High School Musical 2

Άλλος ένας γύρος εθιστικών ρυθμών και ευφάναστων χορογραφιών, το "High School Musical 2" του Kenny Ortega έκανε πρεμιέρα την Παρασκευή σε αριθμό-ρεκόρ 17+ εκατομμυρίων θεατών. (Αυτό είναι ένα δεκάρικο πάνω από το κοινό της πρώτης ταινίας, και περισσότερα ζευγάρια μάτια από εκείνα όλων των υπόλοιπων δικτύων αθροιστικά εκείνο το βράδυ.) Η σύντομη βερσιόν είναι, με ικανοποίησε. Αυτή η καρα-κλισεδούρα που λένε όσοι βαριούνται να γράψουν κάτι ουσιώδες, "twice the dance, twice the bitchiness, twice the fun!"? E, εδώ ταιριάζει τέλεια. Συγκεκριμένα spoilers μετά το άλμα...

Αυτό το ξέσπασμα υστερικού καμπ μεγαλείου από τον Troy του Zac Efron νομίζω θα με ακολουθεί για πολύ καιρό ακόμα. Εκεί που ο Luke Skywalker, circa "Return of the Jedi", συναντά τον emo Peter Parker του "Spider-man 3"? Ο μαυροφορεμένος Troy κοιτάζει βαθιά στην ψυχή του, το οποίο βασικά σημαίνει οτι πλατσουρίζει γύρω από μια αντανάκλαση του εαυτού του που κάνει τον Ang Lee να ξεφυσήξει επιτέλους καθησυχασμένος: o Eric Bana στον "Hulk" του δεν βρίσκεται πλέον στην κορυφή αστειότητας της σχετικής, και αφάνταστα μοναχικής, λίστας.

Προσπαθώ να προσπεράσω αυτή τη μανιώδη χορο-τρεχάλα του Efron στις άδειες πλαγιές του γηπέδου γκολφ καθώς τραγουδούσε στίχους σαν "I don’t wanna win this game if I can’t play it my way", αλλά πώς μπορώ? H Julie Andrews, o Legolas, o Peter Parker, o Hulk, o Luke Skywalker, o Judas από το "Jesus Christ Superstar"-- έχουν όλοι τους γίνει ένα πράγμα στο μυαλό μου το οποίο έχει τη μορφή του Zac Efron. Έχω μείνει με το στόμα ανοιχτό και δεν ξέρω αν πρέπει να αρχίσω να κουνιέμαι στο ρυθμό ή να βάλω τα κλάμματα από τα γέλια (ή να τα κάνω όλα μαζί), αλλά το βέβαιο είναι οτι το "Bet On It" θα κάνω καιρό να το ξεχάσω.

Ξεκαρδιστικό ή όχι, αυτό το πεντάλεπτο είναι η καλύτερη απόδειξη πως οι δημιουργοί αυτών των ταινιών είναι καλύτερα να κάνουν οτιδήποτε μέσω μουσικοχορευτικών κομματιών, παρά με σκηνές actual character development, γιατί αυτές είναι τόσο σχηματικά τυπικές, που ορκίζομαι πως άκουσα το δεκάχρονο μέσα μου να κάνει eyerolling. Και ξέρετε πόσο λίγο θόρυβο κάνουν τα μάτια όταν κινούνται.

Ο σεναριογράφος (βαριέμαι να τον ψάχνω τώρα, Μπαρτο-κάτι λέγεται) έξυπνα στηρίζεται στους χαρακτήρες που η πρώτη ταινία ανέδειξε ως fan favorites. Κάπως έτσι η Sharpay της Ashley Tisdale που στο πρώτο φιλμ ήταν λίγο-πολύ το comic relief (ναι, τυπικά ήταν η "κακιά", αλλά σοβαρά τώρα) εδώ παίρνει μεγαλύτερο και σημαντικότερο ρόλο από την υπνηλιακά αδιάφορη Vanessa Hudgens. Ξεκάθαρα το πλέον ταλαντούχο μέλος αυτού του καστ, η Tisdale προσδίδει στο χαρακτήρα της μια γλυκιά αφέλεια που δε σε αφήνει να την αντιπαθήσεις ούτε στιγμή παρά το γεγονός οτι εδώ είναι ξεκάθαρα η εγωιστική σκυλάρα που κάνει τα πάντα για να κρατήσει για τον εαυτό της... τα πάντα.

