Mad Men: 5G

Δεν περίμενα καθόλου μια τέτοια εξέλιξη. Αυτό που ήσυχα έμοιαζε να χτίζει ο δημιουργός Matthew Weiner ήταν μια σειρά μελαγχολικών πορτρέτων που μιλώντας για μια συγκεκριμένη εποχή καταφέρνουν να τραβούν παραλλήλους και στο σήμερα. Και όχι οτι το "Mad Men" δεν είναι κυρίως αυτό, αλλά πάνω στην ώρα που εξέφρασα μια μικρή μου ανησυχία για έλλειψη κατεύθυνσης, έρχεται η πιο αναπάντεχη εξέλιξη που θα μπορούσα να σκεφτώ.

Όχι οτι δεν είχε υπάρξει η προειδοποιητική βολή, με τον άγνωστο στο τρένο που αποκάλεσε τον Don, Dick. Απλώς είχα επιλέξει να διαβάσω εκείνη τη σκηνή καθαρά συμβολικά, στα πλαίσια της σκιαγράφησης του Don που έμοιαζε να ζει τη ζωή ενός άλλου ανθρώπου, ενός ανθρώπου ξένου προς αυτόν. Ε, τελικά αυτό ακριβώς συμβαίνει. Huh.

Δεν είμαι απόλυτα σίγουρος αν μου αρέσει αυτή η τόσο κυριολεκτική μεταφορά αυτού που ως τώρα βρισκόταν απλώς ανάμεσα στις γραμμές, αλλά σίγουρα κάνει για ακόμα πιο ενδιαφέρουσα τηλεόραση. Δε θα κάτσω να απαριθμήσω τις απορίες που γεννιούνται από την αποκάλυψη της αληθινής ταυτότητας του Don, καθώς και ορισμένων hints για τις συνθήκες υπό τις οποίες έφτασε σε αυτό το σημείο απόγνωσης, απλώς θα περιμένω αναπαυτικά να λάβω τις απαντήσεις.

Δίχως αυτές δεν είμαστε ακριβώς σε θέση να κατανοήσουμε περαιτέρω τη διπλή φύση αυτού του συναρπαστικού χαρακτήρα, παρά μόνο να θαυμάσουμε μια αποστομωτική αντίθεση: o Don/Dick, πιο σκληρός και απάνθρωπος από ποτέ, αντιδρά στο άκουσμα του νέου του θανάτου της μητέρας του από καρκίνο με ένα παγωμένο "Good." Είναι όμως ο ίδιος άνθρωπος που (παρά τις προσπάθειες του Matthew Weiner να μας παραπλανήσει για το αντίθετο) όχι μόνο δεν πηγαίνει στο δωμάτιο '5G' για να σκοτώσει τον Adam, αλλά για να του δώσει όλες τις οικονομίες του και, με μια αγκαλιά την οποία πίστεψα, να τον στείλει στο άγνωστο μη μπορώντας να κάνει αλλιώς. (5G φυσικά είναι κάτι παραπάνω από το δωμάτιο του ξενοδοχείου-- είναι το ποσό με το οποίο ο Don εξαγοράζει την εκ νέου εγκατάλειψη του αδερφού του.)

Tα ψέμματα έχουν αρχίσει να συγκεντρώνονται επικίνδυνα στον καθαρό (αλλά βαρετό) ουρανό του Don, και είναι θέμα χρόνου για την πρώτη ρωγμή-- τότε φανταζόμαστε τι θα επακολουθήσει. Ήδη η Peggy μυρίστηκε (και μοιράστηκε) κάτι που δεν έπρεπε να γίνει γνωστό, και όσο κι αν θέλει να το κρατήσει μυστικό η αφελής γραμματέας, όχι μόνο είμαι βέβαιος οτι δεν θα τα καταφέρει, αλλά θα βρει και τον μπελά της για αυτό. Εκτός κι αν σε αυτό το επεισόδιο είδαμε μόνο την αρχή μιας unlikely φιλίας με τη Betty, η οποία και θα έχει σαν κατάληξη την ομολογία. Ίδωμεν.

To δευτερεύον στόρι του επεισοδίου παίχτηκε στην επιφάνεια ως αστειάκι, με έναν τυχαίο εργαζόμενο στην Sterling Cooper (και ούτε καν του δημιουργικού τομέα! Σοκ!) να πετυχαίνει αυτό που μάλλον φαίνεται πως πολλοί επιχείρησαν, αλλά ουδείς κατάφερε. Και κάπως έτσι το "Mad Men" περνάει και πάλι subtly στην εξερεύνηση των χαρακτήρων του, όπως του Paul (που πλέον δεν είναι αυτός που εντυπωσιάζει τις κυρίες του γραφείου) ή του Pete. (πίσω στο απαράδεκτο φέρσιμό του, εδώ να εκπορνεύει ουσιαστικά τη γυναίκα του για να μπορέσει να εντυπωσιάσει τον πατέρα του.)

Tώρα, τo επόμενo επεισόδια θα μας παρουσιάσει το πορτρέτο της Joan-- ωραία. Ήταν καιρός επιτέλους να πάρει και η Christina Hendricks υλικό στο επίπεδο που έχουν πάρει πια σχεδόν όλοι οι υπόλοιποι ηθοποιοί αυτού του ensemble. Αυτό, και η βαθύτερη εξερεύνηση του παρελθόντος του Don θα κάνουν για ένα damn fine episode.