Grey's Anatomy, Season 3, Episode 20

Spoilers για την επιστροφή του Grey's Anatomy.

Από τη στιγμή που ο Mark βρέθηκε στο ασανσέρ κατά τη διάρκεια του άβολου φλερταρίσματος του Richard, ήξερα οτι θα έβλεπα ένα καλό επεισόδιο. Και το δευτερόλεπτο που η Izzie μαθαίνει για την αρρώστια της κόρης της, ήμουν πια βέβαιος. Το "Τime After Time" ήταν εν τέλει ελαφρώς άνισο, αλλά όσα με ενόχλησαν ήταν ασήμαντα, οπότε δε θα γκρινιάξω πολύ.

Η Κatherine Heigl σηκώνει και πάλι τη σειρά πάνω της, όχι μόνο λόγω του hookup της Izzie με τον George, αλλά με το storyline-έκπληξη με την κόρη της. Αν η Shonda Rhimes περίμενε την σωστή στιγμή για να φέρει τη μικρή μέσα στα πράγματα, το κατάφερε. Σαν, απευθυνόμενη στο κοινό, να λέει "Δεν αντέχετε μαζί τον George και την Izzie? Αισθανθείτε τώρα άσχημα, σκουλήκια, που ο George ήταν αυτός που στάθηκε δίπλα της σε μια τόσο σημαντική στιγμή της ζωής της." Εγώ εξαρχής δεν είχα κανένα πρόβλημα με αυτή την εξέλιξη, οπότε τώρα απλά κάθομαι πίσω και απολαμβάνω. Αν μη τι άλλο, αυτό το επεισόδιο έδωσε την ευκαιρία στην Heigl να ξεσπάσει στην οθόνη με έναν πιο συγκρατημένα συγκινητικό τρόπο, κάνοντάς με να την αγαπήσω ακόμα πιο πολύ.

Το αγαπημένο μου όμως subplot ήταν αυτό του Richard, που αρχικά παίχτηκε περισσότερο για comic reflief, αλλά έκλεισε το επεισόδιο με μια αναπάντεχα συναισθηματική σκηνή. Λάτρεψα την awkwardness στο ασανσέρ, την αντίδραση της νοσοκόμας στο φλερτ του Sloan, την υποχώρηση του Richard ("Wingman!" "...wingman.") και την αντίδραση του όταν κατάλαβε τι ηλικία είχε η κοπέλα στο μπαρ, και πάνω από όλα λάτρεψα, λάτρεψα, λάτρεψα το χορό του με την Addison στο κλείσιμο. Ήταν λες κι αυτή η τελευταία σκηνή μπήκε για να μας θυμήσει πόσο cool και awesome και hot είναι η Addison, τώρα που ψήνεται και το spin-off της.

Δε μπορώ να πω οτι νοιάστηκα εξίσου για τα υπόλοιπο επεισόδιο. Βρήκα τον bully του Roger Rees ελαφρώς ανυπόφορο, κι ας υπήρξε Lord Marbury στο West Wing, και ειδικά μετά τα θεατρικά αυτού του επεισοδίου χαίρομαι που πήρε δρόμο. Από την άλλη, το δίλημμα "δουλειά ή οικογένεια" του Derek είναι δεκτό αλλά εύχομαι να μην πάει μακριά η βαλίτσα. Μου αρέσει όταν το πρωταγωνιστικό ζευγάρι ζει ανέμελες μέρες στο background της σειράς και αφήνει στην Heigl το heavy lifting. (οι Dempsey και Pompeo είχαν φοβερές στιγμές και φέτος, αλλά οι Heigl και Knight αντίστοιχα είναι καλύτεροι ηθοποιοί και πιο ενδιαφέροντες χαρακτήρες.)

Όσο για τον Alex, ενώ έχω αγαπήσει αυτή τη low-key ιστορία ως τώρα, με τα γλυκά ανεπίσημα ραντεβού του με την Jane Doe, εδώ βρήκα τραβηγμένη από τα μαλλιά την εξέλιξη με τους faux γονείς. Καταλαβαίνω το point που ήθελε να αποδείξει η Rhimes εδώ, αλλά η εκτέλεση μύριζε προσπάθεια, σε αντίθεση ας πούμε με το κεντρικό στόρι του επεισοδίου. (όπου οργανικά προκύπτει η επιλογή του Geoge να σταθεί στη φίλη/ερωμένη του, και όταν το κάνει είναι απόλυτα κατανοητό. Poor Callie.)

Οι δύο αγαπημένες στιγμές του επεισοδίου, όμως? It's all about George and Bailey, baby! To "Make me." του George όταν η Bailey τον διέταξε με τη ματιά της να φύγει από το δωμάτιο, και λίγο νωρίτερα το ξεκαρδιστικό "You demand?" της Miranda όταν ο O'Malley απαίτησε να μάθει πού βρίσκεται η Izzie. Αν ισχύει η υποψία μου για το ποιο θα είναι το πρώτο άτομο που θα μάθει για την παράνομη σχέση των δύο φίλων, τότε είναι σκηνές σαν αυτού του επεισοδίου που θα κάνουν την εξέλιξη αυτή ενδιαφέρουσα.