Emmys 2007: The show

Για τους νικητές τα είπαμε εδώ, για το κόκκινο χαλί θα σας τα πει καλύτερα η stella (αφού συμφωνήσω για τη stunningness των Katherine Heigl και Mary Louise-Parker, και αφού βάλω στη συζήτηση και τις Debra Messing και Portia de Rossi), για το ίδιο το show να μην πούμε δυο κουβέντες? Στην πραγματικότητα άντεξα μέχρι τη μέση γιατί έχω ένα αβάσταχτα πρωινό ξύπνημα, οπότε πετάω μερικά σχολιάκια και θα επανέλθω αύριο που θα δω το υπόλοιπο μισό. (Όχι οτι περιμένω καμιά δραματική βελτίωση.)
(UPDATE: Καλά έκανα και δεν περίμενα βελτίωση.)

ΟΚ, καταρχάς ο αυτοσαρκασμός θα σε πάει μέχρι ενός σημείου, Ryan Seacrest. Ναι, πολλοί ήταν σκεπτικοί για την επιλογή του παρουσιαστή του American Idol/εκφωνητή των E! News/παραγωγό radio show/συνεντευξιαστή στο κόκκινο χαλί για την παρουσίαση και των Emmys. Μετά από αυτή την πρόταση δεν ξέρω κατά πόσο έχει νόημα να εξηγήσω καν το γιατί. Επιπλέον, αστείο για τα 18α γενέθλια της Hayden Panettiere και κακό πέσιμο στην Teri Hatcher μέσα στα πρώτα 10 λεπτά του show? Ryan, δε βοηθάς καθόλου.

Από κει και πέρα, ο Ray Romano ξεκίνησε με λογοκρισία με την καλησπέρα και συνέχισε με ένα παραληρηματικό μονόλογο που με έκανε να αισθάνομαι άσχημα για τον κακομοίρη, η σκηνή δε βοηθούσε κανέναν μα κανέναν, ο Neil Patrick Harris ειλικρινά δεν κατάλαβα για ποιο λόγο έπρεπε να κάνει κι αυτός "αστείο" για τα 18α της Hayden, ενώ θα πλήρωνα όσο-όσο για να ξέρω τι περνάει από το μυαλό του James Gandolfini καθώς η κάμερα τον δείχνει στο 359ο obligatory κακό Sopranos finale-related αστείο που κάνει όποιος βρίσκεται στη σκηνή εκείνη την ώρα.

Τα καλά για την ώρα? Ο πριζωμένος μονόλογος της Ellen που από μόνος του ήταν αστειότερος από ολόκληρα τα Όσκαρ της, το "η μητέρα της Katherine Heigl είπε σε εμάς οτι θα κερδίσουμε" από τον τυπά του Conan O'Brien, το κλιπάκι των υποψηφίων για γράψιμο variety show για το Daily Show (με τα "I can't recall..." του Alberto Gonzalez), το βιντεάκι με τα faux θαψίματα για τον Steve Carell και, για να είμαι δίκαιος, το αστειάκι του Seacrest με τα παιδιά του Kid Nation σε treadmills. Kανείς λόγος δεν έχει ξεχωρίσει μέχρι τώρα, εκτός -αρνητικά- από τον διπλό του Robert Duvall που με έκανε να ευχηθώ να πεθάνει το γουέστερν εδώ και τώρα.

(Περισσότερα αύριο.)

Κακογραμμένο, κακοπαιγμένο και το υπόλοιπο show. Ο Seacrest με το κουστούμι του Tudor. What. Τhuh. Fuck. Οι περισσότεροι λόγοι ήταν από αδιάφοροι (America Ferrera) μέχρι υστερικοί (τι έπαιρνε η Sally Field?), οι παρουσιαστές στη δύσκολη θέση να διαβάζουν άθλια αστεία από το teleprompter, ενώ το μουσικό νούμερο-αφιέρωμα στους Sopranos ήταν random έως αδιάφορο. Την κατάσταση έσωσαν βασικά οι λίγοι αυτοσχεδιασμοί: η αμηχανία του Wayne Brady αντιδρώντας στη θέα του Seacrest με το κουστούμι, ο σοκαρισμένος James Spader που σχεδόν αυτομαστιγώθηκε για την αναπάντεχη νίκη του, και φυσικά οι Stewart-Colbert που καυτηρίασαν τα πάντα αλλά είχαν την πιο πηγαία και αστεία στιγμή τους όταν κάλεσαν στη σκηνή τον φίλο τους Steve Carell να παραλάβει το Emmy του απόντα Ricky Gervais. Aπό κοντά κι άλλος ένας Comedy Central-ιστής, ο Lewis Black, σε ένα από συνήθη ξεκαρδιστικά rants του.

E, και φυσικά το "dozens and dozens of viewers" της Tina Fey, αλλά αυτό είχε ήδη χριστεί ατάκα της βραδιάς από πριν δω το show.