Mad Men: 5G


Δεν περίμενα καθόλου μια τέτοια εξέλιξη. Αυτό που ήσυχα έμοιαζε να χτίζει ο δημιουργός Matthew Weiner ήταν μια σειρά μελαγχολικών πορτρέτων που μιλώντας για μια συγκεκριμένη εποχή καταφέρνουν να τραβούν παραλλήλους και στο σήμερα. Και όχι οτι το "Mad Men" δεν είναι κυρίως αυτό, αλλά πάνω στην ώρα που εξέφρασα μια μικρή μου ανησυχία για έλλειψη κατεύθυνσης, έρχεται η πιο αναπάντεχη εξέλιξη που θα μπορούσα να σκεφτώ.

Όχι οτι δεν είχε υπάρξει η προειδοποιητική βολή, με τον άγνωστο στο τρένο που αποκάλεσε τον Don, Dick. Απλώς είχα επιλέξει να διαβάσω εκείνη τη σκηνή καθαρά συμβολικά, στα πλαίσια της σκιαγράφησης του Don που έμοιαζε να ζει τη ζωή ενός άλλου ανθρώπου, ενός ανθρώπου ξένου προς αυτόν. Ε, τελικά αυτό ακριβώς συμβαίνει. Huh.

Δεν είμαι απόλυτα σίγουρος αν μου αρέσει αυτή η τόσο κυριολεκτική μεταφορά αυτού που ως τώρα βρισκόταν απλώς ανάμεσα στις γραμμές, αλλά σίγουρα κάνει για ακόμα πιο ενδιαφέρουσα τηλεόραση. Δε θα κάτσω να απαριθμήσω τις απορίες που γεννιούνται από την αποκάλυψη της αληθινής ταυτότητας του Don, καθώς και ορισμένων hints για τις συνθήκες υπό τις οποίες έφτασε σε αυτό το σημείο απόγνωσης, απλώς θα περιμένω αναπαυτικά να λάβω τις απαντήσεις.

Δίχως αυτές δεν είμαστε ακριβώς σε θέση να κατανοήσουμε περαιτέρω τη διπλή φύση αυτού του συναρπαστικού χαρακτήρα, παρά μόνο να θαυμάσουμε μια αποστομωτική αντίθεση: o Don/Dick, πιο σκληρός και απάνθρωπος από ποτέ, αντιδρά στο άκουσμα του νέου του θανάτου της μητέρας του από καρκίνο με ένα παγωμένο "Good." Είναι όμως ο ίδιος άνθρωπος που (παρά τις προσπάθειες του Matthew Weiner να μας παραπλανήσει για το αντίθετο) όχι μόνο δεν πηγαίνει στο δωμάτιο '5G' για να σκοτώσει τον Adam, αλλά για να του δώσει όλες τις οικονομίες του και, με μια αγκαλιά την οποία πίστεψα, να τον στείλει στο άγνωστο μη μπορώντας να κάνει αλλιώς. (5G φυσικά είναι κάτι παραπάνω από το δωμάτιο του ξενοδοχείου-- είναι το ποσό με το οποίο ο Don εξαγοράζει την εκ νέου εγκατάλειψη του αδερφού του.)

Tα ψέμματα έχουν αρχίσει να συγκεντρώνονται επικίνδυνα στον καθαρό (αλλά βαρετό) ουρανό του Don, και είναι θέμα χρόνου για την πρώτη ρωγμή-- τότε φανταζόμαστε τι θα επακολουθήσει. Ήδη η Peggy μυρίστηκε (και μοιράστηκε) κάτι που δεν έπρεπε να γίνει γνωστό, και όσο κι αν θέλει να το κρατήσει μυστικό η αφελής γραμματέας, όχι μόνο είμαι βέβαιος οτι δεν θα τα καταφέρει, αλλά θα βρει και τον μπελά της για αυτό. Εκτός κι αν σε αυτό το επεισόδιο είδαμε μόνο την αρχή μιας unlikely φιλίας με τη Betty, η οποία και θα έχει σαν κατάληξη την ομολογία. Ίδωμεν.

To δευτερεύον στόρι του επεισοδίου παίχτηκε στην επιφάνεια ως αστειάκι, με έναν τυχαίο εργαζόμενο στην Sterling Cooper (και ούτε καν του δημιουργικού τομέα! Σοκ!) να πετυχαίνει αυτό που μάλλον φαίνεται πως πολλοί επιχείρησαν, αλλά ουδείς κατάφερε. Και κάπως έτσι το "Mad Men" περνάει και πάλι subtly στην εξερεύνηση των χαρακτήρων του, όπως του Paul (που πλέον δεν είναι αυτός που εντυπωσιάζει τις κυρίες του γραφείου) ή του Pete. (πίσω στο απαράδεκτο φέρσιμό του, εδώ να εκπορνεύει ουσιαστικά τη γυναίκα του για να μπορέσει να εντυπωσιάσει τον πατέρα του.)

