Heroes: Four Months Later

OK, εύχεται κανείς άλλος η Nissan να μην είχε σπονσοράρει αυτό το extra δεκάλεπτο? Οτιδήποτε δεν είχε υπότιτλους (ή, gasp!, τον Mohinder) στη χθεσινή πρεμιέρα της δεύτερης σεζόν ήταν πιο βαρετό από σαλιγκάρια που έχουν βγει για περίπατο. Aκολουθούν spoilers και μπόλικο speculation για την εξέλιξη αυτού του (συντομότερου) Volume 2.

Legacy Virus! Καλή φάση, ομολογώ οτι ήταν από τα αρκετά ενδιαφέροντα concepts των X-stories που διάβαζα μικρός, απλά ελπίζω εδώ να τελειώσει με καλύτερο τρόπο. Παραμένει βέβαια ένα καλό ερώτημα σε ποιους ακριβώς απευθυνόταν η διάλεξη του Mohinder (μιλάμε εντελώς για φάση Ο Τρελός του Χωριού) αλλά δε θα κολλήσω στις γνωστές τεμπελιές του Tim Kring όταν αμέσως παρακάτω έχουμε τον Stephen Tobolowsky σε potentially γαμάτο ρόλο. Πείτε ό,τι θέλετε για το Heroes εν γένει, αλλά οι recurring villain φιγούρες που μας έδωσε στην πρώτη σεζόν ήταν η μία πιο awesome από την άλλη. Έτσι και ο Μίδας του Tobolowsky προβλέπω σύντομα να στέκεται δίπλα στους προκατόχους του, αφού πρώτα όμως βοηθήσει άθελά του τον Ινδό να γίνει απείρως πιο cool από ό,τι του αξίζει. Θέλω να πω... undercover πράκτορας? Ο Mohinder?! Αρνούμαι να τον συμπαθήσω, το ξεκαθαρίζω.

Ο κακομοίρης όμως αξίζει λίγο μια μικρή συμπάθεια, γιατί κατά τα φαινόμενα βαράει διπλοβάρδιες. Εκτός από αρσενική Sydney Bristow στον Sloane του Tobolowsky, ο Ινδός φίλος μας έχει αναλάβει κάτι σαν part-time υιοθεσία της Molly μαζί με τον single πλέον Matt Parkman. Αφού αναρωτηθώ για ποιο λόγο χώρισε τη γυναίκα του πέρα από την αντιπάθεια του κοινού προς το πρόσωπό της, θα περάσω στο μικρό φρικιό μας που κατά τα φαινόμενα θα αποτελέσει το φετινό βολικό δοχείο των συγγραφέων για την παρουσίαση ominous εικόνων που έρχονται και με το χαρακτηριστικό συμβολάκι τους για δική μας διευκόλυνση. Κρίμα πάντως, μέχρι τη στιγμή που η Molly του φώναξε κι αυτός έβγαλε το σκασμό, ο Parkman έμοιαζε πιο badass από πέρυσι.

Επόμενος στην check-list ο HRG με την Claire που βρίσκονται πλέον στην τρεχάλα για να αποφύγουν την company που είναι γνωστή και ως Company (τα λατρεύω αυτά) και για να είναι σίγουροι πως δεν θα τους ανακαλύψουν συμφωνούν η Claire να αλλάξει το επίθετό της. Διοτι βεβαίως ήταν τρομακτικός κόπος για τους δυο τους να βρουν κάποια μεταμφίεση της προκοπής για τη μικρή, εξάλλου σιγά τώρα μην κάτσει ολόκληρη πανίσχυρη Company με "C" κεφαλαίο να ψάξει για μια ξανθιά Claire ενώ πριν έψαχνε για μια ξανθιά Claire Bennett. Κι ενώ η κόρη του είναι απασχολημένη να γράφει στο τετράδιό της τις απαντήσεις ερωτήσεων που θέτει ο καθηγητής στην τάξη (γιατί φυσικά όλοι μας το κάνουμε αυτό πάντα, και σε καμία των περιπτώσεων δεν είναι ένα ακόμα δείγμα τεμπέλικου γραψίματος, όχι, όχι) ο ίδιος ο "Noah" βρίσκεται παγιδευμένος σε μια sitcom κόλαση να δουλεύει για τον Dwight K. Schrute και να παρευρίσκεται χαριτωμενίστικων οικογενειακών δείπνων.

Ο έτερος daddy cool της σειράς έτυχε ελαφρώς καλύτερης μοίρας, καθώς το τέλος της πρεμιέρας τον βρήκε νεκρό κάτω από τη βεράντα του Isaac. OK, εδώ γίνομαι απλά κακός, το ξέρω. Δεν υπάρχει τίποτα καλό στο να πεθάνεις επειδή ο Dark Charlie (σε ένα μικρό δανεισμό από το Lost) σε πέταξε κάτω από τη βεράντα. Πραγματικά ρε παιδιά, έστω μια υποτυπώδη μάχη...? Τίποτα? Καταλαβαίνω οτι είναι πρώτο επεισόδιο και πρέπει να συμβεί μια τρομακτική ποσότητα exposition, αλλά αν παρατάμε και τις τόσο προφανείς ευκαιρίες για λίγη δράση, τότε πώς να μην πέσει ένα μικρό χασμουρητό? Πάντως ομολογώ οτι, όπως και το έτερο πιθανό volume-length arc (το Legacy Virus ή όπως αποφασίσουν να το ονομάσουν) έτσι και αυτό το υπερηρωικό whodunnit μοιάζει ιδιαίτερα ενδιαφέρον.

