Buffy the Vampire Slayer, Season 8, Issue 6

O Whedon παραδίδει τα συγγραφικά ηνία στον εξίσου ταλαντούχο (gasp! τι είπε!) συγγραφέα Brian K. Vaughan, staff writer στο Lost και συγγραφέα των καλύτερων κόμικς που θα βρείτε τη σήμερον ημέρα. Το αποτέλεσμα είναι, duh, άψογο. Σύντομα spoilers για το πρώτο μέρος μιας ιστορίας που μου αρέσει να αποκαλώ...

..."Faith the Slayer Slayer"!

Λίγα χρόνια πίσω, καθώς παρακολουθούσα την 5η, τελευταία, και καλύτερη σεζόν του Angel, είχα ενθουσιαστεί ιδιαίτερα με το επεισόδιο "Damages", στο οποίο παρακολουθούμε την ιστορία μιας διαταραγμένης κοπέλας που γίνεται κι αυτή slayer και μην έχοντας κάποιον να την καθοδηγήσει, τα χάνει ολότελα και ξεσπά σε random εγκλήματα. Αυτή ήταν μια φανταστική ιστορία, και αυτό που είχα νιώσει τότε ήταν πώς, αν το Angel όφειλε να μας δώσει ένα μόνο follow-up επεισόδιο στην Buffy, ήταν ακριβώς μια τέτοια ιστορία. Γιατί, όπως έχουμε επαναλάβει ένα κάρο φορές, "Η Willow και η Buffy άλλαξαν τον κόσμο, και τώρα έχουν την ευθύνη να ζήσουν σε αυτόν."

To "Long Way Home" έκανε μια αρκετά καλή δουλειά στο να μας εισάγει στο γενναίο αυτό νέο κόσμο, αλλά δεν άγγιξε το ένα άμεσο follow-up που με ενδιέφερε, δηλαδή την αρνητική πλευρά του κατά τα άλλα empowering φινάλε της τηλεοπτικής σειράς. Όπως φαίνεται, ο Whedon ήξερε καλύτερα, αφήνοντας τον Vaughan να καθαρίσει, καθώς αυτός είχε (κατά το θρύλο πάντα) ακριβώς αυτή την ιδέα για μια πιθανή Faith TV movie. Η ταινία πήρε την άγουσα για τα αποδυτήρια, αλλά η ιδέα έμεινε και τώρα παίρνει σάρκα και οστά, έστω χάρτινα.

Και όμορφα αυτά, αλλά το τεύχος τι λέει? Είναι σε πολύ μεγάλο βαθμό εισαγωγικού χαρακτήρα, με ολοκληρωτική απουσία δράσης, αλλά με τον Vaughan να παίζει στα δάχτυλα το διάλογο μεταξύ της Faith και του Giles. Η φωνή των δύο χαρακτήρων είναι αυθεντική σε τρομακτικό βαθμό-- αν δεν ήταν σαφές μέχρι τώρα σε κάποιον οτι ο Whedon υπήρξε η μεγαλύτερη επιρροή για τον BKV, η σχεδόν πανομοιότυπη γραφή τους θα πρέπει να τον πείσει. Και δεν το λέω με κακή έννοια αυτό, καθώς παρακολουθούμε μια ιστορία, και τα πάντα οφείλουν να είναι συνεπή ακόμα κι όταν αλλάζουν οι συγγραφείς. Απλώς στην περίπτωση Vaughan αυτό είναι πιο εντυπωσιακό καθώς δεν υπήρξε ποτέ μέλος του staff της σειράς.

(Εδώ να κάνω μια πανηγυρικά εκτός θέματος παρένθεση, διότι έχω μιλήσει εκτενώς για τον Brian Vaughan αλλά δεν έχω αναφέρει ως τώρα τι ανελέητος μπάσταρδος είναι. Την ίδια μέρα με αυτό το τεύχος, κυκλοφόρησε το 3ο από το τέλος (#58) installment του magnum opus του, Y: The Last Man, και ορκίζομαι πως άκουσα το collective "Gasp!" που έσεισε το internet καθώς άνθρωποι σε όλο τον κόσμο διάβαζαν το τεύχος. Αυτή τη στιγμή τον μισώ όσο τον λατρεύω, αλλά εσείς μη δίνετε σημασία. Αν διαβάζοντας την Buffy σκεφτήκατε "Hey! Καλή φάση αυτά τα κόμικς τελικά! Τι άλλο να παίζει άραγε?" σα να ξεπηδήσατε από διαφήμιση απορρυπαντικού (για κάποιο λόγο), τότε πιάστε το Υ και δε θα το μετανιώσετε. Όχι, ψέμματα, για μια φευγαλέα στιγμή στο #58 θα καταριέστε θεούς και δαίμονες, θα βρίζετε τον Vaughan, θα βρίζετε εμένα, αλλά πιστέψτε με, αξίζει τον κόπο. Βιαστείτε σχετικά, γιατί το Hollywood ετοιμάζει την απαραίτητη πλέον Crappy Movie Version! με τον Shia LeBeouf.)

Επιπλέον, μου αρέσει πώς ο συγγραφέας δεν πιάνει μόνο τη φωνή των χαρακτήρων, αλλά και τη σκοτεινή πλευρά τους. Ο Giles φυσικά και δεν ήταν πάντα το stuffy αγγελούδι που γνωρίσαμε στη σειρά (το μεγάλο μου παράπονο από τον Whedon ήταν πάντα το πώς απέτυχε να εξερευνήσει στο βάθος που ήθελε την πάλη του Giles με την ένοχη συνείδησή του, αλλά ευελπιστώ πως το επερχόμενο Ripper θα κινηθεί σε αυτή την κατεύθυνση) και ο παραλληλισμός του με τη Faith είναι ιδιαίτερα εύστοχος. Αναρωτιέμαι όμως, η ευκαιρία που προσφέρει στην σκοτεινή slayer είναι πράγματι επειδή βλέπει σε αυτήν ένα κομμάτι του εαυτού του και προσπαθεί να τη σώσει, ή μήπως επειδή δε θέλει να χαραμίσει μια αθώα ψυχή σε μια βρωμοδουλειά που μπορεί να κάνει μια ήδη μολυσμένη?

Στο παρελθόν ο Giles δεν έχει διστάσει να πάρει ορισμένες δύσκολες αποφάσεις που κινούνται σε ηθικά γκρίζες περιοχές, οι οποίες αν και εν τέλει απέβησαν σε καλό, επέφεραν ρήγμα ανάμεσα σε αυτόν και τη Buffy. Κλασικότερο παράδειγμα βεβαίως η αποστολή δολοφονίας του Spike που μοιράστηκε με τον Robin Wood (του οποίου το cameo ήταν λειτουργικότατο εδώ, by the way) αλλά δεν περιορίζεται εκεί. Η Buffy για παράδειγμα δεν έμαθε ποτέ το πώς ο Watcher της δολοφόνησε εν ψυχρώ τον αθώο Ben για να ξεφορτωθεί τη Glory-- σίγουρα δε θα ήταν πολύ χαρούμενη με αυτή την απόφαση, ε? (Η θεματική του οριακά ανήθικου μέντορα παίζει ακόμα εντονότερα στο έξοχο Fray mini-series του Whedon, με θέμα τις περιπέτειες μιας μελλοντικής slayer. Αναζητήστε το οπωσδήποτε.)

Εδώ λοιπόν, υπό τις συγγραφικές οδηγίες του Brian Vaughan, ο Giles συνεχίζει σε αυτό το σκοτεινό και συναρπαστικό μονοπάτι, στέλνοντας τη Faith σε μια αποστολή που φοβάμαι πως δεν είναι δυνατόν να λειτουργήσει λυτρωτικά για αυτήν. Και το πιο ανατριχιαστικό είναι το οτι και η ίδια μάλλον το ξέρει, αλλά λέει τα πάντα για την εξέλιξή της ως χαρακτήρα το γεγονός οτι δέχεται την αποστολή: αν δε μπορείς να σώσεις τον εαυτό σου, σώσε τουλάχιστον τους υπόλοιπους.

Η ιστορία είμαι σίγουρος πως θα περάσει από αρκετά χαριτωμένα στάδια με τη Faith να πρωταγωνιστεί σε μια δική της εκδοχή του My Fair Lady (ή, σε μια παράλληλη πλοκή, τον Xander να ντρέπεται τη Buffy επειδή φλερτάρει με μια άλλη slayer) αλλά στην καρδιά του, το arc "No Future for You" αγγίζει την πολύ σκληρή πραγματικότητα που περιγράφει και ο τίτλος. Αυτό που μένει να δούμε, είναι σε ποια από τις δύο slayers αναφέρεται-- στη Faith, ή στην Lady Geneviene. Αίσθησή μου? Και στις δύο.