The Black Donnellys


Το περίμενα πώς και πώς, να αρχίσει το νέο show του Paul Haggis. Στο μυαλό μου δε μπορούσα να μετρήσω τους τρόπους με τους οποίους θα το έθαβα. Τελικά? Απογοήτευση. Το show δεν είναι αρκετά κακό για να το καρατομήσω, αλλά φυσικά και δεν είναι αρκετά καλό για να μου αρέσει πραγματικά. Μετά το άλμα θα επιχειρήσω να αναπτύξω μερικές σκέψεις για το τι δουλεύει και τι όχι, αναπόφευκτα με spoilers για το φινάλε.

Δεν ξέρω πόσα πράγματα είναι δυνατόν να πει ο Haggis και ο Moresco με αυτή τη σειρά, που να μην έχουμε δει στο "Goοdfellas" ή το "Sopranos". Αυτά τα δύο έργα έχουν εξερευνήσει τόσο εκτενώς κάθε πιθανή θεματική του urban μαφιόζικου δράματος, που παρακολουθώντας τον πιλότο των "Black Donnellys" ένιωθα σα να βλέπω την ιστορία τριών random χαρακτήρων της σειράς του David Chase, από αυτούς που ο Tony καθαρίζει στο πρώτο 20λεπτο ενός επεισοδίου.

Δηλαδή, όχι αρκετά engaging, και σίγουρα πλήρως κλισαρισμένο. Τα 4 αδέρφια αποτελούν το καθένα την ενσωμάτωση ισάριθμων κλασικών τύπων χαρακτήρα (υπάρχει ο έξυπνος, ο θερμοκέφαλος, ο man-whore, κτλ) και δεν υπάρχει απολύτως τίποτα σε αυτό τον πιλότο που να με κάνει να νοιαστώ για οποιονδήποτε από αυτούς. Το άχρωμο καστ δεν βοηθάει, επίσης-- οι μισοί από αυτούς μοιάζουν να ξεπήδησαν από σαπουνόπερες του FOX. Speaking of, η Olivia Wilde του "O.C." είναι πολύ ομορφότερη με τα μαύρα μαλλιά εδώ από ό,τι ήταν με τα ξανθά όταν φίλαγε τη Marissa Cooper. Ahem. Επιστρέφουμε στον Haggis.

Σε κάποια φάση θα πρέπει να γίνει νόμος η απαγόρευση σε κάθε showrunner της εισαγωγής στην ιστορία ενός bland ζευγαριού όμορφων ανθρώπων που αρνούνται να ενεργήσουν πάνω σε αυτά που αισθάνονται. Αναρωτιέμαι, σε ποια από τις 27 ήδη υπάρχουσες οδούς θα πατήσει ο Bobby Moresco? Και πάλι: κανείς από τους χαρακτήρες δεν έχει αναπτύξει μια αρκετά ενδιαφέρουσα προσωπικότητα για να μπορέσει να σηκώσει τη σειρά, κάτι που με φέρνει στο βασικό πρόβλημα του twist στο φινάλε.

Ωραιότατη ανατροπή, κυρίως για το πού μπορεί να στείλει την ιστορία (και όχι τόσο για το flashback, στο οποίο θα επανέλθω αμέσως). Αλλά έχει ένα βασικό πρόβλημα: ποιος είναι ο Tommy Donnelly? Είναι ένα καλό τυπάκι που μένει έξω από μπελάδες, συνεργάζεται με τους φίλους του, προσέχει την οικογένειά του. Τίποτα από όσα είδαμε σε αυτά τα 40 λεπτά δεν προετοίμαζε σωστά το έδαφος για την ξαφνική αλλαγή στο χαρακτήρα του. Θα δικαιολογηθεί αυτό το μακελειό από ένα ξερό ρητορικό "μέχρι πού μπορείς να φτάσεις για την οικογένειά σου?" Yawn! Και πάλι, αυτά είναι πράγματα που έχουμε δει αλλού. Σε καλύτερες σειρές ή ταινίες, με πιο ενδιαφέροντες χαρακτήρες και καθηλωτικούς ηθοποιούς.

Το οποίο με φέρνει στον αγαπημένο μου Paul Haggis. Παραδέχομαι οτι ξεκίνησα να βλέπω τον πιλότο με την πιο ακραία πιθανή προκατάληψη, αλλά μετά την cool opening sequence και μια από τις πιο εφευρετικές αφηγήσεις που έχω δει στην τηλεόραση (καθόλου αντικειμενική, γεμάτη μικρά αλλά διόλου αθώα ψεμματάκια), άρχισα να αναρωτιέμαι: μπορεί αυτή τη φορά να με κερδίσει? Όσο η ώρα εξελισσόταν όμως, άρχισα να ηρεμώ. Οι χαρακτήρες επίπεδοι. Οι συμπτώσεις και πάλι όχημα δραματουργίας. (Ο Tommy ήταν στο αυτοκίνητο! Ποιος να το έλεγε! Έχει και σκοτεινή πλευρά τελικά. Bwahaha.) Η αφήγηση μετά τα εφετζίδικα κολπάκια της αρχής ξέπεσε στις σταθερές του δημιουργού από αγαπημένα έργα όπως το "Crash" ή το "Flags of our Fathers": είναι εκεί απλά για εξηγεί στον χαζό τα συναισθήματα και τα character traits των ηρώων, που με τη σειρά τους είναι κι εκείνα ιδιαίτερα τετριμμένα.