Η ειρωνία εδώ είναι πως στη θεωρία το λιγότερο ενδιαφέρον arc από όλα όσα τρέχουν, θα έπρεπε να είναι για μένα αυτό του Hiro. Τον χαρακτήρα τον είχα ψιλοβαρεθεί από τα μέσα της πρώτης σεζόν, και το ενδιαφέρον μου για το origin του (ή για το σπαθί, ή για οποιοδήποτε λόγο θα έπρεπε να μας νοιάζει αυτό το περσινό cliffhanger) δεν είναι αρκετό για να δικαιολογήσει όλη αυτή την εξερεύνηση. Κι όμως, οι σκηνές του ήταν αυτές που με κράτησαν καθόλη τη διάρκεια του επεισοδίου, αστείες και αναπάντεχες όπως ήταν. Ο David Anders δεν είναι όσο γνωστός είναι οι υπόλοιποι guests που συνηθίζει να φέρνει η σειρά, αλλά η επιλογή του είναι τέλεια. Ο λατρεμένος Mr. Sark βγάζει μια αβίαστη συμπαθοαντιπάθεια από τον θεατή, ακριβώς ισορροπημένη στις αναλογίες που χρειάζονται οι σκηνές του για να πετύχουν, με αποτέλεσμα κάθε δευτερόλεπτο που μοιραζόταν με τον Masi Oka να είναι χρυσός. Και κάπως έτσι ο Hiro ξεκινάει το ταξίδι του για να γίνει ο Kensei που αναζητούσε, σε μια ιστορία που ναι μεν είναι ήδη καρα-προβλέψιμη, αλλά μάλλον και εξίσου ευχάριστη. Ελπίζω μόνο ο George Takei που κρυβόταν κάτω από την πανοπλία να ερμηνεύει με κάποιο τρόπο τον ίδιο τον πατέρα του Hiro και όχι κάποιον πρόγονό του, γιατί το ΜΙΣΩ όταν σειρές είναι τόσο τεμπέλικες (heh, πάλι αυτή η λέξη) που βάζουν τον ίδιο ηθοποιό να παίζει κάποιο πρόγονο του χαρακτήρα του. Δέχομαι μέχρι δίδυμο αδερφό, τίποτα παραπάνω.

Το άλλο κομμάτι του επεισοδίου που βρήκα ενδιαφέρον αφουρούσε τους δυο νέους χαρακτήρες μας, οι οποίοι είναι εν δυνάμει ό,τι πιο creepy έχει εισάγει η σειρά μέχρι σήμερα. (Και θυμηθείτε οτι μιλάμε για το ίδιο show που κάποτε άφησε τους fans να μιλάνε με βεβαιότητα για μελλοντικό hook-up του Peter με την Claire. Talk about eeew.) Δηλαδή ΟΚ, δυο αδέρφια τα οποία δε μπορούν να απομακρυνθούν το ένα από το άλλο? Yuck. Πάντως η Dania Ramirez, κουκλάρα και φρέσκια παραλαβή από τους Sopranos, δείχνει να το κατέχει το τρομοκρατημένο ύφος και η δύναμη του χαρακτήρα της μοιάζει επαρκώς spooky για να με έχει κάπως στην πρίζα.

Και μιλώντας για αδέρφια, ας κλείσω αυτό το πρώτο φετινό post με τα παλικάρια που έκλεισαν την περσινή σεζόν, τους Petrelli Bros. Ο ένας φέρει πλέον ένα ατημέλητο και βρώμικο μούσι, άρα πενθεί και κατηγορεί τον εαυτό του και βρίσκεται σε ένα γενικότερο bad place. Τα ξέρουμε όλα αυτά γιατί έχει μούσι. Ο άλλος βρίσκεται κοντοκουρεμένος (yay!), σταμπαρισμένος και παραπεταμένος σε ένα κοντέηνερ κάπου στην Ιρλανδία, και προσέχτε πόσο καθόλου σοκαρισμένος είμαι καθώς γράφω αυτή την πρόταση, διότι το NBC βρήκε πως ήταν καλή ιδέα να βάλει τον Milo Ventimiglia φάτσα-κάρτα στα credits αρχής. Πραγματικά, πόσο δύσκολο είναι να προσποιηθούν οτι μεγάλο κομμάτι των θεατών τους δε διαβάζει Ausiello και προτιμά να μαθαίνει ποιος ζει και ποιος πεθαίνει παρακολουθώντας το actual show? Χρμφ.

Overall, θα έλεγα πως αυτή η πρεμιέρα δεν ήταν σε καμία περίπτωση στο επίπεδο του απογοητευτικού περσινού φινάλε, όμως δεν έκανε και τρελά πράγματα για να με κάνει να ενθουσιαστώ πάλι για το show. Ήταν νωχελικό (επιτρέπεται ένα επεισόδιο 50 λεπτών να έχει ως μοναδική σκηνή δράσης την προπόνηση του Parkman?), heavy-handed και lazy. Όμως η φετινή απειλή (απειλές?) μοιάζει απείρως πιο ενδιαφέρουσα από την αντίστοιχη περσινή όταν βρισκόμασταν σε αυτό το στάδιο, και το χιούμορ των σκηνών του Hiro σε συνδυασμό με την ένταση των σκηνών των νέων χαρακτήρων είναι στοιχεία που μου θυμίζουν ακριβώς γιατί μου είχε αρέσει εξαρχής η σειρά. Κι επίσης, ανέφερα τον undercover Mohinder...?