Oh, they can dance...!

Πέρσι το καλοκαίρι την έβγαλα παρακολουθώντας μανιωδώς "Project Runway" και "Rock Star: Supernova", και τα δύο κατ'εμέ βελτιωμένες εκδόσεις του ultra-hip "American Idol". Αλλά με το πρώτο να έχει μεταφερθεί στο φθινοπωρινό πρόγραμμα του Bravo (can't wait! Ήταν εξάλλου το μοναδικό reality που χώρεσε στο top 10 μου για το 2006.) και το δεύτερο να έχει δυστυχώς κοπεί, δεν περίμενα να βρω κάποιο εξίσου εθιστικό time-waster για το φετινό καλοκαίρι. Και τότε ανακάλυψα το "So You Think You Can Dance". Όχι την ελληνική βερσιόν με τους κριτές που νομίζουν οτι κάνουν Επίδαυρο, αλλά την αμερικάνικη, από το ίδιο τιμ που παράγει το "Idol", μόνο με πολύ, πολύ καλύτερα αποτελέσματα.

H τερατώδης επιτυχία του "Idol" είναι και η κατάρα του, γιατί στο κυνήγι των Nielsen οι παραγωγοί πάντα θα προκρίνουν τους Sanjayas εις βάρος των Elliott Yamins του κόσμου. Αλλά στο "Dance", τα αστεία είναι κομμένα, και το ταλέντο είναι ταλέντο. Στην spot on κριτική του Entertainment Weekly για το show έχω μόνο να προσθέσω το πόσο φανταστικό βρήκα το φινάλε, ιδίως συγκρινόμενο με εκείνο του ξαδέρφου "Idol". Εδώ, οι χορευτές και οι χορογράφοι ήταν στο επίκεντρο, δίχως ξεπερασμένα celebrities να έρχονται για να γεμίσουν νεκρούς χρόνους. Τα 80 λεπτά έπαιξαν λίγο πολύ ως ένα Greatest Hits της φανταστικής σεζόν, και μέχρι το τέλος όχι απλά δεν ευχόμουν να τελειώσει, αλλά θα ήθελα να έχει κι άλλο.

Καθώς προσωπικά έχω με το χορό όση σχέση έχει ο Ορέστης Ανδρεαδάκης με το στυλ, προτίμησα να απολαμβάνω χωρίς να σχολιάζω, εξάλλου για τα week-by-week proceedings υπάρχει ο αγαπητός oni. Αλλά τώρα που ολοκληρώθηκε η σεζόν, παραθέτω μετά το άλμα μερικές από τις αγαπημένες μου ρουτίνες. Απολαύστε τες.

Αρχικά, οι δύο ρουτίνες που μου σήκωσαν την τρίχα κάγκελο. Η πρώτη, στο πρώτο κιόλας επεισόδιο, είναι από τη Mia Michaels (την καλύτερη χορογράφο του show) της οποίας στο φινάλε επαναλήφθηκε ο over-hyped και sappy "Flower Dance", αντί αυτού εδώ του ζευγαρώματος της Lacey με τον Kameron. To άλμα της Lacey στο 0:23 από το τέλος είναι απλά η αγαπημένη μου στιγμή από όλη τη σεζόν.


H έτερη αγαπημένη μου χορογραφία της σεζόν, το συναρπαστικό "The hummingbird & the flower". Ο Wade Robson βγαίνει αρκετές φορές ως πολύ gimmicky προς τα έξω, αλλά αυτό εδώ είναι αποστομωτικό. Και οι Jaimie και Hok... κοιτάχτε απλά πως "ανθίζει" η Jaimie. Δεν έχω λόγια.


Αν έπρεπε να ολοκληρώσω ένα χαλαρά φτιαγμένο top-5, θα έπρεπε οπωσδήποτε να συμπεριλάβω την ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ hip-hop ρουτίνα του Shane Sparks για τη Lauren και τον Pasha. Προσέξτε πώς σε ορισμένα σημεία η Lauren κινείται σαν ο ρυθμός να περνάει κυριολεκτικά από μέσα της.


Εκεί ψηλά είναι και η jazz ρουτίνα της χορογράφου Mandy Moore για τον Neil και την τελική νικήτρια, Sabra. Στα μάτια μου, είναι σχεδόν ιδιοφυές.


Kαι την πεντάδα κλείνει η samba που χορογράφησε ο περσινός διαγωνιζόμενος, Dmitry Chaplin, για την Lacey και τον Danny. Πλησιάστε με προσοχή, κίνδυνος φωτιάς.


Αγαπημένη μου συμμετέχουσα ήταν μάλλον η b-girl Sara, η οποία χόρεψε φανταστικά ό,τι κουλό είδος χορού της κληρώθηκε, παρά το background της. Στον τελικό κλήθηκε να επαναλάβει 3 ρουτίνες της, περισσότερες ακόμα και από την τελική νικήτρια. Η Αμερική μπορεί να την απέκλεισε από την 4άδα, οι χορογράφοι όμως μάλλον είχαν άλλη άποψη. Amazingly enough, αγαπημένη μου εμφάνισή της ήταν μία που δεν επαναλήφθηκε στον τελικό, ένα paso doble του Jean-Marc Genereux με παρτενέρ τον Jesus το οποίο είχε διχάσει κυρίως λόγω του κομματιού που το συνόδευε. Εγώ, είχα λατρέψει.


Από κοντά, το ιδιαίτερα δημοφιλές swing που χορογράφησε για τη Sara και τον Pasha ο περσινός νικητής, και αδερφός της Lacey, Benji Schwimmer.


Καθαρά αριθμητικά μιλώντας, θα πρέπει να ανακηρύξω αγαπημένο μου ζευγάρι όλης της σεζόν τους Lauren/Neil, καθώς μαζί χόρεψαν τις περισσότερες αγαπημένες μου ρουτίνες από οποιοδήποτε άλλο ζευγάρι. Το ανοιχτό σε κάθε ερμηνεία contemporary κομμάτι της Mia Michaels, ειδικά, μου έχει μείνει αξέχαστο.


Οι ίδιοι, σε μια catchy χορογραφία του Wade Robson για τη μάχη του Καλού με το Κακό, όπου όλα τα λεφτά είναι οι ερμηνείες τους. (Ο Wade προφανώς γουστάρει πολύ την Roisin Murphy, καθώς χρησιμοποιησε κομμάτι της και στη φοβερή του ομαδική χορογραφία "Zombies" για την περσινή σεζόν.)


Και πάλι οι ίδιοι, σε μια hip-hop ρουτίνα του Dave Scott. (Γιατί hip-hop δεν χορογραφεί μόνο ο Shane Sparks.)


Eν μέσω της μάλλον απογοητευτικής τελευταίας performance night, αυτή η πολύ ιδιαίτερη χορογραφία του Wade Robson έτυχε ψυχρής υποδοχής από τους κριτές, και σε όλα όσα έχω ιερά δε μπορώ να καταλάβω το γιατί. Η Lacey και η Sabra ερμηνεύουν τη μαμά και την κόρη αλεπού, αντίστοιχα, σε ένα κομμάτι που βρίσκω εγκάρδιο και συναρπαστικό όσες φορές κι αν το έχω δει. (Όπως και με τους contemporary "διαρρήκτες" της Mia, o Nigel και η παρέα του δείχνουν πως δεν πολυεκτιμούν τον πειραματισμό, και προτιμούν τα απλά και συνηθισμένα concepts, με καταραμένους εραστές κτλ κτλ. Oh well!)


Eκεί όμως που στο φινάλε είδαμε τις απολύτως σωστές επιλογές, ήταν στις ομαδικές χορογραφίες. Καλύτερη της σεζόν, αυτή που η Mia Michaels (ποιος άλλος?) παρουσίασε στη φάση των top 10 χορευτών.


Kαι μια βδομάδα μετά, ο Shane Sparks κέντησε και πάλι. (See Lauren go all Neo on their asses!)


Για το τέλος, και προς τιμήν της νικήτριας Sabra, άφησα το χορογραφημένο από τον Wade Robson solo της top 10 week. Όχι τίποτα συνταρακτικό, αλλά προσέξτε την Κραυγή!


Αυτά τα ολίγα από εμένα σχετικά με το show που έκανε για την πιο ευχάριστη καλοκαιρινή τηλεόραση. Σειρά τώρα έχει το απόλυτο talent show, το "Project Runway", πριν πλακώσουν πάλι οι Sanjayas του 2008 κατά το Γενάρη. Damn... Γιατί να μην τρέχει όλο το χρόνο το "So You Think You Can Dance"...?