Spoilers για το προτελευταίο επεισόδιο "John From Cincinnati".
Εδώ πρέπει να ξεκινήσω από το τέλος, νομίζω. Γιατί αυτή η σκηνή που κλείνει την 8η μέρα της επίσκεψης του John μπορεί και να αποτελεί τον σημαντικότερο συμβολισμό ολόκληρης της σειράς, μπορεί και να περικλείει ολόκληρη την ουσία αυτής της ιστορίας. Ο Butchie στη θάλασσα. Περιμένει. Περιμένει το μεγάλο κύμα. Αλλά η μαύρη οθόνη πέφτει προτού μάθουμε ποτέ αν ήρθε. Και όταν αρχίσει το επόμενο επεισόδιο? Το κύμα θα είναι πλέον irrelevant. Είτε ήρθε, είτε όχι, θα έχει ξημερώσει πλέον μια νέα μέρα.
Όλη αυτή η σειρά μπορεί να κρύβει μέσα της όσα νοήματα δε θα μπορέσουμε ποτέ να ανακαλύψουμε, αλλά το ένα και βέβαιο είναι πως η έλευση του John αποτέλεσε μια άσκηση πίστης για τους απομονωμένους, εγωιστές και επιρρεπής σε διαφόρων ειδών εθισμούς, κατοίκους της Imperial Beach. Εγώ (που προσωπικά δεν τρέφω αυταπάτες πως το φινάλε της επόμενης βδομάδας πρόκειται να δώσει οριστικές απαντήσεις σε οτιδήποτε) θεωρώ πως σε αυτό τον τομέα, το "John From Cincinnati" έχει κλείσει. Διότι 8 μέρες μετά την έλευση του χαρακτήρα του τίτλου, ο πιο προβληματικός όλων των Yosts, ο πρεζάκιας Butchie, εκείνος που ξεφορτώθηκε το γιο του για να χαθεί μέσα στις παράνομες απολαύσεις του, και αυτός που επέτρεψε στην αυτοκαταστροφή του να λειτουργεί ως δικαιολογία για την αποστασιοποίησή του από τους γύρω τους, αυτός ο ίδιος Butchie είναι ξαφνικά ένας άλλος άνθρωπος.
Είναι ο άνθρωπος του κλεισίματος του επεισοδίου. Ο άνθρωπος που μπορεί να έχει ξανά πίστη στον συνάνθρωπό του, που βέβαιος για την καλοσύνη του John Πιστεύει. Πιστεύει πως δε θα κάνει κακό στον Shaun, πως έχει καλές προθέσεις, και άρα πως τώρα δεν έχει να κάνει κάτι για να βρει το γιο του, απλώς να περιμένει. Καλώς ή κακώς, αγαθός ή όχι, αυτός είναι πια ο Butchie. Ο άνθρωπος που θα πιστέψει στον άνθρωπο, και που θα περιμένει τον John να φέρει πίσω τον Shaun. Θα συμβεί όμως αυτό? Είναι εν τέλει άσχετο. Σημασία έχει η πρόθεση, σημασία έχει το σκεπτικό. Ο John άλλαξε τον Butchie και αυτό είναι γεγονός. Θα έρθει το κύμα? Αυτό είναι μια άλλη κουβέντα.
Και τι είναι η πίστη δίχως αυτοθυσία? Ο Mitch επιστρέφει, σχεδόν φωτισμένος (όπως είχε προβλεφθεί από κάποιους) και είναι έτοιμος να δεχτεί τα πυρά προκειμένου να εξασφαλίσει καλύτερες ελπίδες για την εύρεση του εγγονού του. Η επιστροφή του λειτουργεί σε πολλά επίπεδα, καθώς όχι μόνο κάνει το άνοιγμα στον Τύπο (κάτι που μέχρι πρότινος θα του ήταν αδιανόητο) ώστε να ακουστεί όσο δυνατόν περισσότερο η απώλεια του Shaun, αλλά επιπροσθέτως η Cissy ξεσπά επάνω του, γνώριμα, παραδοσιακά, καθαρίζοντας το μυαλό της για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό.
Οι συνήθεις τσακωμοί του ζευγαριού αν μη τι άλλο έδιναν και στους δύο τη δυνατότητα να εξωτερικεύουν θυμό και συναισθήματα που αλλιώς αναγκάζονταν να κρατούν μέσα τους, και η φυγή του Mitch είχε μετατρέψει τη Cissy σε άνθρωπο έτοιμο να εκραγεί. Ξεσπώντας πάνω του, και χάρη και στην απόφασή του να μιλήσει στις κάμερες, η Cissy αποκτά μια αίσθηση ευθύνης που μέσα στα παρανοϊκά ουρλιαχτά της δεν θυμόταν πλέον πού βρισκόταν. Αυτό που ακολουθεί είναι μια από τις πιο υπέροχες στιγμές της σειράς, καθώς η γιαγιά του Shaun επιστρατεύει ανθρώπους κάθε ηλικίας (και αυτοί με τη σειρά τους τις παρέες τους) στην αναζήτηση του εγγονού της.
Τόσες πολλές ακόμα στιγμές άξιες σχολιασμού (το αρκουδάκι του Freddy, το άδειο wetsuit του Shaun να κρέμεται στο άδειο δωμάτιό του, η γροθιά του Butchie στον Linc, η αναζήτηση από τον Bill ενός νέου παρτενέρ μετά τη φυγή του Zippy, το νέο όραμα του Barry) αλλά η αγαπημένη μου από όλες, ήταν εκείνη μεταξύ τριών παιχτών μακριά από την κεντρική σκηνή.
Αυτή η υπέροχη στιγμή μεταξύ του Barry, του Dr. Smith και του Ramon, με αυτούς τους 3 μοιάζουν να βρίσκονται σε μια ακαθόριστη νιρβάνα όπου κανείς τους δεν γνωρίζει για ποιον ακριβώς λόγο αισθάνονται ευτυχισμένοι, αλλά αυτό δεν τους εμποδίζει να είναι. Τα stick figures τους δημιουργούν συσχετισμούς χαράς, χωρίς να ξέρουν ακριβώς το γιατί. "This is big. This is huge.", μονολογεί ο Ramon κοιτώντας τα, κάνοντας μια αναφορά στο κήρυγμα του John από το επεισόδιο 6. "Ι want to cook something", συνεχίζει ενστικτωδώς να φέρνει στην επιφάνεια εκείνο το μαγευτικό δεκάλεπτο, κατά διάρκεια του οποίου μαγείρευε σε όλους τους υπόλοιπους. (αλλά φυσικά τώρα δεν έχει καμία ανάμνηση αυτού.)
Πάλι, αυτή η ίδια φράση. Κανείς δεν θυμάται, αλλά κανείς δε θα μπορέσει να ξεχάσει. Οι χαρακτήρες του Milch δεν ξέρουν τι ακριβώς είναι αυτό που τους οδηγεί, αλλά μια υποσυνείδητη αίσθηση πεπρωμένου τους δίνει ξανά ένα λόγο να συνεχίσουν. Ένα λόγο να ελπίζουν πως θα έρθει τελικά το κύμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου