Reruns: Gilmore Girls, Season 7

Στην αρχή της σεζόν είχα μεν φρίξει με το πρώτο post-Amy επεισόδιο της σειράς, αλλά από την άλλη πίστευα ειλικρινά οτι θα κατάφερνα να την ακολουθήσω σε εβδομαδιαία βάση. Well, I didn't. Σε ένα μαραθώνιο δύο ημερών έκανα την καρδιά μου πέτρα και καταβρόχθισα όλη την υπόλοιπη σεζόν, και κάμποσες μέρες μετά έχοντας πλέον κατασταλάξει, ήρθα πίσω για ένα τελευταίο rant. Spoilers μετά το άλμα.

Σε αντίθεση με το γενικότερο συναίσθημα που συναντούσα καθόλη τη διάρκεια του πρώτου μισού της σεζόν από άλλους, πιο υπομονετικούς φαν, δεν εκνευρίστηκα με το χρόνο που αφιερώθηκε στη σχέση της Lorelai με τον Christopher. Δεν έχω όρεξη να κάτσω να γκρινιάξω για το πού οδήγησε η Amy τη σειρά με το cliffhanger της 6ης σεζόν, διότι τουλάχιστον σε θεωρητικό επίπεδο, ο νέος showrunner David Rosenthal δεν με απογοήτευσε με όσα αποφάσισε να κάνει μετέπειτα. Τράβηξκε ίσως λίγο περισσότερο ο γάμος που όλοι ξέραμε από την πρώτη στιγμή πως ήταν καταδικασμένος? Ναι, αλλά σαν ιδέα ήταν κάτι που ήθελα πολύ να συμβεί. Η ανεκμετάλλευτη δυναμική Lorelai-Chris ήταν εκεί από την πρώτη του εμφάνιση, και ήθελα πριν κατασταλλάξει στον Luke, η Lorelai να είναι βέβαιη πως δεν χάνει τίποτα.

Από την άλλη, ενώ είχα πολύ αρνητική αντίδραση στην όλη ιδέα του Logan όταν πρωτοεμφανίστηκε, όταν συνειδητοποίησα πως είναι στην ουσία μια νεαρότερη βερσιόν του Chris κατάλαβα πού το πήγαινε η Amy. Οι νέοι συγγραφείς δεν έπαιξαν ιδιαίτερα με αυτή την πτυχή του χαρακτήρα του όπως οι Palladinos, αλλά και πάλι η σχέση του με τη Rory όπως απεικονίστηκε στην 7η σεζόν υπήρξε ικανοποιητική. Όπως και νά'χει όμως, λάτρεψα την απόφαση του Rosenthal να στείλει τη Rory στην κοινωνία δίχως να κρέμεται από το μπράτσο του πλούσιου boyfriend της, όπως είμαι απολύτως βέβαιος οτι η Amy σκόπευε να το κάνει. (Αυτό που δεν εκτίμησα ήταν το μεγάλο άνοιγμα που βρήκε η Rory, αλλά για το φινάλε θα τα πω πιο αναλυτικά παρακάτω.)

Αν λοιπόν ένα πράγμα εκτίμησα στην 7η σεζόν, είναι το ταξίδι των χαρακτήρων. Από πού ξεκίνησαν, και πού κατέληξαν. Ήταν αυτό ακριβώς που ήθελα να δω, αυτό που περίμενα να δω, κι αυτό που είμαι σίγουρος πως επεδίωκε και η δημιουργός της σειράς. Κι εδώ τελειώνουν τα καλά.

