pride of Baghdad ήταν το έργο που θα τον συντροφεύσει στην αιωνιότητα, με την συγκλονιστική και πολυεπίπεδη μελέτη της ηθικής του πολέμου στο Ιράκ (και όχι μόνο), μακριά από κραυγές πατριωτισμού ή εύκολους αφορισμούς για την κυβέρνηση Bush. Τα υπόλοιπα ακολουθούν, με το ψυχολογικό θρίλερ του Joss Whedon, το επικό παζλ 33 κομματιών του Grant Morrison, το δίχως ιερό και όσιο καφριλίκι του Warren Ellis και τη θαρραλέα επανεφεύρεση του κόσμου των παραμυθιών από τον Bill Willingham να μου προσφέρουν τις μεγαλύτερες απολαύσεις μέσα στη χρονιά που φεύγει.


Albums

1. Alright, Still της Lily Allen
2. The Black Parade των My Chemical Romance
3. Begin to Hope της Regina Spektor
4. Through the Windowpane των Guillemots
5. Rabbit Fur Coat των Jenny Lewis & The Watson Twins

> To υφάκι της Allen ενώ παραδίδει κοφτερούς στίχους κάτω από κεφάτους ρυθμούς ορίζει απόλυτα την ποπ μουσική για το 2006. Οι MCR με καθήλωσαν με την επική ιστορία ενός νέου που επανεκτιμά της ζωή που έζησε, καθώς αργοπεθαίνει από καρκίνο. Κρατώ ακόμα τους συναρπαστικούς πειραματισμούς της Spektor, τη ζεστασιά της Lewis και τις ενορχηστρώσεις-θαύμα των Guillemots (που άργησα αλλά ευτυχώς τους γνώρισα).


Tracks

1. Intermission των Scissor Sisters
2. Made-up Lovesong #43 των Guillemots
3. LDN της Lily Allen
4. Hold On, Hold On της Neko Case
5. Get Myself Into It των Rapture / SexyBack του Justin Timberlake

> Το #5 είναι διπλό γιατί ως άνθρωπος ίσων ευκαιρίων, ξεβιδώνομαι εξίσου με darlings του MTV και της indie blogόσφαιρας, αρκεί να είναι τόσο γαμάτα όσο αυτά τα δύο! Το LDN μου γνώρισε τη Lily και, πολύ απλά, ήταν το καλοκαίρι του 2006 για μένα, ενώ την κομματάρα της Neko άργησα να τη γνωρίσω αλλά έκτοτε η φωνή της με κάνει σχεδόν να κλαίω όποτε το ακούω. Το #43 είναι μια πανδαισία ήχων ξεχωριστών από οποιοδήποτε άλλο lovesong μπορεί να υπάρχει. Αλλά το αγαπημένο μου κομμάτι από όλη τη χρονιά ήταν το Intermission, τόσο εφευρετικό, διασκεδαστικό και συναρπαστικό την ίδια στιγμή, που με υποχρέωσε να επανεκτιμήσω ολόκληρο το άλμπουμ των Sisters.


Ελπίδες a.k.a. Tι περιμένω να μου φέρει το 2007

1. Buffy Season 8 / Wonder Woman / Goners / Runaways του Joss Whedon
2. Harry Potter and the Deathly Hallows της JKR
3. Zodiac του David Fincher
4. Το τέλος του Y- The Last Man / To Faith story-arc στην Buffy Season 8 του Brian K. Vaughan
5. Neon Bible των Arcade Fire

> Μετά από ένα ελαφρύ 2006, το '07 μοιάζει γεμάτο με τον αγαπημένο μου δημιουργό! Πρωτίστως περιμένω τη Buffy (είτε γράφει ο Whedon είτε ο BKV), αλλά και ένα πιθανό release date της Wonder Woman δε θα με χάλαγε. Δύο από τις πιο λατρεμένες σειρές που έχω διαβάσει ποτέ θα τελειώσουν οριστικά μέσα στο '07 και ελπίζω τόσο το Harry Potter όσο και το Y- The Last Man να έχουν το σπουδαίο κλείσιμο που τους αξίζει. Αν κρίνω από το ένα κομμάτι που έχει ήδη ακουστεί, το νέο άλμπουμ των Arcade Fire θα είναι έξίσου συγκλονιστικό με το Funeral- φυσικά το περιμένω σα να μην υπάρχει αύριο. Το ίδιο και για τη νέα ταινία του David Fincher. O σκηνοθέτης της αγαπημένης μου ταινίας έχει μαζέψει ένα απίστευτο αντρικό καστ για την πρώτη του δουλειά εδώ και 6 χρόνια, και όσο νά'ναι έχω ψιλο-ψοφήσει στο περίμενε!