And then there were seven

To Survivor: Princeton-Plainsboro συνεχίζεται με το κόψιμο κι άλλων υποψηφίων. Spoilers για το House και τα άλλα shows της Τρίτης, κατά σειρά Gossip Girl και Reaper, μετά το άλμα.

Στο House η σεζόν συνεχίζει να μοιάζει χρυσός, με το show να είναι πυκνότερο από όσο έχει υπάρξει ποτέ του. Ο χωρισμός σε δύο ανταγωνιστικές ομάδες άνοιξε ενδιαφέροντες διαδρόμους σεναριακά, τόσο σχετικά με το βασικό ερώτημα των γιατρών που θα επιβιώσουν (προφανής αλλά απαραίτητη η visual αναφορά στο Survivor) όσο και με τον ίδιο το χαρακτήρα του House. Με την εξέλιξη που πήρε το treatment του ασθενή, είναι νομίζω σαφές πως θα είχε ζήσει αν οι γιατροί δεν βρίσκονταν σε μεταξύ τους κόντρα, και μου αρέσει περιστασιακά ο αρνητικός χρωματισμός του πρωταγωνιστή.

Είναι κρίμα που το FOX αποφάσισε να μας ενημερώσει με δελτία τύπου για το ποιοι θα παραμείνουν στη σειρά ως regulars, αλλά ελπίζω οτι θα υπάρξει κάποια ανατροπή που θα καταστήσει την ανακοίνωση λιγότερο spoilerous. Παρ'όλ'αυτά οι συνεχείς ανατροπές με είχαν να μαντεύω διαρκώς για την εξέλιξη της κόντρας, και διασκέδασα ιδιαίτερα όσα έκαναν οι συγγραφείς με το χαρακτήρα της Anne Dudek. Ασχέτως ανακοινώσεων και λοιπών spoilers, η Amber είναι νομίζω ο πιο ενδιαφέρων από όλους τους νέους χαρακτήρες, αν και το twist με την #13 της έδωσε ξαφνικά ένα χρώμα που έλειπε. Μου αρέσει σαν ιδέα η απόφαση του House να κρατήσει την Olivia Wilde όχι για κάποιο επιφανειακό λόγο όπως υποπτευόμουν οτι θα γίνει (πχ επειδή είναι hot, μιας κι έχει ξαναδώσει τέτοιου τύπου δικαιολογία παλαιότερα με την Cameron) αλλά επειδή, πιστεύω, θέλει κοντά του κάποιον με την πιο έντονη αίσθηση ευθύνης που φαντάζομαι που σου φορτώνει ένας θάνατος στη συνείδησή σου. Ο House και #13 έχουν τώρα κάτι κοινό, μιας και στα μάτια μου ευθύνονται εξίσου.

Πέρα από τις δύο ανεξάρτητες έρευνες με τις δύο ομάδες και τον διαγωνισμό μεταξύ τους, είχαμε τις σύντομες εμφανίσεις των Cameron και Chase που όμως υπογράμμιζαν ακόμη περισσότερο την new-found αυτοπεποίθησή τους, και κυρίως την συνεχιζόμενη και pointless προσπάθεια του Foreman να μην γίνει House. Φυσικά η Kathleen York τον σούταρε, και τώρα είναι απλά θέμα χρόνου να τον δούμε να τρέχει τη δική του ομάδα στο Plainsboro απέναντι στο πρώην αφεντικό του. Αυτό θα δώσει τη δυνατότητα σε πάνω από 3 εκ των 7 να παραμείνουν στη σειρά (γιατί να πάνε χαμένοι τόσοι well-rounded χαρακτήρες?) και στη σειρά μια δομή που θα μοιάζει περισσότερο με αυτής της εβδομάδας. Αν όντως συμβεί κάτι τέτοιο, μου μοιάζει ιδανικό.

Δυο λόγια για τις άλλες σειρές. Στο Gossip Girl συνεχίζεται η διαδικασία εξανθρωπισμού των κεντρικών χαρακτήρων που όλοι οι θεατές του O.C. περιμέναμε να δούμε αργά ή γρήγορα. Εδώ με εντυπωσίασε το πόσο ειλικρινής φάνηκε η σύνδεση μεταξύ του Dan και της Blair, και εξεπλάγην ευχάριστα από αυτή την κατεύθυνση. (Μέχρι κάποιο σημείο στο προηγούμενο επεισόδιο περίμενα πως η Blair απλώς θα επιχειρούσε να εκδικηθεί τη Serena κλέβοντάς της τον γκόμενο.) Ταυτόχρονα μάθαμε περισσότερα για τη μητέρα του Dan, είδαμε τον πατέρα του να φοβάται να ανοίξει τον εαυτό του, είδαμε τη μητέρα της Serena να μη φέρεται σα σκύλα, και πρακτικά δεν είδαμε τη Jenny, το οποίο ήταν υπέροχο. Το πιο ευχάριστο ήταν το πόσο αβίαστα έμοιαζαν όλα. Όσο για το b story με τον Chuck, είναι διασκεδαστικός ο εντελώς unapologetic χαρακτήρας της σειράς: ο φαινομενικά ευαισθητοποιημένος χαρακτήρας ήταν το κάθαρμα, και ο Chuck είχε δίκιο εξαρχής! Πρέπει να εκτιμήσεις μια σειρά που δεν διστάζει να καυχηθεί για τον χαρακτήρα της, αντί να πάρει την πολιτικά ορθή οδό. Δηλαδή, πρόκειται μεν για κακομαθημένα πλουσιόπαιδα, αλλά τουλάχιστον δεν ντρέπονται για τους εαυτούς τους. Ποιος έχει ώρα για self-examination στην Upper East Side!

Kαι νομίζω πως εδώ αποχαιρετώ το Reaper. Του έδωσα 3 επεισόδια όπως και το Chuck, κι ενώ η σειρά του Schwartz φύσαγε στο τρίτο installment, το Reaper είχε και πάλι την ίδια βαρετή δομή χωρίς κανενός είδους έκπληξη. Οι παραλληλισμοί ψυχολογίας χαρακτήρα και monster-of-the-week λειτουργούν μόνο όταν ο κακός έχει αναπτυχθεί πέραν των δύο λεπτών που εμφανίζεται στην οθόνη (από τη Buffy μέχρι το House, οι πλοκές της βδομάδας σε shows ανώτερα του Reaper πάντα καταλάμβαναν σημαντικό κομμάτι του κάθε επεισοδίου), ενώ ήδη νιώθω κουρασμένος από το σαχλορομάντζο στο κέντρο του show. Τα αστεία και πάλι δε μου έκαναν τίποτα, ο Sock γίνεται αντιπαθέστερος με εκθετικό ρυθμό, και συνεχίζω να μην ψήνομαι με μια σύνθεση της παρέας που περιλαμβάνει τη δικηγορίνα που υποτίθεται πως κάποτε τα είχε με αυτό το ingorant κομμάτι κρέατος που είναι ο sidekick του Sam. O Ray Wise παραμένει απόλαυση για τα 5 λεπτά που εμφανίζεται σε κάθε επεισόδιο, αλλά είναι υπερβολικά μικρός λόγος για να συνεχίζω να χάνω 40λεπτα.