Είναι ένα πράγμα να ξέρεις πού πρέπει να φτάσουν οι χαρακτήρες, και κάτι εντελώς διαφορετικό να ξέρεις πώς να τους πας εκεί. Τα βήματα ήταν σωστά, αν εξετάσουμε τη μεγάλη εικόνα, αλλά όσο πιο προσεκτικά κοιτάξουμε, τόσο το οικοδόμημα χάνει τη λάμψη του. Σαν δομή και σαν φιλοσοφία, η 7η σεζόν ήταν πρακτικά αγνώριστη. Δεν θέλω να αρχίσω πάλι να απαριθμώ τους τρόπους με τους οποίους οι νέοι συγγραφείς απέτυχαν να ακολουθήσουν την Amy Palladino, αλλά μερικά πράγματα παραείνα νευραλγικά για να τα αγνοήσω. Δείτε πόσα γνώριμα soap τεχνάσματα χρησιμοποιήθηκαν μέσα σε 22 επεισόδια: εγκυμοσύνη, γάμος, διαζύγιο, death scare, χρεωκοπία... Κοιτάχτε λίγο με νέα μάτια, ξεχάστε οτι μπροστά σας είναι οι γνώριμοι ηθοποιοί που παίζουν κάτι που μοιάζει με γνώριμους χαρακτήρες, και αυτό που μένει από πίσω είναι μια ακόμα οικογενειακή σαπουνόπερα.

Η Palladino ήταν ικανή να τραβήξει μισή σεζόν χωρίς να συμβαίνει απολύτως τίποτα, ζευγάρια που απλώς υπάρχουν χωρίς προβλήματα, φιλίες που διατηρούνται χωρίς σκαμπανεβάσματα. Είχε απλά αυτό το χάρισμα. Η 7η σεζόν των "Gilmore Girls", δίχως στο τιμόνι μια σεναριογράφο ικανή να σε κερδίζει γράφοντας περί ανέμων και υδάτων, αναγκαστικά ξέπεσε στην πλοκή για να δημιουργήσει ενδιαφέρον. Και στα "μαθήματα της εβδομάδας". Πράγματα πρέπει να συμβαίνουν διαρκώς, και οι χαρακτήρες πρέπει να μαθαίνουν από αυτά, γιατί αλλιώς ο θεατής θα βαρεθεί!

Κάπως έτσι, η συναισθηματικά σφραγισμένη Lorelai που σε 6 ολόκληρες σεζόν είχε μπορέσει να πει τις λέξεις "I love you" ακριβώς μία και μοναδική φορά (και αυτές στη διάρκεια ξεσπάσματος) εδώ τις λέει με την άνεση ενός χαρακτήρα σαπουνόπερας του ABC. Κάπως έτσι, κάθε πλοκή μετατρέπεται σε μια βολική δικαιολογία για να εξελιχθεί το ζητούμενο character arc. Αυτή η τραγική συνάντηση του Christopher και του Luke στο νοσοκομείο? Τόσο εύκολο. Καθόλη τη διάρκεια του επεισοδίου ευχόμουν ο Luke να μην επισκεφθεί τον Richard. Να είναι απών. Και στο τέλος του 40λέπτου, να έχει βραδιάσει, η Lorelai να οδηγεί σπίτι στεναχωρημένη και εκεί, στην άκρη του καθρέφτη του αυτοκινήτου της, ο Luke να βγαίνει από το diner για να πετάξει τα σκουπίδια πριν κλειδώσει. Έτσι θα το είχε γράψει η Amy.

Το ξέρω οτι έτσι θα το είχε γράψει, γιατί οι χαρακτήρες που δημιούργησε δεν είναι οι χαρακτήρες εκείνοι που σναντάμε σε κάθε άλλο δράμα της prime time, όπου στο τέλος κάθε ώρας έχουμε πάρει το μάθημά μας για το (συναισθηματικό ή μη) issue της εβδομάδας ακούγοντας τους χαρακτήρες να αυτοαναλύονται ο ένας στον άλλον. Πότε, σε έξι ολόκληρα χρόνια, μπόρεσε η Lorelai να καταλάβει τον εαυτό της, και πότε θα είχε την ωριμότητα να τον εξηγήσει σε κάποιον άλλον? Πότε στα κομμάτια χρησιμοποίησε ο Luke τη λέξη "compartmentalize" για να το κάνει τώρα?! Πότε νοιάστηκε η Emily Gilmore τι νομίζουν οι άλλοι γι'αυτήν ώστε να μας εξηγήσει την (έτσι κι αλλιώς προφανή) συμπεριφορά της όσο ο Richard βρισκόταν στο τραπέζι του χειρουργείου?