Η αλήθεια είναι πως όλα τα παραπάνω, αν και εύκολα εντοπίσιμα, δε με ενόχλησαν τόσο όσο στο "Crash". Ίσως η γραφή του Haggis να δουλεύει καλύτερα απλωμένη σε 13 ή 22 ώρες, παρά συμπυκνωμένη σε 2. Στη μεγάλη οθόνη τον βρίσκω ανυπόφορο, στη μικρή θα είναι απλώς σαν το "Lost" με αφήγηση. Μπορώ να το αντέξω αυτό. Το "Black Donnellys" έχει τις στιγμές του (*) και είναι σίγουρα πολύ αξιοπρεπέστερο από αυτό για το οποίο είχα προετοιμάσει τον εαυτό μου. Αλλά θα νιώσω την ανάγκη να ακολουθήσω και στα επόμενα επεισόδια? 2-3 βδομάδες τις έχει κερδίσει, νομίζω, αλλά αν δε συμβεί κάτι συνταρακτικό, κάτι αληθινά ενδιαφέρον ως τότε, θα ανανεώσω το ραντεβού μου με τον Great Hack για το επόμενο κινηματογραφικό ταξίδι του.

(*) Η καλύτερη εκ των οποίων λείπει από την τελική έκδοση του πιλότου, από ό,τι έχω καταλάβει. Καθώς ο Tommy κατασφάζει τους Ιταλούς μαφιόζους στην κορύφωση του επεισοδίου, από πίσω παίζει το "Rebellion" των Arcade Fire. Θεωρώ πως αυτό είναι ένα από εκείνα τα κομμάτια που ό,τι και να ντύνει το μετατρέπει άμεσα σε cool sequence, αλλά στη βερσιόν που προβλήθηκε, το κομμάτι απουσιάζει. Πολύ αμφιβάλω αν αυτή η σκηνή θα μου έκανε την ίδια εντύπωση χωρίς τη μουσική των Arcade Fire από πίσω, οπότε κρατάω και μια πισινή για το ενδεχόμενο ακόμα και πράγματα που μου άρεσαν σε αυτό τον πιλότο να κέρδιζαν από τη χρήση μπόλικης καλής contemporary μουσικής. Και πάλι: τα ξαναλέμε στο δεύτερο επεισόδιο.

2 σχόλια:

  1. Eisai yperbolika eugenikos kai anarotiemai giati. Prospatheis na eisai antikeimenikos kai na kseperaseis tin arxiki prokatalipsi? Giati? The man delivered akrivos auto pou yposxetai kathe fora pou ypografei ena project. To na perimeneis auto to pragma den einai kako.
    O Captain Obvious ksanaxtypa! Den thymamai kala leptomereies giati exoun perasei mines apo tote pou eida ton piloto, alla thymamai tous bland, karaklise xaraktires (oute sta onomata den einai efeuretikos: Tommy, Joey, don't call me Pammy) kai mia rain of crap:
    a) H afigisi. Mia apo tis efeuretikoteres pou exeis dei? Compared to what? American Idol? O typos xrisimopoiei tin pio tempeliki texniki giati den mporei na mas afisei na katalaboume monoi mas ti symbainei. Prepei na mas to PEI. Prepei na mas pei oti (OK auto epsaksa kai to brika giati i mnimi mou den sygkratise tis sofes koubentes tou afigiti mas) "The Irish have always been victims of negative stereotyping. I mean, people think that we’re all drunks and brawlers. And sometimes that gets you so mad, all you want to do is get drunk and punch somebody." LOL it's so funny. Einai san na bazei enan elefanta na leei: "Emeis oi elefantes eimaste megaloi kai exoume proboskida. Eimaste apo ta megalytrera zoa tis zougklas. Auto den einai panta toso eukolo giati oi anthropoi epilegoun emas gia na kathontai pano otan pane safari."
    b) Ta stereotypa. Dyo pragmata kanoun sti zoi tous oi Irlandoi: exoun bar kai misoun thanasima tous Italous. (den leo oti den yparxei exthra metaksy tous alla edo prokeitai kai pali gia tin Katara Tou Profanous).
    c) H anatropi. Who didn't see that coming? Ksero malista enan typo, Francis Ford Coppola ton lene, who did that 25 years ago!!! Apisteuto? Kleftis, if you ask me. Oloi kseroume oti o Michael Corleone itan dimiourgima tou Paul Haggis, along with Jesus, the Beatles and water.
    d) H Teliki Skini. An eixes dei tin version tou pilotou pou problithike xtes, tha se sygxorousa. Cool i xrisi tou Rebellion? (Asxeto: sto MAD autos pou parousiazei to Post Alternative to eipe "ριμπίλιον", den kano plaka!) Akoma kai se skini ton Flintstones mporeis na dimiourgiseis entasi paizontas OLOKLHRO to tragoudi auto, xoris dialogo, prospathontas na peiseis oti o mexri tora filisixos Barney egine maniakos dolofonos deinosauron. Einai o eukolos tropos kai gi'auto mou spaei ta neura. Eidika apo ton Haggis who does nothing to challenge himself, ever.

    Auta. Elpizo na min ksexasa kati giati den tha ithela na adikiso ton agapimeno mou.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Συμφωνώ στα πάντα, βασικά, απλά δυο διευκρινήσεις.

    α) Η αφήγηση ήταν εφευρετική γιατί μου άρεσε το οτι ο τυπάκος έλεγε ψέμματα και την άλλαζε όπως γούσταρε. Η αφήγηση ως concept όμως, και ειδικά όπως την χρησιμοποιεί ο Hackis, προφανώς και εξυπηρετεί απλώς ένα και μοναδικό σκοπό, να μας εξηγεί αυτά που πρέπει να καταλάβουμε (και έχουμε ήδη καταλάβει).

    β) Η τελική σκηνή. Αυτό που λες λέςωκι εγώ! Οτι μου άρεσε, αλλά μάλλον οφειλόταν στη χρήση της κομματάρας και όχι στις ικανότητες του Haggis!

    ΑπάντησηΔιαγραφή