Ο Efron σχεδόν ανταποδίδει τη σπιρτάδα της Tisdale και είναι ήδη στο σωστό δρόμο για να εξελιχθεί στον John Travolta που ο John Travolta δε μπόρεσε ποτέ να εξελιχθεί. Η Hudgens όπως είπα με κοίμιζε και πολύ αποτελεσματικά απομακρύνθηκε από ένα σημαντικό κομμάτι της ταινίας, είτε με την πλοκή να την διώχνει είτε βρισκόμενη σε ομαδικές σκηνές πολλών προσώπων (οπότε και την blandness της έκρυβαν πολύ πιο ενδιαφέροντες χαρακτήρες σαν του break-out Lucas Grabeel ή του Corbin Bleu.)

Τελικά, το HSM2 πετυχαίνει όπου είχε πετύχει και ο προκάτοχός του, κι αν δεν είχε μαζί του στοιχείο της έκπληξης, τα καλύτερα τραγούδια, oι εντυπωσιακότερες χορογραφίες και η αλλαγή του focus σε πιο διασκεδαστικούς χαρακτήρες το φέρνει τουλάχιστον στα ίδια επίπεδα. Μερικά random σχόλια:

• Towels imported from Turkey, Turkey imported from Maine.
  Προσκυνώ!
• Όπως και στην πρώτη ταινία με το "What I've Been Looking For", έτσι κι εδώ το τραγούδι που υπάρχει σε δύο εκτελέσεις, μια Disney-κή sappy σάχλα και μια fun fun fun Sharpay-κή σάχλα, μου αρέσει πολύ περισσότερο στην βερσιόν της Tisdale. Για το "You Are The Music In Me" ο λόγος.
• Όχι οτι δε συμπαθώ την Kelsey. Όταν όλοι κρατάγανε μούτρα στον Dark Troy, βρήκα πολύ όμορφη τη στιγμή που εκείνη είναι η μοναδική εναπομείνουσα στο κοινό τραπέζι, και κάνει actually κάτι για να βοηθήσει την κατάσταση αντί να το παίζει κι αυτή Θυμωμένη Και Παραμελημένη Φίλη™.
• Όχι μόνο σαν σύνολο το OST είναι καλύτερο από του πρώτου φιλμ (δεν υπάρχει κάποιο αληθινά κακό κομμάτι σαν το "When There Was Me And You"), αλλά και χάρη στο "Bet On It" υπάρχει και το single που ξεχωρίζει. Αν και, νομίζω, "Stick To The Status Quo" δεν υπάρχει στο HSM2.

• Yπάρχει βέβαια καλύτερη χορογραφία. Το "What Time It Is" που ανοίγει την ταινία μοιάζει με best of των κινήσεων του πρώτου φιλμ, και έχει μερικές επιπλέον εκπλήξεις σαν το φαινομενικά ατελείωτο κύμα στον διάδρομο του σχολείου. Δε βλέπω την ώρα για τον Kenny Ortega να βρεθεί κόντρα στην Mia Michaels, τον Wade Robson και τον Shane Sparks του "So You Think You Can Dance" στα επόμενα Έμμυ. Θυμίζω οτι πέρσι κέρδισε δύο, για το original HSM.
• Nομίζω ήταν η χορογραφία του "Fabulous" (ή κάποια άλλη), αλλά είμαι σίγουρος οτι κάποιος από τους χορογράφους αγαπάει υπερβολικά το "Ballade des Dalton", non?
  
• Kάνουν πουλάκια τα μάτια μου, ή σε ένα πλάνο της τελευταίας σκηνής είδα τη Miley Cyrus δίπλα στην πισίνα?
• Ωραία, και τώρα περιμένω πώς και πώς την τρίτη ταινία, γιατί HSM magic + prom + graduation = το τέλειο τυρί! Αν έχει και έναν καλύτερο σεναριογράφο (γιατί τρίτο σερί καρα-stock plot πάει πολύ), τόσο το καλύτερο. Όσο έχουμε τον Ortega και το καστ, we're golden.
• Τελικά, το 3ο μέρος θα παιχτεί όντως στους κινηματογράφους? Αν ναι, το καλό που θέλω στους διανομείς εδώ, γιατί με βλέπω να πηγαίνω με τσουγράνες έξω από τα γραφεία της Προοπτικής.