Οι ιδιόρρυθμοι κάτοικοι του Stars Hollow είχαν πάντοτε κάτι ξεχωριστό από όλους τους υπόλοιπους, αυτή την ικανότητα να ζουν την παραμυθένια ζωή τους δίχως να σταματούν δευτερόλεπτο να την αναλύσουν. Διάβολε, το παραμύθι σταματά να είναι μαγικό αν σταματήσεις για μια μονάχα στιγμή να το σκεφτείς ψύχραιμα. Επί Rosenthal, οι χαρακτήρες αντικατέστησαν την ομιλία-πολυβόλο με μια ψύχραιμη self-awareness που ποτέ δεν είχαν-- για όνομα του θεού, ολόκληρη η 6η σεζόν υπήρξε γι'αυτόν ακριβώς το λόγο! Σε άλλη σειρά δούλευε πέρσι ο Rosenthal?

Οι δύο πιο υπέροχες στιγμές της σειράς μέχρι το φινάλε εξακολουθούν να μην φτάνουν στα επίπεδα της μαγείας που είχε προηγηθεί στα 6 χρόνια της Amy. Πραγματικά, δεν είναι τόσο δύσκολο να το αναλύσεις. Η Emily καθώς στέκεται στο πλευρό του Richard με συγκίνησε, αλλά δε με έκανε να νιώθω πως πετάω, γιατί πριν λίγα λεπτά είχε περιγράψει αναλυτικά τα συναισθήματά της στη Lorelai και το κοινό. Οι ανατριχίλες που έφερνε με τόση ευκολία η Amy βασίζονταν στην ανακάλυψη. Ο θεατής έβλεπε μια απρόσμενη αντίδραση (που δεν είχε προοικονομηθεί από ένα κατεβατό αυτογνωσίας) και η πρώτη αντίδραση ερχόταν από την καρδιά, όχι από το μυαλό. Πόσο δύσκολο? Όσο για την άλλη σκηνή στην οποία αναφέρομαι, φυσικά είναι η μεγαλειώδης ερμηνεία της Lauren Graham στο καραόκε. Ανατρίχιασα, δάκρυσα, σχεδόν είδα την Amy να με χαιρετά. Αλλά αυτή η ενόχληση δεν εέλγε να με αφήσει. Αυτή η αρρώστια ήταν πάντα εκεί. Οι στίχοι. Το τραγούδι. Πάλι εκεί. Ξανά, πάλι, πάντα, η Lorelai τραγούδαγε κυριολεκτικότατα τα αισθήματά της! Η ερμηνεία τεράστια, η στιγμή αξέχαστη, αλλά αυτός ο αστερίσκος δε λέει να σβηστεί.

Φινάλε.

Όλοι ξέραμε πώς όφειλε να τελειώσει η σειρά. Η Lorelai φιλάει τον Luke, η Rory φεύγει σε αναζήτηση του αγνώστου, αλλά πριν την αναχώρηση οι δυο τους θα μοιραστούν έναν τελευταίο καφέ με τον Luke στο background. Το γράφω και ανατριχιάζω. Ήταν υπέροχο, δε θα το αρνηθώ αυτό. Όπως και ο John Wells όταν έγραψε το φινάλε του "West Wing", έτσι και ο Rosenthal εδώ είχε μελετήσει τη σειρά αρκετά ώστε να ξέρει ακριβώς ποια κουμπιά να πατήσει. Σαν σωστοί φαν, αυτοί οι υπηρεσιακοί showrunners βρήκαν τα αγαπημένα τους στοιχεία, τους αγαπημένους τους χαρακτήρες, τις αγαπημένες τους στιγμές, τις αγαπημένες τους ατάκες από όλη τη σειρά, και απλώς τα επανέφεραν. Νοσταλγία. Υou can't go wrong with it. Κάνει όμως για σπουδαία τηλεόραση? Όχι.

Στο φινάλε του "West Wing" έκλαψα. Όταν ο Jed μίλησε για τελευταία φορά στον Charlie, όταν είδε τη χαρτοπετσέτα του Leo, όταν συγχώρεσε τον Toby, όταν κοίταξε με αισιοδοξία το αύριο.

Στο φινάλε του "Gilmore Girls" έκλαψα. Όταν η Rory αποχαιρέτησε το Stars Hollow, όταν η Lorelair συγχώρεσε την Emily, όταν μητέρα και κόρη ήπιαν μαζί καφέ, όταν κοίταξαν με αισιοδοξία το άυριο.

Δηλαδή ωραία, υπέροχα όλα αυτά, αλλά η συνταγή ήταν πρακτικά κολλημένη πάνω στην οθόνη μου. Δεν το νιώθεις όταν το βλέπεις και κλαις, αλλά λίγη ώρα μετά είναι εμφανές πως αυτό που είδες δεν μπόρεσε να προσθέσει κάτι, ήρθε απλώς και μόνο για να τακτοποιήσει ό,τι προεξείχε. Και τακτοποίησε τέλεια, δε λέω. Ίσως υπερβολικά τέλεια, μάλιστα. Και έκλαψα σα να μην υπάρχει αύριο όταν κάθε κεντρικός χαρακτήρας πέρναγε να λατρέψει με τη σειρά του τη Lorelai: "It takes a remarkable person to inspire all of this", λέει ο Richard. "You've given me everything I need", την αποστομώνει η Rory. "Ι just like to see you happy", εξομολογείται ο Luke πριν της δώσει το φιλί που περιμέναμε για 7 χρόνια. Και το τέχνασμα με την (βολικότατη) δουλειά που βρήκε η Rory, ώστε να εμφανιστεί αφορμή για αποχαιρετιστήριο πάρτυ? Καθώς έβρεχε καταρρακτωδώς και έπαιζε το γνώριμο λατρεμένο θεματάκι πάνω στην εικόνα του Stars Hollow μαζεμένου κάτω από την τέντα που είχε φτιάξει ο Luke, εντάξει, δάκρυα, ΟΚ.

Όλα αυτά χώρια? Υπέροχες στιγμές. Όλα αυτά μαζί? Υπερβολική προσπάθεια. Και μηδενική έμπνευση. Τα μεγάλα φινάλε χτίζουν πάνω σε όσα έχουν προηγηθεί. Επιχειρούν κάτι διαφορετικό, δίνουν κάτι απρόσμενο. Η Amy θα το είχε καταφέρει. Και για να κλείσω καθρεφτίζοντας το πρώτο μου ποστ για την 7η σεζόν: (είδατε πόσο εύκολο είναι?)

Χίλιες κίτρινες μαργαρίτες. Rory και Lorelai κοιτάζουν το κόκκινο φανάρι στην έρημη διασταύρωση. H Lorelai χύνει καφέ στο άθλιο νυφικό της Lane. Ένας γυμνός Kirk διακόπτει το πρώτο φιλί του Luke και της Lorelai. "You jump, I jump, Jack." Μητέρα και κόρη επανενώνονται. H Lorelai παρηγορεί τη Rory στην αγκαλία της για τον χωρισμό της με τον Dean ενώ ο Kirk κάνει τον γύρο του θριάμβου. "You and me. We're done." Μπαλαλάικες. "Can you see her face?" Χίλιες. Κίτρινες. Μαργαρίτες.

Gilmore magic.

Για 6 υπέροχα χρόνια, ήταν εκεί.