Tώρα, τo επόμενo επεισόδια θα μας παρουσιάσει το πορτρέτο της Joan-- ωραία. Ήταν καιρός επιτέλους να πάρει και η Christina Hendricks υλικό στο επίπεδο που έχουν πάρει πια σχεδόν όλοι οι υπόλοιποι ηθοποιοί αυτού του ensemble. Αυτό, και η βαθύτερη εξερεύνηση του παρελθόντος του Don θα κάνουν για ένα damn fine episode.

4 σχόλια:

  1. Τα σχόλια για τους Εβραίους στο πρώτο επεισόδιο και το αληθινό του επώνυμο λύνουν μάλλον εύκολα τον (μισό) γρίφο: ο Don είναι στ' αλήθεια Εβραίος και άλλαξε το όνομά του για επαγγελματική και προσωπική επιτυχία. Τώρα το φλερτ του με τη Rachel μπορεί να ιδωθεί αλλιώς...

    Φυσικά, η φωτογραφία του πατέρα του με τη στολή και η Purple Heart στην πρώτη σκηνή του ep.1 υποννοούν πολύ περισσότερο family trouble -let's wait and see...

    Ένα πράγμα δεν μου άρεσε στο 5G: η ξαφνική μετάλλαξη της Bets, μιας Stepford wife, σε ενοχλητική γκρινιάρα, με αφορμή την αργοπορία και τις κακές φωτογραφίες. Αλλά ο χαρακτήρας της έχει πολύ ψωμί ακόμη...

    P.S.: Πώς να είναι να ξυπνάς δίπλα στη January Jones τη μία μέρα, δίπλα στη Rosemary DeWitt  την άλλη και να ξέρεις ότι ψοφάει να ξυπνήσει δίπλα σου κι η Christina Hendricks;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. To επιπλέον ερώτημα είναι: ο Don άλλαξε την ταυτότητά του, ή πήγε στον πόλεμο της Κορέας, πολέμησε, και γύρισε ως κάποιος άλλος? (Γι'αυτό και η οικογένειά του τον θεωρούσε νεκρό.)

    Είμαι πολύ περίεργος να δω τι ήταν αυτό που συνέβη στα παιδικά του χρόνια που τον έκανε να μισεί τόσο παθιασμένα τους γονείς του. Μπορεί να είναι απλά και μόνο το γεγονός οτι ήταν Εβραίοι, και άρα άθελά τους θα τον κρατούσαν πάντα περιορισμένο? Ή ήταν κάτι πιο σύνηθες, κάποιο τυπικό οικογενειακό δράμα?

    Αναρωτιέμαι αν η "μετάλλαξη" της Betty έχει να κάνει με την ύπαρξη υποψιών για τα μυστικά του Don. Αν πιστεύει οτι ο άντρας της ζει μια δεύτερη ζωή πίσω από την πλάτη της, είναι πολύ πιθανό να θέλει η ζωή που μοιράζονται, να είναι Stepdford-esque τέλεια. Ίδωμεν.


    Το ΥΓ σου δεν το σχολιάζω. Απλά το αφήνω στην φαντασία μας. (LOL)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Έχοντας παρατήσει το John from Cincinnati στο τρίτο ep. για πάρτη του, καλά θα κάνει να έχει κάτι mind-blowing για να με τινάξει από την καρέκλα μου!

    Πάντως, καταθέτω -με θαυμασμό- το εξής: αυτή η σειρά μού έχει μεταδώσει τόσο πολύ την πνιγηρή της ατμόσφαιρα: όταν ο Don βάζει ποτό και ατενίζει το άπειρο, όταν η Betty κοιτά τα "άχρηστα" χέρια της και μετά το κενό, όταν ο Paul έχει αυτό το συ-γκλο-νι-στικ-κό ύφος απέναντι σε γονείς και πεθερικά...

    Respect...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Aπόλυτα. Οι στιγμές αυτές μιλούν και λένε τα πάντα χωρίς να βγάζουν κιχ, ε? Τα απεγνωσμένα βλέμματα ανθρώπων παγιδευμένων σε καταστάσεις που δεν επεδίωξαν ποτέ (η δεν γνώριζαν οτι έμμεσα επεδίωκαν) μαρτυρούν τη θέληση για κάτι περισσότερο που όμως δεν ξέρουν πώς να το ψάξουν. Αυτή είναι η τραγικότητά τους!

    Και είναι ειρωνικό το πώς μέσα από αυτές τις σιωπηλές στιγμές, ένα από τα καλύτερα period pieces που έχω δει ποτέ μου καταφέρνει και μιλάει απόλυτα και για το σήμερα.

    Θέλω να ολοκληρωθεί πρώτα για να σου πω με βεβαιότητα αν διάλεξες σωστά ανάμεσα σε αυτό και το "JFC". Και τα δύο πάντως τα αγαπώ υπερβολικά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή